vrijdag 23 december 2011

Mijn vierde mannetje

Precies een jaar geleden begon het als een klompje cellen in mij te groeien. Ik wist van niks. Had braaf een pil geslikt na het ongelukje. Ruim binnen de gestelde termijn. Maar die 99-komma-nog-wat-procent betrouwbaarheid, gold niet voor mij. De vriendin die krullen in mijn haar zette, verbaasde zich. Waarom pakte de permanent niet? Was ik soms ongesteld? Nope.

Een week over tijd, twee weken. Ja, ik voelde het, ik was zwanger. Wat nu?! Gescheiden en zo arm als een kerkerat. Geen vaste vent, geen vast werk, geen secundaire arbeidsvoorwaarden in de vorm van kinderopvang. Zijn zes miljard mensen op deze aardkloot niet al genoeg?
En ik hàd toch al drie fantastische kinderen! Heel mooie, heel lieve, heel verschillende jongens. Kon ik alle liefde aan geven die ik maar wilde. Kan ik nòg. En wat zou díe en díe en díe er wel niet van denken?

Ja werkelijk àlles wees er op dat ik dit kind beter niet op de wereld kon zetten. Maar god-alle-jezus, wat wilde ik dat vierde kindje graag! Al jaren trouwens. Dus het bleef.

Vanaf het moment dat ik de knoop had doorgehakt, kreeg ik moed, energie voor tien. Niet meer roken, drinken deed ik toch al niet, beter eten. "Wanneer hou je nu eens op met afvallen?". Daar werd dus aan gewerkt ;-) "Dit moet je aan iedereen vertellen!", zei Leo. Kees vertelde het gelijk aan zijn juf. Ze verheugden zich er op.

Op mijn werk hield ik het de eerste maanden verborgen. Droeg wijde werkkleren. Knoopje los. Pas toen ik met een zware deur moest sjouwen en weigerde loodmenie te gebruiken, leek het me wijs om te zeggen waarom.

De echo's waren goed. Er zat een dansend mannetje in mijn buik. Leuk, ik had de vader vooral dansend leren kennen. Ik kreeg de oude kinderwagen van Novy, kleertjes kwamen van alle kanten, er stond nog een box in de schuur. De vader bestelde een grote mamafiets en hij fantaseerde over een fietskar. F. zei, dat als het een meisje werd, ze wel wilde oppassen.

Als veertigplusser liet ik me gedwee meevoeren in de medische mallemolen. Of nee, da's niet helemaal eerlijk, want ik heb bewust gekozen voor die onderzoeken. Nadat de risicotijd van twee etmalen voorbij was, ging ik weer langzaam aan het werk. Maar vier dagen later, op een zaterdagochtend, ging het mis. Ik baarde mijn vierde zoontje. Dood.

"Het is beter zo."
"Eigenlijk ben ik er wel blij om".
Waren opmerkingen die sommige mensen na een paar maanden durfden uit te spreken. Pijnlijk? Bot? Gevoelloos? Nee hoor, helemaal niet. Want ze hadden toch gewoon gelijk. Als ik mijn eigen vriendin was geweest, had ik vast hetzelfde gezegd, of anders had ik het wel gedàcht. Want het bleef natuurlijk een hachelijke onderneming. En wat dacht ik dat nòg een kind mij zou brengen? Nee, ik ben dan misschien wel gestoord maar niet achterlijk.

Mijn verlof zou nu zo ongeveer zijn afgelopen. Als het anders was gelopen. Dat zag ik in mijn agenda, die nu plaats maakt voor die van 2012.

Dag klompje. Het was fijn om je even bij me te dragen. Jammer dat je klompjes niet hebben geklepperd. Maar je dans was mooi. Ik heb er van genoten.
Buiten hoor ik mensen die ruzie maken.
Op de radio zingt Jimi Hendrix over zandkastelen en er klinkt belief. Ik versta slecht Engels, dus het gaat me niet om de tekst. Gewoon mooie muziek.
Morgen ga ik met Frans (20), Leo (10) en Kees (7) een weekje naar Waterloo.
Sinterklaas vieren met de familie.
Echt waar!
Ik heb er zin in.

7 opmerkingen:

  1. Heel mooi geschreven stukje. Ik kan begrijpen dat mensen niet goed weten hoe passend te reageren in een dergelijke situatie. Het is dan ook allemaal niet zo eenduidig als er zich een vierde kindje aandient terwijl de omstandigheden niet zo optimaal zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @ Lies, Dank je wel en leuk dat je hier langskomt!

    Mijn overtuiging is dat er eigenlijk geen echt 'foute' reacties zijn. Ook als iemand ergens boos om wordt, dan mag dat toch gewoon gebeuren? 'Het moest zo zijn', is bijvoorbeeld troostend bedoeld. Maar ik heb dus niks met voorbestemd zijn, 'het lot' of geloof. (ondanks het linkje 'belief')

    En eenduidig? Tja, wat is wèl eenduidig in het leven. Bar weinig volgens mij. We zijn muggepoepjes in het heelal en klooien gedurende ons leven heel wat aan.

    Fijne feestdagen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. dit soort dagen eh.....
    hopelijk tot erg gauw
    x

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ben er nog hoor. Rekeningen uitschrijven, kadootjes inpakken, autoradio fixen (de usb stick deed alleen maar krrrrr).... en nog stééds geen lichtjes hier. Die hang ik dan wel op in 't Vlaamse land.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ik zorg voor lichtjes rond de jaarwisseling, OK? :)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb ze gezien ! De lichtjes in het Vlaamse land... Dank je wel daarvoor. En voor het blogje.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @bentenge Zal ik dan maar vrolijk met de eer gaan strijken voor die lichtjes? Graag gedaan hoor. O, ja, nee, blog is natuurlijk wel van mijn hand :-)

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je hier komt lezen! Nog leuker als je laat horen wat je er van vindt.