vrijdag 1 februari 2013

Achterlijke Afghanen

Deze stoere, sexy, slimme en slanke dame, die wars is van enige vorm van arrogantie, zag er toch maar van af om een liefdesbrief in het Hindi aan de zoon van Maaike Helder en Piet Grijs te sturen. Dus rest haar niets anders dan in haar eentje op onderzoek gaan naar -zoals Jelle Brandt Corstius dit zelf noemt- 'Moeilijke landen'.

Te meer omdat zijn 'van Bihar tot Bangalore' niet meer op de buis is. Niet getreurd, het Internationaal Filmfestival Rotterdam (IFFR) gaat van start!  Er valt uit vijftig films te kiezen. Ook in Groningen. Ook over, en uit 'moeilijke landen'. 

De openingsfilm, 'Die Welt', verhaalt over Tunesië. En Nederland. En de vraag of je je geluk moet beproeven in Europa. Maar Tunesië is vast niet 'moeilijk' genoeg. Hoewel de Arabische lente er begon, met een universitair geschoolde fruitverkoper die zichzelf in brand stak. Als protest tegen corruptie. Wie nu 'Tunesië' googled, wordt aangevuld met 'weer' 'klimaat' en 'vakantie'. Met een gerust hart kunnen we dus weer onze 'all-inclusives' boeken. Zodat de mensen daar weer werk hebben. En wegtrekken uit de dorpen. Zoals ook in Alone gebeurt. Een film over 'hemelschreiende armoede'. Doet het altijd goed, 'armoede'. Over drie meisjes die alleen opgroeien in een afgelegen bergstreek in China, Yunnan.


Qua 'moeilijkheid' scoort het Midden-Oosten natuurlijk het hoogst. Bij de Arabieren. Of in Afghanistan. Of Iran. Of Koerdistan. O, pardon dat is geen land. Desalniettemin nam Bahman Ghobadi er toch zijn Turtles can fly op. Die ik nog niet heb durven zien. Schijnt nogal heftig te zijn. Ghobadi's nieuwe film wordt op het IFFR vertoond. Misschien moest ik daar maar heen, samen met een Koerdische vrouw. Of toch naar 'The patient stone' van Atiq Rahimi, met mijn Iraanse vriendin? Of kijk, hoe exclusief; De eerste speelfilm ooit gemaakt in Saoedi-Arabië werd geregisseerd door de eerste vrouwelijke filmmaker van het land' (zou dat echt zo zijn, al die rijke sjeiks kijken toch niet alleen naar Holly- en Bollywood films?): Wadjda'. Over een meisje dat een groene fiets wil.

' Bidden', 'conservatief', 'oorlog', 'plichtsgetrouw' zijn termen die bij de samenvattingen van de films vallen. En zo hoort het ook, bij moeilijke landen. Want dat kennen wij hier niet meer. Toch?

Ik bel haar op. 
En vraag haar mee.
Maar ze komt niet.

Wel vertelt ze me hoe de film zal aflopen: "Dat meisje krijgt haar fiets. En dan dankt ze daar Allah voor, of Mohamed. Stomme Arabische mannen. Ik heb een hekel aan de Islam. Aan die achterlijke Afghaanse mannen. Die niet weten wat vrijheid is, die nooit een zuchtje lucht van die vrijheid hebben ingeademd. Jullie zijn hier zo tolerant maar....

Na haar tirade over haar landgenoten, hier en daar, stel ik voor om haar een volgende keer uit te nodigen voor een vrolijke film uit de VS. Daar is ze wel voor te porren. Evenals voor mijn idee dat ze maar lezingen moet gaan geven. "Ja ja, dat wil ik wel, maar waar, Lehti. Wáár dan?"


Mijn andere vriendin belt mij op vanuit de bus. Ze is dolenthousiast. Want ze heeft éindelijk, éindelijk werk! Zielsblij is ze. Maar ze heeft toch nog een probleempje. Want, in tegenstelling tot wat ze in haar sollicitatie zei, heeft ze al wèl rijlessen gevolgd, maar ze heeft nog geen rijbewijs. Ai.

Misschien moesten déze dames maar eens met Jelle op reis. Om in 'moeilijk' India binnen een kwartier hun rijbewijs te halen. Of, nog beter, en public eens te vertellen hoe moeilijk Nederland is. Waar geen werk is.
Ook niet als afgestudeerd psychologe in de schoonmaak.
Of als politicologe in de kinderopvang.

En zelfs niet als fruitverkoper. 


Over 'moeilijke landen' kun je prachtige films maken.

5 opmerkingen:

  1. Dit is toch echt wel een blog en een vrouw waar scherpte inzit. Ik hou daar van. Dus dank je wel, al ga ik hem meer dan één keer moeten lezen om te zien wat er nu juist nog allemaal in staat. Maar dat kan geen kwaad. Ook daar hou ik van. Dank je wel !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. O ja, die vergat ik nog 'scherp', dat is deze dame ook nog.
    Jij bedankt bentenge!
    Hopelijk kun je na herlezing wel een touw aan dit verhaal vastknopen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het touw is er, net als het gevoel een cultuurbarbaar te zijn. Venlo heeft niet eens een bioscoop of filmhuis, laat staan een filmfestival... Het wordt tijd dat ik weer eens naar Groningen ga..

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Rianne, nadat ik er jaar in jaar uit steeds pas achter kwam dat er iets leuks te doen was (Gideon festival, noorderlicht, IIFR) nadat het voorbij was (schrale troost was dan steeds dat ik tenminste geld uitspaarde) is dit de eerste keer ik, notabene door een terloopse opmerking van iemand die zei in de rij te gaan staan voor kaartjes, dat ik er ook echt naar toe ga.
    Dus laat alsjeblieft dat feestboekeffect (o gossie, die doet veel leukere/ hoogdravender dingen dan ik) vooral achterwege.

    In Arnhem schijnt 's zomers festival Mundial te zijn...
    En ik denk nu dus dat Venlo naast Arnhem ligt of zo ;-)
    Ook ik ben behoorlijk barbaars.

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je hier komt lezen! Nog leuker als je laat horen wat je er van vindt.