maandag 23 december 2013

Lessen in (Amsterdamse) fonetiek

Als mijn vader boodschappen doet, maakt hij soms kennis met bijzondere groenten. Die zijn soms zo exotisch dat je er zonder de plaatselijke Turkse supermarkt nog nooit van zou hebben gehoord. Hieronder een verzameling van de afgelopen tien jaar. Misschien een handig lijstje als u van plan was om zogenaamde 'vergeten groenten' op het Kerstmenu te zetten.

  • andayvi
  • borekool
  • persinnasappels
  • snijbohnen
  • seldorie
  • spuruitjes
  • sneijbon
  • krulpiet
  • osterzvamen
  • kestanje
  • harikoferts
  • pamadori
  • shery tomaten
  • mairapen
  • cocosnout
  • sarlotten
  • aubirgiene
  • aupetjes
  • corcetten
  • kwekperen


Eet smakelijk!



dinsdag 17 december 2013

Met een blauw oog aan de bak als testharry

Betonmixer, kikernplaat, verzinkboor, afkortzaag...
Jazeker, af en toe wordt er hier ook nog gewerkt. Wat zeg ik, ik zet zelfs een tandje bij. En dat in de winter, het seizoen waarbij het meestal kwakkelen is. Als verklaring voor de jaarlijkse teruggang in opdrachten, zie ik een tijdelijke verschuiving in het uitgavenpatroon van mensen. Die willen dan geen nieuwe keuken meer, maar kalkoen en ze kopen liever legokastelen of parfum in plaats van een inloopdouche. En als het dan weer lente wordt, valt het mensen weer op dat de spoelknop al jaren stuk is of dat er schimmel tussen hun tegels groeit. Is er, nadat al die familie-vreterij voorbij is, zelfs geld voor. Een frisse lente, grote schoonmaak, flirten, flaneren, olla vogala hebban nestas.

Ho ho ho Lehti! Loop je nu niet wat al te hard van stapel? Geldt hier niet een prozaïscher verklaring voor dan de Sint-Kerstkudde-inkoop? De zon, korte dagen, dat soort gedoe? En zou je er zelf ook niet goed aan doen om je ledig te houden met het slijpen van beitels, met opschuren, invetten? Met zogenaamde winterklussen?

Wellicht. Maar de aard van dit beestje trekt zich weinig aan van de seizoenen. Ik ren gewoon vrolijk door. Van boekenkast in Leeuwarden, naar contactdoos in de stad, van CV in Hoogezand naar het boren van gaten in Beijumer klei. En tussendoor probeer ik me te kwijten van mijn moederschap: gooi ik tussen de Franse woordjes en farao Toetmozes in, hacheevlees in de pan. Neurie ik mee met de 'Twelve-bar blues' bij het ophangen van de was. Naar de tandarts voor controle, naar het ziekenhuis voor een kinderteen....

En toen, toen ging het mis.
Viel ik zomaar van mijn stoel!
"Het was een vet raar gezicht", zou Kees later zeggen. Hij zag me voorover vallen. Op mijn neus, waar daarna bloed uitliep, uit drie gaten. Toen ik weer bijkwam stond er een leger witjassen om me heen, kreeg ik een kraag, gaf over, werd weggereden, maakten ze een filmpje van mijn hart en een foto van mijn hoofd......

En Kees? Die las gewoon zijn Donald Duck uit. En daarna de sms'jes op mijn mobiel.

Men dacht eerst aan een hersenschudding, maar het was vast buikgriep. Want een dag erna was mijn vriend geveld en weer een dag later meldde Kees trots dat ie kokhalzend net op tijd de wc had bereikt. Diagnose achteraf. Het enige dat ik er aan overhield was een blauw oog.

En nu lijkt het wel weer lente. Want ik werkte de hele dag buiten en er is werk in overvloed.

Kijk maar. Dat roze wordt weer wit en daar waar die schuifdeur zit, maak ik weer een muur. Met een deur er in. De keuken, die verlaagd is, en de badkamer, die ook is uitgewoond, die worden voor mij gedaan. De kleur mag ik nog kiezen. Want weet je, dit plaatje is niet ergens bij een klant, maar wordt mijn eigen nieuwe zonnige woonst.

Tenminste, als de woningbouwvereniging en ik het eens kunnen worden over wie wat doet. En in ruil voor wat. Nieuw beleid heet dat. Of, zoals het dagblad van het Noorden laatst kopte: 'Lagere huur voor handige Harry'

Ik vroeg nog: "Hebben jullie dit vaker bij de hand gehad?"
Maar ik was de eerste.
Eens kijken wat ik waard ben als onderhandelaar.
Morgen.

Tips zijn welkom.

zondag 8 december 2013

Alles sal reg kom

Als kind las ik weinig en traag. Sommige boeken liepen dan ook nog slecht af, zoals Alan en Naomi, of er ging één van de goeien dood, als in 'Alleen op de wereld'. Dan vervloekte ik de schrijver die mij zo veel leed bezorgde. Voelde me net zo wanhopig als een kind dat geen surprise krijgt. Hoewel, misschien was ik daar op de lagere school niet eens rouwig om geweest. Ik had zo'n hekel aan die school. Meisjes deden handenarbeid, jongens niet. Vond de juf te druk. Gingen ze zich vervelen in de klas en spijkers rechtop zetten op de stoelen van de meisjes. Kon iedereen tot vijf uur nablijven.

Met vijf december sloofde ik me wel uit. Maakte eens een egel van papier-maché (je moet er maar opkomen). Maar die school was een hel. Nou ja, laat ik zeggen (mijn moeder leest hier ook), ik was blij er van af te zijn. Naar de grote school, naar de grote stad, Den Haag, vrijheid!

Eerst dacht ik dat het aan mij lag. Bleu meisje met lange vlechten uit een intellectueel gezin tussen de provincialen. Met nog een stomme naam ook. Veel later ontmoette ik in Friesland een man die op dezelfde school had gezeten. Hij was vrachtwagenchauffeur geworden. Hij zei: "Als je op die school niet voor jezelf leert opkomen, leer je het nooit." En dat voelde, twintig jaar na dato, toch wel goed.

Maar dat wilde ik niet schrijven. Want het kwam allemaal goed. Net als bij Remi. En net als hier. Hoewel de juf van Kees niet voor het gerecht kwam, Rianne. Leo en ik stelden wel voor om de hele klas volgend jaar een surprise met poep voor te schotelen. Konden ze allemaal eens voelen hoe dat was. Vergeten worden. De oorzaak is me ook nog niet duidelijk. Er was een meisje met twee surprises. Moet ik nu bij die ouders gaan informeren of zij weten wie hun dochter 'had'? En dan mijn onderzoek voortzetten? Nee, beter is het om, vooral deze week zeer toepasselijk, op de verzoenende toer gaan.

Grote zoon Frans schoof weer eens aan tafel. Ondanks mijn ultimatum. Leo schoof op zijn beurt aan bij zijn grote broer. Bij wiens restaurant hij graag eens in de keuken wilde kijken. Als maatschappelijke stage telde het niet mee, maar ook zonder goedkeuring van het stagebureau, straalde hij naast zijn broer (de pizzabakker die hier helaas niet herkenbaar in beeld wil). Courgettes grillen, tomaten snijden en eendjes van appel maken. Ik tipte de vader om met kleine Kees die avond daar uit eten te gaan. Vond ie een goed plan en aldus geschiedde. De drie gebroeders: 1 in de keuken, 1 in de bediening en 1 aan tafel. De dag erna was het aanzien van Frans omhoog geschoten. Triomfantelijk hoorde ik dat 'Het logisch was dat hij altijd zo lang in bed lag'. Tja.


Speciaal voor Selma: het Sint-debacle werd ook gecompenseerd. Beide ouders hadden zich flink uitgesloofd in het schrijven van gedichten en aanslepen van cadeaus. Dit keer was Leo weliswaar overstuur want 'Niemand had hem verteld dat we nu al Sinterklaas vierden!' (en in zijn klas doen ze het helemaal raar. Daar trekken ze, als enige klas van de school, helemaal geen lootjes). Waarop moeders uit haar slof schoot. Want hij had diezelfde middag uren uit het raam zitten staren, klagend dat iedereen tegenwoordig beeldscherm verslaafd was. Goed, hij kreeg dus een agenda. Dat spreekt. En ik een zoutvaatje van lego. Ook logisch. Met gedicht. Opdat ik voortaan wat liever ben.

Beste mevrouw Paul

Was jij misschien Stout
Dan krijg jij vast wat zout
Geen noten met Peper
dat je lief was, daarvan zijn we niet zeker
Nee, voor jou geen pepernoot
We moesten reizen door code ROOD
En Vechten door de Wind

groeten Piet en Sint

Er werd met horloges, Tomtoms, koptelefoons en andere Chinese handvaardigheid gestrooid. Kees was te koning te rijk met zijn muts, kluis en bling-bling spulletjes. En de chocola stroomde rijkelijk.

Als klap op de vuurpijl wandelde ik zondag met mijn lief.
Door het bos. En de blubber. Zonder zebrapaden.
En we praatten over petten, billen, koffie, rokjes, kerst, kanker, Ierland, peugeot 205, Berlijn en vooral waarover Lies het onlangs had: Over wat een lief op latere leeftijd zoal betekent. Als je vrijheid kent. Als je hebt geleerd om voor jezelf op te komen en je lief soms vreest voor een slechte afloop van het verhaal.
Maar we zijn er zelf bij.
Alles sal reg kom.

zaterdag 7 december 2013

Dit is pas huilen!

De dag nadat je met je zoontje van negen naar het ziekenhuis ging om hem te laten verlossen van zijn 'ungis incarnatis', is het vijf december. Met een enorme omzwachtelde teen, waar met geen mogelijkheid meer een sok omheen wil, en met een prachtige surprise onder zijn arm, hinkt hij naar de auto.

De auto waar je ex net een dikke deuk in heeft gereden, en jij zelf er nog een schepje bovenop deed door de rechterspiegel er af rijden. Zodat er nu niet één zielige zilveren voelspriet aan je klusbus hangt, maar twee. Met ducktape blijft de boel nog enigszins zitten maar er wordt die middag "code rood'' voorspeld, met windsnelheden van honderddertig kilometer per uur, dus je hoopt vurig dat de buitenspiegels, als ze er toch afvliegen, geen andere weggebruikers raken.

Je zoontje is in een opperbeste stemming: 'Dit wordt een superleuke dag!'. In een poging hem tegen al te grote teleurstellingen te beschermen, mompel je iets over: 'Misschien heeft niet iedereen zich zo uitgesloofd'. Maar dat was niet erg. Ook bereid je hem voor op de voorspelbare vragenstroom van die dag: 'Wat heb je aan je voehoet?'. Je tipt hem over 'Paard van de Sint op gaan staan', of 'Blijven hangen in de schoorsteen' maar kleine Kees is heel nuchter: 'Dat gaat ze niks aan'. Punt.
Niets kon zijn blije bui nog bederven.

Je dropt hem hinkend bij de school. Claimt de moeder die in de verte aan komt lopen vast als mantelzorger en pareert haar vragende gezicht met 'Nee, er is niks met zijn voet'. De moeder, gevat: 'Ja, nee, logisch, dat doe ik ook elk dag, met een vuilniszak om mijn voet naar school'. Maar je zit alweer achter het stuur, laverend tussen de fietsende schoolkinderen. (Vreselijk, die ouders die hun kinderen met de auto brengen!). (Dank je wel L.)

Eén voor half negen parkeer je je gehandicapte bus scheef voor de deur van de tandarts. Je komt keurig om half negen binnen. De tandarts had je tien minuten eerder verwacht. Ja, daar had ie gister nog over gebeld. Nou ja hoor, er zijn grenzen, ook op vijf december.

Hoewel, aan die grenzen ga je langzaam twijfelen, als je, nadat je twee vullingen rijker bent, nog even langs de garage gaat, en hoort dat de autoreparatie tweeënhalf duizend euro gaat kosten. Maar dat komt vast omdat de garage weet dat de verzekering de boel betaalt.

Je andere zoon valt, op weg naar school, twee keer van zijn fiets, en heeft wellicht een scheurtje in zijn borstbeen. Je oudste is, na een jaar, nog steeds niet uit zijn schulden. Je krijgt woorden met je vriend over een zebrapad en met je ex over Franse woordjes. Het dak lekt, het autoruitje is ingetikt en je Tom-tom gestolen. Het is allemaal niet erg. Het valt allemaal in het niet.

Als blijkt dat je zoontje, die die ochtend overliep van vreugde
Zich oneindig op het Sinterklaas feest verheugde,
geen surprise kreeg

Niet een lelijke,
niet een smerige
Maar gewoon géén één
Omdat niemand zijn lootje had.

Niemand had zitten ploeteren op een basket van karton
of een piano van klei,
of een schaakstuk,
of een suffe stoomboot.

Juf gaf hem nog een cadeautje uit de  'je-weet-maar-nooit'- zak.

Maar daar gaat het niet om'!', brulde Kees, terwijl hij zijn gezicht snikkend in de leuning van de bank drukte, 'het gaat om de surprise, de verpakking, dat iemand zijn best voor je heeft geda-ha-haan'!'

Ontroostbaar was ie.
On-troost-baar.