De moeder en de gevaren

Ik hoor haar soms fronsen. Als ik vertel dat ik weer eens op de steiger klauter. Dat doen moeders namelijk. Als ze aan de telefoon zitten met hun klusdochter. 'Kijk je wel uit?' of nee, dat zegt ze niet. Het is meer een veelzeggend soort 'Hm'. Ze vindt het misschien wel stoer, maar eigenlijk ook maar niks, zo'n klimmeisje.

Ik zelf eerlijk gezegd ook niet. Elke keer als het schilderseizoen begint, moet ik mijn hoogtevrees weer overwinnen. Dit jaar begint dat al het met steeds voor me uitschuiven van het maken van offertes voor onderhoud aan gevels tot zo'n zeven meter hoog. Schuldbewust fiets ik dagelijks langs collegaschilders die fluitend op de steiger staan. Ook het weer mag geen excuus zijn voor mijn uitstelgedrag. Want het lijkt wel zomer.

Als alibi pak ik andere klussen des te voortvarender op. Zo mocht ik de redder in nood spelen en een studente bevrijden via het balkon van de buren. Ik restaureerde een prachtige antieke deur, legde buiten in de zon een mooi patroontje met klinkers en trok draden voor een contactdoos voor een kattenluik. -ja zeker, daar zit soms een snoer aan, wist ik ook niet. Een mens leert elke dag weer bij- Kortom, snel werk met snel resultaat.

De huiseigenaar van wie de huurder moest worden ontzet, smste vrijdag opnieuw. Voor een ander huis, waar een stukje plafond was weggehaald. Of ik dat weer dicht kon maken. Tuurlijk. Had zelf nog een gipsplaatje liggen. Trapje mee, stagiaire mee, en hopla in de klusbus. In welke van de honderd-en-een kamers in het pand ik moest zijn wist ik. Want ik kreeg per mail een plattegrond met kamernummers en de bijpassende namen en telefoonnummers. Zelfs de sleutel zou ik nog moeten hebben. Want ik had er eerder gewerkt. Dus griste ik ook de sleutelbos mee waar een gemiddeld gevangenbewaarder U tegen zou zeggen.

Staand op mijn trapleertje rolden er blauwe korreltjes uit het gat in het plafond. Ik was gewaarschuwd. Toch stak ik mijn hand in het gat. Om er achter te komen waar het hout zat waar ik de gipsplaat aan zou kunnen bevestigen. Ik graaide in iets. Shit, een muizenval. Best logisch ook: gif, een val.... Het ging net goed. De volgende voelpoging deed ik toch maar met een duimstok. Net op dat moment slofte studente nummer zoveel op haar weekendsokken de kamer binnen: "O, hoi, moest je nog even doorgeven dat.......

'PANG!'

Nog nabevend over wat er gebeurd zou zijn als in plaats van mijn duimstok, mijn eigen vingertjes door de rattenval waren gegrepen, bedankte ik de bewoonster voor het doorgeven van de boodschap.

'Hm'

' s Avonds at ik bij mijn lief. Gelukkig geen gebakken Lehtikootjes. En ook geen rattenworst. Hoewel, je  weet het maar nooit tegenwoordig. Paarden voor koeien verkopen schijnt vaak voor te komen, dus waarom geen lekker stads ratje, in plaats van zo'n schattige Miss Piggy op je bord. In Guinee schijnt zulks heel gewoon te zijn. Maar nu even niet, want van het eten van ratten (en eekhoorns, vleermuizen en apen) kun je het ebolavirus krijgen. En dan bloed je dood. In Londen moet je trouwens ook uitkijken, daar drinken eekhoorns van je koffie. Hoe dan ook, mijn vriendje had lekker gekookt. Na de afwas ging ik weer verder klussen in mijn eigen woonst. Ook daar is nog genoeg te doen. Hoewel er geen ratten rondlopen. En ook geen vallen. Maar ik kon niet naar binnen.

Want ook tijdens het eten was ik aan het werk geweest. En al bellend met een klant, had ik gedachteloos mijn huissleutels op tafel bij mijn lief gelegd. En nu rammelde er wel iets in mijn tas, die cipierssleutelbos, die toegang bood tot de panden waar ik overdag allerlei euvels verhelp, maar waarmee ik mijn eigen huis niet in kom. Het vriendje was inmiddels vertrokken naar het voetballen van zijn zonen. Ik was buitengesloten.

Gelukkig laat ik naast sleutels, nog wel meer dingen slingeren. Schoffels en tuinaarde en bezems en zo. In mijn eigen achtertuin. Best handig, als je de tijd moet doden totdat je wordt bevrijd. Hoewel, heet dat eigenlijk wel zo? Ik was zo vrij als maar kon. Daar in die enorme tegelzee van mijn permanente vakantiehuis. Onkruid dat omhoogpiepte, hakte ik genadeloos de kop af en plantjes werden van verse tuinaarde voorzien. Ik veegde me in het zweet en kreeg associaties aan de tijd dat mijn jongens nog kleuters waren en het schoolplein op vrijdagmiddag met een club ouders onder handen werd genomen.

Dreigende luchten hingen boven mijn hoofd maar voordat het noodweer losbrak kwam mijn redder de sleutel brengen (daar kun je mee thuiskomen, met zo'n vriend) en mijn tuin was aan kant. Morgen ga ik weer nieuwe avonturen tegemoet. Onder de grond voor de afvoer en op het dak om teer te smeren.

'Hm'

De avond valt. Bliksemschichten klieven door de lucht, auto's maken mooie geluiden op de natte weg en de aardbeiplantjes krijgen genoeg te drinken. Ik sluit de dag af en rook een shagje op mijn overdekte privé patio. Ja zeker mam, ik rook weer.

'Hm'

Kijk, daar heeft ze dan weer gelijk in.