Ce la fara

Twee maanden geleden werd je in je eigen schuur vermoord. Met jouw auto, waarmee je killer vluchtte, reed ik vorige week het land op. We laadden hem vol met meloenen, courgettes, uien en sla. We plukten de door jou geplante boontjes en paprika's. Haalden nieuwe plantjes in jouw schuur. Kool en venkel gaan nu groeien op jouw grond. Daar waar jij het hof maakte aan jouw grote liefde. Met wie ik, vierentwintig jaar geleden, samen achter op jouw plantmachine zat. Met jou op de tractor.

Nu zit zij ingesloten tussen die auto, die schuur en het huis van wie jou van het leven beroofde. Maar daartussen zit land, vruchtbaar land. Waar perziken en watermeloenen en kiwi's groeien. Die zij snoeide terwijl ze je met de tractor voorbij hoorde racen. Waar ook onkruid tussen de salsatomaten groeit, die over een maand rijp zijn en voor wie je dochter nu alvast bestellingen opneemt. Je zoontje maakt nieuwe sporen in het grind met zijn crossfiets en jouw lief poetst opnieuw haar hoekje met de schommelbank.

Je leeft voort. Ook om haar kracht te geven om voort te zetten wat jullie hebben opgebouwd.
Want ze was er weer vorige week. Hoor je me? Ze was er weer! Op de tractor. En ik liep er naast. Om meloenen te rapen. Ben je er straks ook als de winkel opent? Ook al is de opstelling van de uitgestalde spullen misschien ietsje anders dan jullie samen besloten.

Ze komt er wel. Ce la fara.