Das badeschiff in Berlijn

Daar wandelde ik rond. Op twee april. Bij de Spree. Langs de gesloten reggea-kroegboot de Hoppetosse. Genoemd naar het schip van Pippi's vader. Langs de uitgestorven cocktailbar op het strand. Ik zag uitgewoonde feestgangers uit het nog nabonkende container komen rollen. De laatsten. Om twaalf uur 's middags. De zon scheen warm. Mijn buik slonk. Ik vloeide nog. Een week eerder had ik, 23 weken te vroeg, mijn vierde zoontje gebaard. Dood.

Vreemd, hoe een moederblik verandert. Aan het idee ben ik gewend maar hormonen nestelen zich kennelijk dieper. Op de naastgelegen vlooienmarkt struin ik langs babykleertjes en kinderwagens, maar roep mezelf tijdig terug. En verleg mijn blik naar fietsen, stoelen en gereedschap.

Vriend K. mailt me die avond dat ze op me zou lijken. De hoofdrolspeelster uit 'Drei'. Die in Berlijn woont en werkt. Waar ik nu ben. Dat hadden twee bezoekers, die de film onafhankelijk van elkaar hadden gezien, vastgesteld. O, is het omdat ze er twee mannen op na houdt? Dus daarom! Nee, dat was het niet. Het was haar loopje geweest, zei hij, haar manier van roken en van praten. Misschien bedreef ze ook wel de liefde zoals ik, bedenk ik achteloos. Ik werd nieuwsgierig. Hij nodigt me uit om samen naar de film te gaan.

Een paar dagen later tref ik K. op het terras van de vernieuwde 'Images' aan het Hereplein. De maker van 'Drei', die tevens de verfilming van 'das Parfum' en de onovertroffen 'Lola rennt' op zijn naam heeft staan, blijkt scenes te hebben opgenomen op de plekken waar ik was. Heerlijk toeval. Er wordt gedronken in de Hoppetosse en geneukt op het Badeschiff. Maar er gebeurt meer. Veel meer. Met kunst en ziektes en werk. En niet alleen spelen er scenes bij de Spree, ook in het Mauerpark werd er gedraaid. Bizar. Daar liep ik eergister nog rond. En de release van de film? Die was precies in de week dat er in mij nieuw leven ging groeien. Na een heerlijke vrijpartij. Waarbij de lattenbodem die steun moest geven bij het minnespel, steeds meer latjes verloor. Ik was kwaad op hem geweest. O, wat was ik kwaad geworden. Maar ik had op tijd ingegrepen. Hij had een morning-after pil voor me gehaald, die ik op tijd slikte. Toen ik het niet wilde, bleef het groeien. Toen ik het wel wilde, ging het dood.
Leven is raar. Dood trouwens ook.

Als de film voorbij is, praten we nog wat na in de verlaten lounge.
Hij voelt zich een beetje bezwaard, vanwege scene van baby's en dikke buiken. Die hij, tot mijn ontzetting dan weer, afstotelijk vindt. Maar ze leek toch niet op me? Ik ben toch vrolijker? Of denk ik dat maar. Maar haar schrikreactie bij het aflezen van de test was grappiger. Scroll maar even door naar 2.20 seconden.