Ode aan de juffen en klussende kleuters

'Ja hoor, dat wil ik wel.'

Had ik dat ècht gezegd?, een weekje terug, toen me werd gevraagd om bij het buurtfeest iets te doen? Een workshop of zo? Ja, ik had 'ja' gezegd. Maar ik had geen flauw idee wat voor workshop. En nu was het zo ver. Veel te weinig tijd. Werk, kind naar sport, omkleden. Snel nog even naar huis rennen om visitekaartjes op te halen. Maar om vijf uur was ik, een uur later dan afgesproken, ter plaatse.

Tafels en stoelen waren al voor me klaar gezet. De wethouder hield haar praatje, een Molukse band speelde reggaemuziek. Dorpsoudsten scharrelden rond, met hun handen op hun rug. Er was bier, kip en bakabana. Je kon er sjaals verven, zingen en aanmelden voor een wandelclub. Kortom, een buurtfeest zoals een buurtfeest hoort te zijn.
Net iets te koud,
Net iets te weinig volk op de been.

Ik groet wat mensen, deel kaartjes uit. Een beetje netwerken kan nooit kwaad. Maar ik zou dus ook iets léren aan mensen die dat wilden. Op mijn tafel ligt gereedschap. Er kan worden geknutseld met elektra en waterleiding. De mensen die interesse tonen blijken zelf al erg handig. Of zijn elektricien. Of loodgieter. Daar valt geen eer aan te behalen. Maar dan, net als ik denk dat het feest op zijn eind loopt, ik het koud ga krijgen en mijn boeltje wil gaan inpakken, komt de plaatselijke kinderbende kijken. In golven.

Het zijn vast lieve kinderen hoor, maar het lijken er zo véél. En zo drúk. 'Juf, mag ik dit?',  'Juf, wat is dat?', 'Juf, mag ik dit meenemen?', 'Juf ik wil ook....' God allemachtig. En dan te bedenken dat er mensen zijn die dit dagelijks doen. Ok, je hebt in het onderwijs natuurlijk zeven weken vakantie, maar die heb je ook hard nodig.

Ik maan de kinderen te gaan zitten, omstebeurt te praten, van mijn spullen af te blijven. Maar hun aandacht springt alle kanten op. Voordat ik er erg in heb, is er een tang kromgebogen en zit er de pijpensnijder klem. Nog een wonder dat er geen kindervingertjes zijn afgehakt.

Een Arabische vader dumpt zijn zoontjes bij mij. Vol verwachting kijken de jochies me schaapachtig aan. Met hun mooie zwarte pagekopjes. 'Hoe oud zijn jullie?', vraag ik. Vijf en zes. Juist ja, dat lijkt me wat jong om met elektriciteit aan de gang te gaan. Maar 'Nee' zeggen is niet mijn sterkste punt -anders was ik hier nu niet geweest- en de vader is al weg.

Als de kleintjes, met hun tong uit hun mond, eindelijk de minuscule schroefjes hebben losgedraaid en ik uitleg dat de draden altijd bij dezelfde kleur moeten, komt de vader ze alweer ophalen. Etenstijd. Ik kan ze nog net op het hart drukken om hetgeen ik ze heb geleerd vooral niet thuis te doen. Ik mag hopen dat mijn liefde voor techniek niet op hen is overgeslagen. Zijn ze thuis straks geëlektrocuteerd.

Er komen nieuwe kinderen naar mijn tafel. Ze zitten overal aan. Als er een steeksleutel als hamer wordt gebruikt, is de maat vol. Ik hoor mezelf zeggen: 'Nu ben ik echt pissig!'. Het komt over. Ze papegaaien nog wat, maar de grootste etters lopen weg. Ik kan dit niet. Echt niet. Zou het een kwelling vinden om voor de klas te moeten staan. Moet je ze iets leren en mag je ze niet eens naar huis sturen. En dan te bedenken dat ik ooit overwoog om de Pabo te gaan doen. Het lerarentekort verbaast me niks. Juist bijzonder dat er überhaupt nog mensen voor te porren zijn. De overheid wil de pensioenleeftijd verhogen, wil voor zware beroepen een uitzondering te maken? Wat mij betreft mag het onderwijs bovenaan.

Ik heb veel bewondering en respect voor de mensen die dit doen, elke dag opnieuw. Die geen dankjewel krijgen op hun loonstrook, alleen ouders op de stoep zien als iets ze niet zint. Geklooi met mobieltjes in de klas, propjes, grote bekken, door elkaar heen praten. Het is vast een mooi vak. En als ik deze workshop iets beter had voorbereid, was het mij vandaag vast ook beter vergaan. Maar juf?, Nee, da's niks voor mij.