Kerstvakantie = pratende kassa's, pinpassen, schreeuwende kinderen, schroefjes, kokoskoek, Mimoen, pensioen en de Tros

Af-ge-la-den was het.
'En wat ze niet allemaal méénemen',
sprak de verkeersregelaar bij de Ikea parkeergarage vol ongeloof tot mij.
En ik dacht: 'Ja, het schijnt crisis te zijn', maar zei niks.

Kees, die op de achterbank net wakker werd van zijn eerste dut van die dag schreeuwde: 'Ik wil niet mee!', 'Ik blijf in de auto!' Zijn broer daarentegen reageerde op mijn, (nog onuitgesproken) verlangen om zo snel mogelijk rechtsomkeert te maken: 'Ach, we zijn hier nu tòch, kunnen we net zo goed even gaan kijken.' Was toch weer blij verrast toen, twee seconden later, beide broertjes vrolijk over stippen en zebra's holden, sprongen, giebelden.

Wat míj bezielde weet ik niet, maar ik filosofeerde er lustig op los, over wat al die àndere mensen hier toch bracht. Ze kwamen uit Friesland, Duitsland en ik ontwaarde zelfs een Franse nummerplaat. Was de kater van oud & nieuw voorbij en werden ze op deze tweede januari wakker met het angstige besef van weer een omgevlogen jaar? Gaf het door henzelf opgelegd rook- en/of snoepverbod hen onrust in de kont en ging men het denkbeeldig uitgespaarde geld nu vast uitgeven? Of zouden het goede voornemens zijn als: 'En nú doen we dat oude bankstel/ versleten stoelen/ bejaarde pannenset de deur uit en zoeken wat nieuws!'

Het is vandaag of morgen vast ook dringen bij het afval-weg-breng-station. Wie iets nieuws koopt, moet ook wat wegdoen. Lijkt me. Misschien een uitgelezen moment om eens langs een tweedehands zaak te gaan. Wat is een Ikea meer dan een mooie manier om spullen rond te pompen?

Binnen wilde ik me, tegen de mensenlawine in, tussen de kassa's door, naar de koopjeshoek begeven om vervolgens, als daar niks te halen viel, snel weer de auto in te duiken. Huiswaarts. Warme broodjes, chocola, kaarsjes.... Maar Leo en Kees wilden alle banken bezitten, ladesystemen bewonderen, prijzen vergelijken en tot slot natuurlijk, net als de vorige keer, een zakje met overbodige schroefjes kopen.

Toen we op beide verdiepingen de stalampen, tapijten, laptoptafels, keukenopstellingen, kunstbloemen, stapelbedden en uitschuiftafels hadden bewonderd, kwamen we dan toch uit in de door mij zo geliefde hoek met beschadigde en afgeprijsde spullen. Meetlintje hier, kritische blik daar. Er zat helaas niks voor mij bij. De jongens grabbelden intussen vrolijk tussen scharnieren en deuvels. Ik keek angstvallig naar de rijen bij de kassa. Belofte maakt schuld, maar toch, ik was dus níet van plan om voor één zakje deurbeslag à €2,50, dat ik niet eens nodig had (hoezo: 'Sorry dat we er niet meteen bijzaten?), me daarbij aan te sluiten. 'Maar ze bewégen', zei Leo, wijzend op de traag rollende wieltjes van de volgeladen karren. Nee sorry schatjes, die zak krijgen jullie wel een andere keer. Of nee, weet je wat, jullie mogen voor dat bedrag iets uitzoeken in de supermarkt. Ik moet toch nog boodschappen doen. Met gepaste trots verliet ik de Zweedse meubelgigant zonder ook maar íets te kopen. Zelfs geen zwarte servetten of pleeborstel à €0.75 cent. Helemaal niks! Die gave is niet iedereen gegeven ;-)

Het ritueel herhaalt zich: Kees dut in, wil in de auto blijven, schreeuwt en tiert en, als ie eenmaal binnen is bij de prijsvechter, vergaapt hij zich blij aan het in dozen uitgestalde vreten. Het begint te wennen. Wat een leuke sport ook; kijken welke chocopasta/chips/ bolletjes/icetea hoe duur zijn en hoe je precies €2,50 vol kan krijgen. Kerstvakantierekenspel. Bij de kassa laden de jongens alles keurig in drie doosjes. Ik vergaap me intussen aan de uitgebluste blik van de dikke, donkere kassière. Ze veert op als ze een pak verse pasta scant. Wat er mis is met mijn pasta weet ik niet, maar de kassa gaat opeens praten. In het Engels. Blikkerig. Valt geen chocola van te maken. De winkeljuffrouw (waarom blijft dat personeel toch immer ongetrouwd) schrikt en lacht. Ik duw vrolijk mijn bankpas in de gleuf.
De verkeerde.
Gauw eruit halen.
Niet dus.
"Mevrouw, u was te snel."
"Sorry, ik heb het ook wel contant."
"Nee, dat maakt niks uit, de kassa is geblokkeerd."
"O."

Al gauw staat er een rij van tien mensen, bijna uitsluitend man, met een diepgevroren avondmaal onder de arm, van het ene op het andere been te wippen. De rij kijkt naar ons. Zonder te kijken. Sta ik opeens vóóraan wachten. Weer 's wat anders. Kees zet de kar terug. Leo opent de zak met kokoskoeken. Even later zitten we te smikkelen op de inpaktafel bij de Aldi. Kijkend naar twee kassières die in de weer zijn met codes, een sleutel en veel geduld. En naar de groeiende rij wachtenden.

We eten de pasta voor de buis. Waar het oer-Hollandse 'Ter land ter zee en in de lucht' wordt uitgezonden. Al veertig jaar de trots van de Tros. Ik mompel wat over dat ik eens was gevraagd om daaraan mee te doen. Bij mijn laatste baan voor een baas. Had ervoor bedankt. Ik zag me al gaan met zo'n karretje..... Nauwelijks uitgesproken zie ik op tv mijn oud-collega te water gaan in de Ijssel. Mooi gezicht. Leuk toeval ook. Toch blij dat ik niet naast hem zat.

De telefoon. Of hij gelegen belt, vraagt een stem als die van Mimoen Oaïssa. Ach, zeg ik, dat hangt af van hetgeen u me gaat vragen. Hij prijst zijn fantastische diensten aan. Iets met pensioenen. Het kon net zo goed om bitterballen gaan. Of ik in loondienst werk?
'Nee'
'Dan vrees ik dat ons gesprek hier stopt', zei Mimoen.
Ook goed.

Toevallig schreef ik net een sollicitatiebrief. Want ondernemerschap, da's natuurlijk leuk en aardig. Veel vrijheid, weinig centen. Maar als ik ziek ben, of één van mijn kinders, dan verdien ik dus geen drol. En ook als ik oud ben, volstaat het pensioen dat ik tot mijn 35e opbouwde vast niet om.... ja om wàt eigenlijk? Om elke drie jaar mijn bankstel te verruilen voor een nieuw exemplaar bij Ikea? Om ook na mijn vijfenzestigste het genoegen te proeven om even zo vaak mijn overbodige troep naar de stort te rijden?

Vandaag is de sluitingstermijn om de brief te sturen. Ik druk op verzenden.
Kom ik volgend jaar misschien ook op de televisie. In een karretje dat vanaf een helling het water in racet. Als ik word aangenomen.
Leuk.