"Zal ik je eens helpen om de vliering wat op te ruimen?", vroeg mijn zus.
"Ja, maar dan wil ik er niet bij zijn. Ik wil niet weten wat je allemaal wegdoet, anders wil ik het houden.", was mijn antwoord.
"Heb je misschien nog belang bij...?", begon mijn vader, voordat ik hem onderbrak. "Nee, nee", zei ik, "wàt het ook is, ik heb er vast geen belang bij. Zolang ik niet weet wat er weggaat, is het ook niet zonde."
Maar soms is het onheil al geschied. En is de zinloze troep mijn huis al binnen geslopen.
Want dat is het vaak.
Troep.
Waren het waardevolle spullen, dan had ik het nog kunnen weggeven of verkopen. Maar wat moet ik nu met de oude radio van mijn opa? Ooit luisterde ik ernaar. Naar radio Subasio en een krakerige Wereldomroep. Toen ik in Italië woonde. Als kersverse moeder tussen de koeien. Hoe ik daar verzeild raakte weet ik zelf ook niet meer zo goed maar die radio heb ik te danken aan mijn ouders. Die me twintig jaar eerder ook al eens vroegen of ik daar belang bij had. "Ja", zei ik toen nog gretig, "Ja, túúrlijk wil ik die hebben, niet wegdoen hoor, niet wegdoen!"
Het mechaniek van het ding heeft mijn vele verhuizingen niet overleefd. Zelfs een radiomuseum kan er niks meer mee. Kan zo naar de stort. Maar ja, om dat bakbeest eerst vijfduizend kilometer door Europa te slepen en het dan rücksichtslos op de stort te gooien, is ook zo wat.
Dus staat ie er nog.
En toen opeens. Zag ik z'n grote broer. Of zus, zo je wilt. Een maand geleden. Toen het nog venijnig koud was. En ik een beetje doelloos door de stad fietste. Die grotere versie, ook van de familie Grundig, stond daar zomaar te pronken tussen een paar pasbenen. In een etalage.
Dan mag een plaatje van mijn opa-radio vast ook wel op het net. Achter dat deurtje zit een pick-up. Je weet wel. Voor van die hele grote zwarte cd's. Is ook weer errug 'in'. Of, zoal mijn oma dan zei: "Dat hebben ze tegenwoordig zo". Iemand nog belang bij?
(Mag ook naar de stort hoor. Als ik het maar niet weet)
Ik ben even terug bij mijn grootouders. Alleen, daar deden die dingen het nooit lang. 'Waardeloos spul' zei opa. 'Ik was op zoek naar een zender, draaide deze knop naar links, nou... daar zat iets klem, dus ik even kracht zetten en nu is die knop dol....'
BeantwoordenVerwijderen'Wat bedoel je, dat ik de knop naar rechts had moeten draaien, die man in de winkel draaide naar links, dus ik ook...'
'Tuurlijk pa', zeiden mijn vader en mijn oom dan, en je zag ze denken 'Het is gelukkig mijn schoonvader maar...'
Het is lente, het is Lenteeeuuuuuh :)
BeantwoordenVerwijderenMoedig van je, dat je je spullen (zonder meekijken) door anderen laat wegnemen. Voor mij nog nèt een stapje te ver.
Maar hoedje af....
@ Rianne. O, zou dat het zijn. De knop te hard de verkeerde kant ronddraaien. Weer wat geleerd. :-)
BeantwoordenVerwijderen@Olijf. Niks moedigs hoor. Het zou hebben gekùnd. Maar zuslief zei niet te weten wat ik wel of niet zou willen bewaren. Dus het feest ging niet door en de vliering staat vol als altijd. O, ze komt volgende week logeren.... moet ik nog wel even die radio verslepen......
BeantwoordenVerwijderenIk zou het ook niet weten als 1 van m'n zussen me zou vragen hun spulletjes uit te mesten. Echt niet.
BeantwoordenVerwijderenHoe kan je nu iets wègdoen als je vermoedt dat de zus er nog aan houdt.....
Ik vraag het hen ook niet, overigens. Veel te gevaarlijk :)
Oh wat erg.. Soms bewaar je spullen inderdaad TE lang. Eén keer in de zoveel tijd heb ik een opruimmanie en alles wat in mijn ogen nutteloos lijkt wordt weg gegooid. Tot nu toe gelukkig nooit spijt gehad van mijn acties haha.
BeantwoordenVerwijderen@ deborah hamar. Leuk dat je hier komt kijken!
BeantwoordenVerwijderenDat soort momenten zijn bij mij zó schaars, dat als er van alles bij de deur staat om te worden afgevoerd, het tegen de tijd dat het ècht weg moet vaak alweer als onmisbaar te boek staat en dus blijft. Maar zolang ik niet bedolven ben onder mijn spullen, is het denk ik geen ramp.
Die oude radio zou ik toch of wegdoen, of kijken of iemand hem kan herstellen. Maar "herinneringen" weggooien, ik ben er ook niet sterk in.
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar, herkenbaar, al die dingen waarvan je niet meer wist of weet dat je ze hebt, en dan ze evengoed niet kunnen weggooien ...
BeantwoordenVerwijderen:-)
Het hangt in de lucht, dat "opruimgevoel". En voor één keer ga ik er erg drastisch mee om :-)
BeantwoordenVerwijderenveel liefs, ils
@kmm&s
BeantwoordenVerwijderenJij houdt het momenteel liever bij een digitale opruimactie geloof ik. ;-)
@ Ils. Och hoe fijn. Ik zou dat ook willen kunnen. Er mist een opruim-gen in mij. Hoewel het bezoek van gisteravond me zei dat het best netjes was hier. Maar da's dan weer iets anders, hè; opruimen. Want de tegelsnijder staat naast de te verstellen kleren en de radio naast bakken vol knikkers. *zucht*
BeantwoordenVerwijderenGeniet jij straks lekker van je gekuiste huisje (ik krijg maar geen genoeg van dat Vlaamse woord) ik kom wel 's aanwaaien voor inspiratie of een kop thee of zo.
Als ik jou was, ik deed de radio weg. Het gevoel van opluchting nadien is GELD waard.
BeantwoordenVerwijderen(maar vergis je niet.... zo'n dingen doe ik òòk slechts met héééééél lange tussenpozen hoor...)
oftewel: ik herken die *zucht*
O, 't is net of je mij beschrijft ! :-)
BeantwoordenVerwijderen@ ariadnesdraad. Wellicht is het een kwaal die aan meer bloggers kleeft ;-)
BeantwoordenVerwijderenHier is de etaleur.
BeantwoordenVerwijderenAh, goede timing! Ik bedoel, dat meubel is al lang weg, maar ik heb een uurtje geleden mijn schuur (half) leeggehaald. Ik heb nog in de aanbieding:
BeantwoordenVerwijderentwee halfgare stepjes, een kinderbakfiets, twee gaspitstellen, een gootsteen, ontelbaar veel hout, ballen, verf, een antiek vliegengordijn van kroonkurken en ga zo maar door. Indien voor morgen 7 december elf uur een reactie, alles gratis op te halen! :-)
Ach ja, oude spullen hopen zich op tot je er niet onder uit kunt: ze moetrn weg. In ieder geval de helft. Of een grdeelte ervan....
BeantwoordenVerwijderenBertie