Lieve lezers

Er zijn deze zomer weer veel jarigen, waaronder ik zelf. Van hen die het met mij vierden, lezen hier maar weinigen. Toch zijn het vooral vrienden die dit blog kennen. E uit Utrecht en W, C en D uit Den Haag. H en G uit Amsterdam en M en M uit Rotterdam. J uit Hoorn, een handvol vrienden in Groningen en niet te vergeten S uit Vlaanderen.

Die laatste leerde ik wel kennen via dit blog. Waar ik zelden de echte namen van mensen noem. Maar zo 'ken' ik ook S uit IJmuiden, D uit Ermelo, R uit Venlo en C (of is het B?) uit België. Ook D en R komen hier regelmatig langs, van hen weet ik niet waar ze werkelijk wonen. Deze 'virtuele' vrienden schrijven zelf ook graag en ik lees hen zo vaak als ik kan.

Ik kreeg op mijn feest lekkere hapjes, zoals ik had gevraagd. Courgette-gorgonzolasoep en salades. Maar ook wat ik niet vroeg: lof voor wat en vooral hoe ik hier schrijf. Een prachtig cadeau. Want ik schrijf graag. En dat is zacht uitgedrukt.

Eindeloos blijf ik schaven en schrappen, want het moet vooral leesbaar zijn. 'Kill your darlings', leerde ik van mijn vader, toen ik vertelde over het fenomeen om die mooie beginzin, die extra alinea waarin ik nog iets kwijt wil of die schijnbaar zo spitsvondige titel te laten sneuvelen. Ter verfraaiing van het verhaal. Of gewoon omdat te veel tekst de aandacht afleidt van de essentie, de vorm vernielt of het doel van het verhaal voorbijschiet.

Kiezen en schrappen, dat geldt ook voor foto's ......

Au, daar heb je er weer één. Niet doen Lehti! Dit gaat over tekst en lezers, dus niet over plaatjes, hoe graag je daar ook iets over kwijt wil. Ook het noemen van dat 'doel' is overbodig. Is er eigenlijk wel sprake van 'een doel' bij deze schrijverij?..... 
Hup, bij de les meid! Terug naar wat je zeggen wilde.

De vraag is, lieve lezers, waarover zouden jullie graag lezen? Niet dat ik braaf zal gaan serveren wat wordt gevraagd, maar ik kan soms gewoon niet kiezen tussen al die verhalen die dagelijks rijpen aan de boom in mijn hoofd. Over ongeacht welk onderwerp. S schreef dat ze het leuk vond toen mijn blog persoonlijker werd. D vroeg of ik vaker wilde schrijven over mijn tijd in Italië en P zei dat hij vooral de korte stukjes, zoals 'de gazakip' erg raak vond. Een anonieme lezer vond mijn conclusie dat 'homo's hot zijn', wat te kort door de bocht op grond van de inhoud. Zulke feedback waardeer ik zeer.

Mijn liefde voor alliteraties zit het vinden van een titel die de inhoud dekt, wel eens in de weg. Als er iets vunzigs wordt gesuggereerd zijn er meer lezers, maar zo'n wervingstactiek wil ik niet (altijd) hanteren. (de zoektermen van deze week betroffen onder andere het hebben van gemeenschap in combinatie met uitwerpselen. De twee logjes met die titel gingen vooral over werk en vraag is of het leuk is om via die weg te worden gevonden. Het schrikt andere lezers misschien juist af).


Zal ik een lekker tzaziki-recept onthullen, over mijn werk schrijven of wilt u liever lezen over de Afghaanse die een anti-moslim site beheert? Zal ik beschrijven hoe het zout knerpt onder je voeten op het strand van het Urumye-meer, hoe krekels klinken of moet er meer mythologie in? Of over het papier dat men op 1 januari uit de ramen in Buenos Aires gooit, of hoe ik daar zelf eens shockeerde door met ongeschoren benen naar het zwembad te durven? Zal ik mijn ideeën over een mooi minnespel, politiek of economie onthullen? Of zal over de dag dat ik achttien werd schrijven, toen we een eend en een geit braadden in de houtoven te Ospedaletto? Of over dingen en mensen die voorbijgaan, wat er op straat gebeurt, of toch liever over mijn kinderen die pianospelen, pizza's bakken en zelf de mooiste verhalen vertellen?

Roept u maar! Ik hoor het graag lieve lezers. Voor wie liever niet openbaar wil reageren:
zetter.letter apestaart gmail punt com.
Maar de meesten van jullie weten me ook in het echt wel te vinden. 

Alvast bedankt

liefs, Lehti