Fuga

Fuga heeft toch iets met muziek te maken?
Ja, maar ook iets met een tegel.
Of eigenlijk met méér dan één tegel.
Wat meestal het geval is.
Want wat is nou één tegel.


'Ontsnapping', kan ook. Of 'aanpassen', 't is maar net in welke taal je het bekijkt. Maar dat van die tegels, dat wist ik nog niet. Tot ik een sms kreeg waar onder meer dit in stond:

Ciao cara, (...) importante per il vetro usare un silicone neutro. Altri siliconi rovinano l'argento. Poi quando si monta tenere conto della matonella e fuga. (e se la mattonella mis. 15 il vetro sara di 60 o 75 o 90) (...)

Dit in antwoord op mijn vraag hoe je het beste een spiegel kon laten terugvallen tussen de tegels. Naast het gebruik van een geschikte kit, is het dus van belang om rekening te houden met de fuga.
De voeg.
Althans, ik dènk dat het dat betekent.
Bijzonder.
Des te meer omdat het woord in Italië de meer gebruikelijke betekenis van 'vlucht/ ontsnapping' heeft.
'fuggire' is ontsnappen. 'Mi sfuge', betekent 'het onsnapt me'/ 'het  ontglipt me'/ 'ik kan er even niet opkomen'. Aanvankelijk legde ik de link met specie die tussen de tegels wegloopt/ontsnapt, maar waarschijnlijker is dat het etymologisch dezelfde oorsprong heeft.
'Oe' wordt op z'n Italiaans als 'u' geschreven.
Dan klinkt het naar: 'Ikke moete die tegele nogge voege, mevrouw'. Lijkt ook wel wat op Toon Hermans' 'notte belle margarineta, moetje's-wat-hore, fietsebelharmonica, smoesjes d'amore. Helaas vind ik geen goede link.


Degene die me de sms stuurde nam mij twee weken geleden mee terug naar de plek waar mijn lange vlechten voor het eerst werden afgeknipt toen ik dertien jaar was. Waar ik leerde koeien te melken en nog veel meer. Nu sjouwden we er een kalf in een slaapzak naar het erf.

Hij wilde eerst niet mee. Nee, niet het kalf, want dat kon nog niet lopen, maar die van de 'fuga-sms'. Hij hing loom voor de tv terwijl krekels buiten de zinderende hitte bezongen, verstopt in de onmetelijke heuvels vol steeneiken. Maar toen ik hem, net als bijna dertig jaar geleden, even op zijn rug krabde, ging hij overstag. Voordat we in de auto stapten, moest hij me nog de badkamers showen. En het nieuwe gastenverblijf.

In de deuropening wees hij me op het aanrechtblad van olijfbomenhout. Verder gingen we niet naar binnen. Want er waren gasten. Die waren nu weliswaar weg, want hun auto stond er niet, maar je hoort dan toch niet ongevraagd naar binnen te gaan. En na afloop hoor je natuurlijk ook netjes de deur weer op slot te doen. Wat we niet wisten, was dat de vader van de Nederlandse huurders intussen een siesta hield met zijn zoontje. En toen wij al lang en breed op de boerderij een paar heuvels verderop zaten, en poogden de wilde koe in de richting van haar kalf te drijven, en eieren uit het kippenhok hadden gehaald en bezorgd bij die enkele overgebleven bewoonster van het verder verlaten dorp, zodat ze tagliatelle kon maken voor de maaltijd van de gasten, toen ontwaakte de vader met zijn zoontje in zijn vakantievervlijf en vond de deur op slot.

Er zat niks anders op dan te 'fuggire', te ontsnappen door het raam.


En ik? Ik zie denk ik toch maar af van het laten terugvallen van die spiegel. Want die spiegel kan dan beter op maat worden gemaakt. Maar die is al gekocht. En dan krijg je net zoiets als het opsluiten van een gast op zijn vakantieadres. En dan is er geen fuga meer. Niet door een raam, en niet langs de spiegel.
De klant zal zich wel voegen.
Hij moet wel.
Want ze zitten op Corfu.

Of Korvoe, zo je wilt.