Als kind las ik weinig en traag. Sommige boeken liepen dan ook nog slecht af, zoals Alan en Naomi, of er ging één van de goeien dood, als in 'Alleen op de wereld'. Dan vervloekte ik de schrijver die mij zo veel leed bezorgde. Voelde me net zo wanhopig als een kind dat geen surprise krijgt. Hoewel, misschien was ik daar op de lagere school niet eens rouwig om geweest. Ik had zo'n hekel aan die school. Meisjes deden handenarbeid, jongens niet. Vond de juf te druk. Gingen ze zich vervelen in de klas en spijkers rechtop zetten op de stoelen van de meisjes. Kon iedereen tot vijf uur nablijven.
Met vijf december sloofde ik me wel uit. Maakte eens een egel van papier-maché (je moet er maar opkomen). Maar die school was een hel. Nou ja, laat ik zeggen (mijn moeder leest hier ook), ik was blij er van af te zijn. Naar de grote school, naar de grote stad, Den Haag, vrijheid!
Eerst dacht ik dat het aan mij lag. Bleu meisje met lange vlechten uit een intellectueel gezin tussen de provincialen. Met nog een stomme naam ook. Veel later ontmoette ik in Friesland een man die op dezelfde school had gezeten. Hij was vrachtwagenchauffeur geworden. Hij zei: "Als je op die school niet voor jezelf leert opkomen, leer je het nooit." En dat voelde, twintig jaar na dato, toch wel goed.
Maar dat wilde ik niet schrijven. Want het kwam allemaal goed. Net als bij Remi. En net als hier. Hoewel de juf van Kees niet voor het gerecht kwam, Rianne. Leo en ik stelden wel voor om de hele klas volgend jaar een surprise met poep voor te schotelen. Konden ze allemaal eens voelen hoe dat was. Vergeten worden. De oorzaak is me ook nog niet duidelijk. Er was een meisje met twee surprises. Moet ik nu bij die ouders gaan informeren of zij weten wie hun dochter 'had'? En dan mijn onderzoek voortzetten? Nee, beter is het om, vooral deze week zeer toepasselijk, op de verzoenende toer gaan.
Grote zoon Frans schoof weer eens aan tafel. Ondanks mijn ultimatum. Leo schoof op zijn beurt aan bij zijn grote broer. Bij wiens restaurant hij graag eens in de keuken wilde kijken. Als maatschappelijke stage telde het niet mee, maar ook zonder goedkeuring van het stagebureau, straalde hij naast zijn broer (de pizzabakker die hier helaas niet herkenbaar in beeld wil). Courgettes grillen, tomaten snijden en eendjes van appel maken. Ik tipte de vader om met kleine Kees die avond daar uit eten te gaan. Vond ie een goed plan en aldus geschiedde. De drie gebroeders: 1 in de keuken, 1 in de bediening en 1 aan tafel. De dag erna was het aanzien van Frans omhoog geschoten. Triomfantelijk hoorde ik dat 'Het logisch was dat hij altijd zo lang in bed lag'. Tja.
Speciaal voor Selma: het Sint-debacle werd ook gecompenseerd. Beide ouders hadden zich flink uitgesloofd in het schrijven van gedichten en aanslepen van cadeaus. Dit keer was Leo weliswaar overstuur want 'Niemand had hem verteld dat we nu al Sinterklaas vierden!' (en in zijn klas doen ze het helemaal raar. Daar trekken ze, als enige klas van de school, helemaal geen lootjes). Waarop moeders uit haar slof schoot. Want hij had diezelfde middag uren uit het raam zitten staren, klagend dat iedereen tegenwoordig beeldscherm verslaafd was. Goed, hij kreeg dus een agenda. Dat spreekt. En ik een zoutvaatje van lego. Ook logisch. Met gedicht. Opdat ik voortaan wat liever ben.
Beste mevrouw Paul
Was jij misschien Stout
Dan krijg jij vast wat zout
Geen noten met Peper
dat je lief was, daarvan zijn we niet zeker
Nee, voor jou geen pepernoot
We moesten reizen door code ROOD
En Vechten door de Wind
groeten Piet en Sint
Er werd met horloges, Tomtoms, koptelefoons en andere Chinese handvaardigheid gestrooid. Kees was te koning te rijk met zijn muts, kluis en bling-bling spulletjes. En de chocola stroomde rijkelijk.
Als klap op de vuurpijl wandelde ik zondag met mijn lief.
Door het bos. En de blubber. Zonder zebrapaden.
En we praatten over petten, billen, koffie, rokjes, kerst, kanker, Ierland, peugeot 205, Berlijn en vooral waarover Lies het onlangs had: Over wat een lief op latere leeftijd zoal betekent. Als je vrijheid kent. Als je hebt geleerd om voor jezelf op te komen en je lief soms vreest voor een slechte afloop van het verhaal.
Maar we zijn er zelf bij.
Alles sal reg kom.
Met vijf december sloofde ik me wel uit. Maakte eens een egel van papier-maché (je moet er maar opkomen). Maar die school was een hel. Nou ja, laat ik zeggen (mijn moeder leest hier ook), ik was blij er van af te zijn. Naar de grote school, naar de grote stad, Den Haag, vrijheid!
Eerst dacht ik dat het aan mij lag. Bleu meisje met lange vlechten uit een intellectueel gezin tussen de provincialen. Met nog een stomme naam ook. Veel later ontmoette ik in Friesland een man die op dezelfde school had gezeten. Hij was vrachtwagenchauffeur geworden. Hij zei: "Als je op die school niet voor jezelf leert opkomen, leer je het nooit." En dat voelde, twintig jaar na dato, toch wel goed.
Maar dat wilde ik niet schrijven. Want het kwam allemaal goed. Net als bij Remi. En net als hier. Hoewel de juf van Kees niet voor het gerecht kwam, Rianne. Leo en ik stelden wel voor om de hele klas volgend jaar een surprise met poep voor te schotelen. Konden ze allemaal eens voelen hoe dat was. Vergeten worden. De oorzaak is me ook nog niet duidelijk. Er was een meisje met twee surprises. Moet ik nu bij die ouders gaan informeren of zij weten wie hun dochter 'had'? En dan mijn onderzoek voortzetten? Nee, beter is het om, vooral deze week zeer toepasselijk, op de verzoenende toer gaan.
Grote zoon Frans schoof weer eens aan tafel. Ondanks mijn ultimatum. Leo schoof op zijn beurt aan bij zijn grote broer. Bij wiens restaurant hij graag eens in de keuken wilde kijken. Als maatschappelijke stage telde het niet mee, maar ook zonder goedkeuring van het stagebureau, straalde hij naast zijn broer (de pizzabakker die hier helaas niet herkenbaar in beeld wil). Courgettes grillen, tomaten snijden en eendjes van appel maken. Ik tipte de vader om met kleine Kees die avond daar uit eten te gaan. Vond ie een goed plan en aldus geschiedde. De drie gebroeders: 1 in de keuken, 1 in de bediening en 1 aan tafel. De dag erna was het aanzien van Frans omhoog geschoten. Triomfantelijk hoorde ik dat 'Het logisch was dat hij altijd zo lang in bed lag'. Tja.
Speciaal voor Selma: het Sint-debacle werd ook gecompenseerd. Beide ouders hadden zich flink uitgesloofd in het schrijven van gedichten en aanslepen van cadeaus. Dit keer was Leo weliswaar overstuur want 'Niemand had hem verteld dat we nu al Sinterklaas vierden!' (en in zijn klas doen ze het helemaal raar. Daar trekken ze, als enige klas van de school, helemaal geen lootjes). Waarop moeders uit haar slof schoot. Want hij had diezelfde middag uren uit het raam zitten staren, klagend dat iedereen tegenwoordig beeldscherm verslaafd was. Goed, hij kreeg dus een agenda. Dat spreekt. En ik een zoutvaatje van lego. Ook logisch. Met gedicht. Opdat ik voortaan wat liever ben.
Beste mevrouw Paul
Was jij misschien Stout
Dan krijg jij vast wat zout
Geen noten met Peper
dat je lief was, daarvan zijn we niet zeker
Nee, voor jou geen pepernoot
We moesten reizen door code ROOD
En Vechten door de Wind
groeten Piet en Sint
Er werd met horloges, Tomtoms, koptelefoons en andere Chinese handvaardigheid gestrooid. Kees was te koning te rijk met zijn muts, kluis en bling-bling spulletjes. En de chocola stroomde rijkelijk.
Als klap op de vuurpijl wandelde ik zondag met mijn lief.
Door het bos. En de blubber. Zonder zebrapaden.
En we praatten over petten, billen, koffie, rokjes, kerst, kanker, Ierland, peugeot 205, Berlijn en vooral waarover Lies het onlangs had: Over wat een lief op latere leeftijd zoal betekent. Als je vrijheid kent. Als je hebt geleerd om voor jezelf op te komen en je lief soms vreest voor een slechte afloop van het verhaal.
Maar we zijn er zelf bij.
Alles sal reg kom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je hier komt lezen! Nog leuker als je laat horen wat je er van vindt.