Met een blauw oog aan de bak als testharry

Betonmixer, kikernplaat, verzinkboor, afkortzaag...
Jazeker, af en toe wordt er hier ook nog gewerkt. Wat zeg ik, ik zet zelfs een tandje bij. En dat in de winter, het seizoen waarbij het meestal kwakkelen is. Als verklaring voor de jaarlijkse teruggang in opdrachten, zie ik een tijdelijke verschuiving in het uitgavenpatroon van mensen. Die willen dan geen nieuwe keuken meer, maar kalkoen en ze kopen liever legokastelen of parfum in plaats van een inloopdouche. En als het dan weer lente wordt, valt het mensen weer op dat de spoelknop al jaren stuk is of dat er schimmel tussen hun tegels groeit. Is er, nadat al die familie-vreterij voorbij is, zelfs geld voor. Een frisse lente, grote schoonmaak, flirten, flaneren, olla vogala hebban nestas.

Ho ho ho Lehti! Loop je nu niet wat al te hard van stapel? Geldt hier niet een prozaïscher verklaring voor dan de Sint-Kerstkudde-inkoop? De zon, korte dagen, dat soort gedoe? En zou je er zelf ook niet goed aan doen om je ledig te houden met het slijpen van beitels, met opschuren, invetten? Met zogenaamde winterklussen?

Wellicht. Maar de aard van dit beestje trekt zich weinig aan van de seizoenen. Ik ren gewoon vrolijk door. Van boekenkast in Leeuwarden, naar contactdoos in de stad, van CV in Hoogezand naar het boren van gaten in Beijumer klei. En tussendoor probeer ik me te kwijten van mijn moederschap: gooi ik tussen de Franse woordjes en farao Toetmozes in, hacheevlees in de pan. Neurie ik mee met de 'Twelve-bar blues' bij het ophangen van de was. Naar de tandarts voor controle, naar het ziekenhuis voor een kinderteen....

En toen, toen ging het mis.
Viel ik zomaar van mijn stoel!
"Het was een vet raar gezicht", zou Kees later zeggen. Hij zag me voorover vallen. Op mijn neus, waar daarna bloed uitliep, uit drie gaten. Toen ik weer bijkwam stond er een leger witjassen om me heen, kreeg ik een kraag, gaf over, werd weggereden, maakten ze een filmpje van mijn hart en een foto van mijn hoofd......

En Kees? Die las gewoon zijn Donald Duck uit. En daarna de sms'jes op mijn mobiel.

Men dacht eerst aan een hersenschudding, maar het was vast buikgriep. Want een dag erna was mijn vriend geveld en weer een dag later meldde Kees trots dat ie kokhalzend net op tijd de wc had bereikt. Diagnose achteraf. Het enige dat ik er aan overhield was een blauw oog.

En nu lijkt het wel weer lente. Want ik werkte de hele dag buiten en er is werk in overvloed.

Kijk maar. Dat roze wordt weer wit en daar waar die schuifdeur zit, maak ik weer een muur. Met een deur er in. De keuken, die verlaagd is, en de badkamer, die ook is uitgewoond, die worden voor mij gedaan. De kleur mag ik nog kiezen. Want weet je, dit plaatje is niet ergens bij een klant, maar wordt mijn eigen nieuwe zonnige woonst.

Tenminste, als de woningbouwvereniging en ik het eens kunnen worden over wie wat doet. En in ruil voor wat. Nieuw beleid heet dat. Of, zoals het dagblad van het Noorden laatst kopte: 'Lagere huur voor handige Harry'

Ik vroeg nog: "Hebben jullie dit vaker bij de hand gehad?"
Maar ik was de eerste.
Eens kijken wat ik waard ben als onderhandelaar.
Morgen.

Tips zijn welkom.