Van een vrouw die vanaf haar zestiende in een klooster woont heb ik niet meteen een hoge pet op. Maar Sor Marcela de san Félix was een begaafde dame. Ze heeft tientallen beroemde werken geschreven. Waaronder gedichten, romans, theaterstukken. En ze werd ouder dan tachtig jaar, hetgeen in de zeventiende eeuw best oud te noemen is.
Ze was een bastaard. Dochter van de beroemde Lope de Vega en zijn minnares Micaela de Luján, een actrice die in de kunsten ook niet onverdienstelijk was. Zij schreef op haar beurt stukken onder de naam Camila Lucinda, anagram van haar naam. Ook in de Spaanse gouden eeuw schreef men kennelijk al onder pseudoniem.
In de wijk waar de non/dichter Marcela, actrice/schrijfster Micaela en Lope de Vega rond 1600 woonden is veel verloren gegaan. Kleine huizen waar de Madrileense kunstscene zich verzamelde om te debatteren over de nieuwste werken moesten wijken voor huizen met meer grandeur. Zo ging in 1920 ook het huis van Cervantes (van Don Quichot) tegen de vlakte. Een enthousiaste voorbijganger wist ons te vertellen dat de gemeente het pand dat er nu staat graag zou aankopen, maar dat de eigenaar het niet wil verkopen.
Uitzondering op de sloop- en bouwdrift van begin vorige eeuw is het huis van Lope de Vega zelf. De kamers zijn opnieuw ingericht dankzij zijn gedetailleerde beschrijvingen. Het bekende Museo de Prado heeft er minder bekende kunst voor uitgeleend en er hangen drie antieke spiegels aan de wand. Die indertijd een luxe waren want van zilver. Ook prijkt er een portret van Sor Marcela aan de wand. Compleet met vrome hoofdbedekking
Toen we er gister werden rondgeleid bleek de Engels sprekende gids ziek. Ene Christina nam de honneurs waar. Haar hakkelige Engels was prachtig. Zo wees ze naar de oorknopjes van de Mexicaanse toeriste om te verduidelijken dat Marcela's broer was gesneuveld in Venuezuela op jacht naar parels.
In de tuin waren een laurier, een vijg, een sinaasappel- en granaatappelboom geplant. Naar een gedicht van Lope de Vega. Of zou dit van Marcela zijn?
De voorbijganger vertelde dat ook de dochter van Cervantes in hetzelfde blotevoetenklooster als Marcela had gewoond. Er zou weinig van Sor Marcela bewaard zijn gebleven. Of het kan niet met zekerheid aan haar worden toegeschreven. Ook in de vele boekhandels rond de barrío literarios en op internet kon ik niets van haar vinden. Zo ging dat met vrouwen in die tijd.
Maar het feit dat het portret van een buitenechtelijk kind dat officieel te boek stond als vaderloos, toch aan de wand van de werkkamer van Lope de Vega prijkt, lijkt me een mooi eerherstel.
https://www.mujeresenlahistoria.com/?m=1
Behalve dat vrouwen werden weggeschreven door mannen, is er in onze taal een mechanisme dat moeders wegschrijft en we leren over te nemen. 'Dochter van X (= mannennaam)'. Dit mechanisme is in tegenstelling tot de biologie: vrouw en man maken een kindje. Ik schrijf over deze vrouwen en zoek zowel moeder als vader op... DIt als tip, niet als beschuldiging.
BeantwoordenVerwijderenDank voor je bezoek en bijdrage. Publiceer je op internet? Heb je een link. Of, indien op papier, een titel?
VerwijderenHet blijft interessant.
Heb voor de volledigheid ook de achternaam van Marcela's moeder nu toegevoegd. En, om het goede voorbeeld te geven, schrijf ik onder de achternaam van mijn moeder. :)
Super van je aanpassingen :-).Een suggestie: ook in je titel de verwijzing naar enkel de vader vervolledigen met de naam van de moeder of, een andere mogelijkheid, het weglaten van de verwijzing 'dochter van...'. Ik publiceer via www.herstorischerfgoed.wordpress.com Over de wegschrijfmechanismen en androcentrische taal vind je o.a. via de titel 'Man-made language' door Dale Spender interessante zaken terug. Zij analyseert de Franse taal,doch de algemene taalprincipes zijn ook in het Nederlands en Italiaans te herkennen.
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen