Moord

Mijn mailadres is geblokkeerd. Misschien dat mijn provider het verhaal dat ik aan vrienden en familie zou rondsturen te heftig vond. En dat is het ook. 'Ongewoon gebruik' 'Account tijdelijk vergrendeld', is de melding die ik krijg. Vreemd genoeg kan ik nog wel bloggen. En omdat het verhaal wel moet worden verteld, giet ik het drama dan maar in een log. Ook al is dit anoniem. Hoewel je over doden kunt redetwisten of de term 'anoniem' nog wel op zijn plek is.

Er sijpelde hier soms wel eens wat door over 'mijn vorige leven', zoals ik de zes jaar die ik in Italië verbleef wel eens omschrijf. Ik heb daar gewoond, gewerkt, vrienden gemaakt maar ook ellende meegemaakt. Huiselijk geweld om precies te zijn. Ook die term is bizar, want het woord 'huiselijk' roept veel associaties bij me op, maar 'geweld' staat daar niet tussen.


1989. Ik reageerde op een advertentie waarin er mensen werden gezocht om in de tabak te gaan werken. Het was loodzwaar werk, dat wist ik, maar het werd goed betaald. Het sollicitatiegesprek vond plaats in het café tegenover het station. Naast mij werden er nog vijf vrouwen aangenomen. Eén van hen zag ik op haar vouwfietsje, met nette kleren en dito instappertjes. 'Kijk', zei mijn werkgever 'zij is ook een van de toekomstige arbeidsters'. Stilletjes gniffelde ik; wat dacht zo'n tenger, net meisje nu te willen beginnen in de tabak?

We werden niet alleen collega's, maar ze bleek tevens zijn toekomstige vrouw en werd, last but not least, mijn beste vriendin. Of beter gezegd: 'mi hermanita', mijn zusje, zoals ze me altijd aan anderen voorstelt. Dat is geen Italiaans, maar Spaans. Want deze tengere verschijning, vrouw uit één stuk, vriendin door dik en dun, is namelijk Argentijnse.

Ze is opgegroeid op de pampas, piepjong uit huis gegaan en later haar vriendje achterna gereisd naar Europa. Ze duldde, in tegenstelling tot mij, geen enkele vorm van geweld. Ik geloof dat haar toenmalige vriend één keer zijn hand heeft opgeheven. Voor haar was dat reden om hem nooit meer te zien. Ze dook een paar dagen bij mij onder. In de bergen, dertig kilometer van haar huis. En later, toen ik de schaamte voorbij was en ik hulp aan hen vroeg, hebben ze mij geholpen: 'mi hermana' en haar allerliefste man. Hoogzwanger van mijn eersteling was ik op hun bruiloft. In een gele zijden jurk. 

Ze is een meid van de stad. In Buenos Aires werkte ze bij de radio en studeerde journalistiek. Voor haar man is ze tussen de tabak en later tussen de meloenen en aardbeien gaan wonen. In dat verstikkende dorp. Waar muren oren hebben maar niemand zogenaamd iets van elkaar weet.
'Tuo marito e veramente buono come il pane' zeiden ze haar wel eens. (Je man is goed als brood). 'Ja', antwoordde ze dan 'wat dacht je?, als ie dat niet was, was ik nooit met hem getrouwd.'

Maar zijn onvoorwaardelijke bereidheid om steun te geven aan wie daar om vroeg, dat kennen ze niet in Italië. En dat is hem, vorige week zaterdag, fataal geworden. Terwijl hij zijn groente en fruit stond in te laden voor de markt in Perugia, in dezelfde schuur als waar ik destijds mijn huisraad had opgeslagen voordat ik remigreerde naar Nederland, daar is hij, om zes uur 's ochtends in koelen bloede vermoord. 


Het nummer dat ik op de dag van eerdergenoemde sollicitatie uit mijn hoofd leerde, draaide ik afgelopen maandag opnieuw. Want het nummer van 'mi hermana' stond op mijn display. Dat was vreemd, want ze belde me nooit op klaarlichte dag. Als ik schrijf dat zij degene was die haar man als eerste vond, nog voordat de politie arriveerde, weet de goede verstaander genoeg. Dat beeld krijgt ze nooit meer van haar netvlies.

Het voert te ver om hier de gruwelijke details en alle dorpse dwarsverbanden uit de doeken te doen. Maar ik kende de moordenaar. En zijn ouders. Die werkten destijds met ons in de tabak. Daar kwam ik pas achter toen ik dinsdag besloot om mijn allerliefste, gebroken vriendin bij te staan en naar Italië te rijden. Samen met mijn inmiddels volwassen zoon. Nu begrijp ik ook waarom hij niet heeft geluisterd naar de waarschuwingen van zijn vrouw. Hij geloofde niet dat er mensen bestaan die hun dreigementen ook daadwerkelijk uitvoeren, zeker niet van iemand met wie je samen bent opgegroeid.Want hij was bedreigd, meerdere keren. De moordenaar had meer dan twintig aangiftes aan zijn broek, een straatverbod, een omgangsverbod....

Maar wie helpt er nu een boer die bereid is om een bedreigde vrouw werk te verschaffen? Want dat is wat ie deed. Zij zocht werk, want ze had geld nodig om terug te gaan naar haar land van herkomst. Haar ex was ervan overtuigd dat ze iets met elkaar hadden en bedreigde hen beide met de dood. De vrouw heeft als een wonder het vege lijf kunnen redden. Ook hoeft ze niet meer te vrezen. Want de moordenaar heeft zich op diezelfde zaterdag opgeknoopt. Hij werd een dag later gevonden in het bos.

Soms dien je als schrijver de werkelijkheid wat milder te maken, omdat die te gruwelijk is voor woorden. Hoe waar.
Ik schiet hier helemaal niks mee op. Met dit schrijven. Zadel anderen wellicht zelfs onnodig op met verdriet over een man die ze nooit hebben gekend. En er gaan wel vaker mensen dood. Maar schrijven is mijn manier van verwerken. Onmacht heet dat geloof ik. Bedankt voor het meelezen.  

Gisteren, één juni, zou hun eerste echte winkel openen. We hebben er met de rouwstoet voor stilgestaan. Op de lindebomen langs de weg, die hij en mi hermana hebben gered van de kap, waren foto's van hem geplakt, van zijn 'glimlach met honderdvijf tanden', met een echte Argentijnse gauchohoed op. (bij 1.26 min.)

Ciao Roberto, non mi dimentico mai di te. Jamas.

Het lijkt er op dat jouw dood mensen heeft wakker geschud. Laten we het hopen.

Wordt vervolgd.