Daar stond ik dan. Te wachten op mijn lekkerbek. Terwijl de visboer schichtig keek of geen van zijn klanten had gezien dat hij een visje vol beslag uit zijn handen had laten vallen, sjokte aan de overkant van de straat een in elkaar gedoken meisje voorbij. Of eigenlijk meer een jonge vrouw. Haar flodderige trainingsbroek bedekte haar voeten. Tien meter voor haar liep een man. Een opgefokte man. Met een hond aan zijn riem. Maar het leek alsof hij liever het meisje had aangelijnd. Hij schreeuwde naar haar, dat ze moest komen.
Nu.
Onmiddellijk.
Daar kan ik slecht tegen, tegen mensen die schreeuwen. In één richting. Hoewel ik het zelf ook wel eens doe. Naar mijn kinderen. 'Onmacht' heet dat geloof ik. Of 'controleverlies'. Waar je zelf niet uitkomt. Waar buitenstaanders gewenst zijn. Die iets doen. Of iets zeggen.
Er werd ook wel eens naar mij geschreeuwd. Vaak zelfs. Maar nooit in het openbaar. Pas als deuren gesloten waren en buitenstaanders uit beeld. Wat weer nieuw licht werpt op het fenomeen 'controleverlies'. Soms zijn priemende ogen van omstanders kennelijk net genoeg om een zeker gene te voelen, om een restje geweten te laten spreken. Nu niet. Of was dit slechts voorspel?
Ogen, blikken. Dat is het enige antwoord dat ik gaf. Dat ik kon geven. De schreeuwende man keek terug. Ik deed niets, ik zei niets. Wel wisselde ik een paar woorden met de andere visklanten. 'Dat is niet goed, hè', waren mijn wijze woorden van vanavond. Eén van hen was een keer verhuisd vanwege ruziënde buren. Elke avond was het raak. En hun kind kreeg er ook van langs. Ik popelde om hem te vragen of hij zijn buren wel eens had gevraagd of hij iets voor ze kon betekenen. Maar ik vroeg niets.
We keken op deze pakjesavond samen het meisje na in het donker.
Ze sjokte achter de schreeuwende man met de hond aan.
Thuis pakte ik mijn visje uit.
Ik vraag me af wie er iets tegen een ruziende buur durft te zeggen.
BeantwoordenVerwijderenMensen die zo tegen hun kinderen en partner doen zijn doorgaans niet zo voor rede vatbaar.
Mijn buurvrouw doet bij iedereen aan lieve vrede, dat geeft meer rust voor haarzelf, dan de spanning die ik ervaar als ik iets zeg van een zeikende hond.
Maar ruzie onderling, daar moet je heel ver vandaan blijven volgens mij.
Vreselijk als kinderen in het openbaar al schreeuwen tegen hun kind, rare gewoontes. Mij maakt het altijd boos als ze hun kind ook slaan. Maar ik durf niets te zeggen.
Eén keer ben ik naar mijn buren gegaan. Maar niet alleen. Ik had twee kinderen te logeren en ben met hun vader aan gaan bellen toen door de muur heen hoorde: 'Ik pak een mes' en *stamvoeten op de trap* 'Ik vermoord je'. De politie bellen was wellicht een beter idee geweest maar voor we het wisten stonden we een (ruim volwassen) zoon en zijn (oude) vader in bedwang te houden.
BeantwoordenVerwijderenDezelfde man had op hemelvaartsdag geklaagd dat de kinderen bij mij zo vroeg herrie maakten. Overlast is voor elk van ons relatief.
En klagen over kinderstemmen is nu eenmaal makkelijker dan over een dreigende lynchpartij ('kunt u uw moordzuchtige praktijken ook iets zachter beoefenen?')
Misschien beter je verre te houden van ruzie onderling, maar als het te gortig wordt, probeer ik soms wel aan te geven dat het over mijn grens gaat (misschien vinden zij het beide normaal).
Als je als kind in het openbaar wordt vernederd en de omgeving doet of zegt niets, zal het kind dan niet eerder denken dat het normaal is? dat het zo hoort? Als je er wel iets van zegt, kan de woede zich tegen je keren. Maar jezelf een vijandelijke indringer make is soms wel zo lekker voor het kind. Dan wordt er ook eens een ander uitgescholden. Of je er nu wel of niet iets van zegt, een rotgevoel nadien hou je toch wel. Althans ik wel.
Moeilijke, heel moeilijke materie. Een mens kan ook al eens een off-day hebben, al lijkt dat in het voorbeeld niet het geval.
BeantwoordenVerwijderenJazeker, erg moeilijk. En een off-day hebben we allemaal wel eens, zeker. Juist over moeilijke, controversiële materie schrijf ik graag, andere invalshoeken zijn altijd welkom.
Verwijderen