Er klinken vrome klanken uit het lokaal. Ik waggel met een duf hoofd onder de kerstlampjes door naar de lage tafeltjes. Kees wil puzzelen maar zijn handjes zijn te koud. Hij vergat z'n wanten. Een medemoeder pakt liefdevol zijn rode knuistjes: 'Voel 's hoe warm mijn handen zijn?'. Er druppelen meer kinderen de klas in. Marieke maakt drafgeluiden en stuitert met een houten os langs een kribbe met een gebakerd Jezusje. Zohra wordt, geheel gehuld in roze glitters, door haar behoofddoekte moeder gebracht. Ik: 'Wat zie je er mooi uit'. Zohra lacht verlegen, haar moeder legt uit: 'Gister was het offerfeest. Dan snelt ze de klas uit, naar haar werk. Marieke ziet een vriendinnetje en laat de stal voor wat ie is. Zohra pakt gauw de os, die levenloos naast Kees puzzel ligt. 'Ere zij god'...'In excelsis deo'.
De religieuze inhoud van de feesten begrijp ik nog steeds niet.
BeantwoordenVerwijderenWel dat er mooie en nieuwe kleren nodig zijn.
Soms zie je de kinderen een heel jaar met diezelfde kleren rondlopen.
Zichtbaar leed noem ik dat.
Vriendelijke groet,
Triest genoeg is de moeder die er zo mooi uitzag en naar haar werk snelde, anderhalf jaar na dit stukje, vijf jaar voor jouw reactie, met messteken door haar eigen man om het leven gebracht. Naast Zohra (niet haar echte naam) had ze nog drie kinderen.
BeantwoordenVerwijderenIk zag de vader de avond tevoren voor mijn huis langs fietsen. Niet wetende wat zich een dag later op hun balkon zou afspelen.
Krankzinnig.