Heerlijk, zo'n week alleen met de kinderen. Hij was er weliswaar niet toen er zwemlessen en speeltuin op het menu stonden, en om beide jongens op tijd op school te krijgen was het ook flink doortrappen. Maar verder was het puur genieten. Het bed helemaal voor mij alleen, of samen met de kleintjes, gezellig met alle kussens voorlezen in het grote bed.
'Ik ga een nieuwe papa kopen', zei Leo laatst, toen hij wakker werd. Toen ik hem vroeg of de zijne niet goed genoeg was, stelde hij zijn plan wat bij, hij zou een vader húren, om spelletjes mee te spelen als zijn papa even weg was. Maar voor mij was noch het kopen noch het huren van een man een optie. Geen bezette wc's, douches en computers meer. Bovendoen drinkt hij al je koffie op, propt de vuilnisbak vol totdat hij kraakt en laat handdoeken hangen als dweilen aan een haakje.
Het ontbreken van een partner noopt kinderen bovendien tot actie en berusting. 'Nee, ga zelf je schoenen maar zoeken' en 'opruimen hoort bij het spelen, jongens.' Er is tevens geen tweede ouder bij wie kan worden gezeurd: 'Mag ik van jóu dan wel op de tv?'. En niemand kan de door mij ingestelde beeldschermvrije dag met voeten treden.
Geen borstharen in bad en geen schoenen op de mat, geen waterbad rond de gootsteen en geen vieze vaatdoekjes, doordrenkt met melk en koffie. Boodschappen kunnen eenvoudig lopend worden gedaan, - er wordt minder gegeten-, en de krant is voor mij alleen. Geen klont met kleren meer in de slaapkamer en een week lang geen opgerolde hemdsmouwen en sokkendrollen bij de was. Geen bezwete sport t-shirts meer buiten verkleurend in de zon of doordrenkt van de regen met zijn verschimmelde schoenen ernaast. Alleen mijn eigen troep.
Ook mis ik niet zijn kritische visie op mijn soms wat bizarre opvoedpraktijken, die ventileert hij per slot ook niet als hij wèl aanwezig is. Daarentegen gromt grote zoon wel dat ik zijn broertje minder hard moet aanpakken. En die maant zíjn kleine broertje weer om op te schieten met zijn broodje en vooral geen melk te morsen. De vaderrol dreigt te worden overgenomen.
Vandaag komt manlief terug. Met het vliegtuig van ver. Terwijl ik de afwasser leegruim -voor het laatst gevuld op mijn manier- schrik ik van de plas water die er in staat, de pomp is stuk. Er is genoeg te doen vandaag, dit kan ik er niet bijhebben. Híj mag zich er bij thuiskomst over buigen. Ik stort me op de laatste was en schrik van de rotzooi in de slaapvertrek. Op het echterlijk bed zie ik broeken, pyama's, vesten en hemdjes, allemaal van mij, opgehoopt op zijn bedhelft. Het filter van de droger zit vol shag van grote zoon en de heuvel handdoeken op de vloer begint onfris te ruiken. De oudpapierbak stroomt over en de lege flessen hangen al dagen aan de deur.
Afwezigheid van de ander verandert niet mijn ogen maar wel mijn blik.
