Waar was ik ook alweer gebleven? O ja, in een overstroomd kunstenaarsatelier. Waar ze deze zondag trouwens open dag houden. Ja, niet in die kelder, hè. Daar ook niet stiekem gaan kijken dus. Dat gaat ook vrij lastig, want ik kan er niks over vinden op internet. En wat niet op www staat, bestaat niet. Maar ik was daar dus wel.
Gewapend met twee trekveren, laarzen, rubberhandschoenen en, niet te vergeten, mijn onafscheidelijke Canonnetje, (dat ik, na drie weken zoeken, inmiddels had gevonden in één van mijn lang niet gebruikte werkschoenen) daalde ik de trap af. Want ik maak, zoals het een moderne ZZP-er betaamt, foto's van mijn werk. (Joost mag weten wat plaatjes van een rioolbuis vóór en ná de ontstopping voor meerwaarde hebben op een website, maar dit terzijde)
De overall die ik droeg, had ik thuis van de stapel 'nog te naaien' gepakt. Maar dat dóe ik dus nooit, naaien. Zodat de kleren van mijn kinders, tegen de tijd dat hun broek of shirt weer heel is, het niet meer passen, of nee, de kleding past hen niet meer, nou ja, ik bedoel, ze zijn dan inmiddels te klein. Die kleren dus. Leo en Kees zullen wel denken; als mama gaat naaien, gaan wij spontaan groeien. Maar deze werkbroek was, zo wist ik, niet ècht stuk, er zat slechts een gat in de zak, de rechter om precies te zijn. En aangezien overalls overal zakken hebben, deed ik het ding toch aan. Sleutels linksonder, mobieltje in de nog niet kapotte rechter onderzak, duimstok, zaklamp, ik was er klaar voor.
De trekveer kon er aan beide openingen helemaal in. Maar de verstopping bleef. Tijd voor plan B; een rioolclisma. Ik rolde het verlengsnoer uit om krachtstroom van de buren af te tappen -men moet in dit soort gevallen geen halve maatregelen nemen-. De dichtstbijzijnde kraan was helaas niet te gebruiken want koperdieven hadden de waterleiding ontvreemd. Ik ritselde een twintig meter lange tuinslang en stelde de temperatuur van de hogedrukreiniger in op 90 graden Celsius. De rolluiken gingen wijd open want het inhaleren van de dieseldampen, waar het ding op liep, leek me, zeker in combinatie met de weinig verfrissende lucht van rottende kunstwerken, niet bijster gezond.
Tja, en nu ik twee logjes lang spanning heb opgebouwd, heb je als lezer wel recht op een clou van formaat. Maar er is niets opzienbarends, geils, kinky of schokkends. Meer iets van een anti-climax. Een domper.
Voel je al nattigheid?
De Canon-camera had ik in mijn rechter broekzak gestopt.
Ja precies, díe.
Ik durf niet meer verder te schrijven.
Visualiseer zelf maar iets.
Ik ga intussen even huilen..............
En ja, wat kon ik anders dan mijn cameraatje, zeg maar gerust camerMaatje
van de laatste vier jaar, zorgvuldig afdrogen? Ik nam me voor om het ding
bij thuiskomst in de rijst te stoppen. Zoals ik vorig jaar ook al eens
deed. Toen mijn apparasie 's nachts op een camping in het bos, buiten,
tussen de drankflessen, een zomerse onweersbui over zich heen kreeg. De
morning after zagen de foto's die ik probeerde te maken er uit zoals hierhaast. En er
was die dag geen mist.Maar rijst brengt geluk. Want ik heb hierna nog duizenden foto's gemaakt. Die niet wazig waren. En nu ligt ie er opnieuw in. In de toverrijst, zoals Olijf het noemde.
Mijn arme canonnetje. Arme ik. Weet je wat? Ik hou me voortaan bij m'n leest. In real life èn op het net. Voortaan geen verstoppingen meer, maar schilderwerk en kranen en deuren en kasten. En hier zal ik braaf blijven bloggen over vakantie, het rooien van aardappels, ziekte, de toestand van de wereld en natuurlijk kinderen. Kinky bloggers genoeg. Voor wie nog een leuke wil lezen, vers van de pers: Luna van Maanisch schreef over dat veel mannen menen dat het leuk is in het gezicht te spuiten. Nee, vrees niet, dit is geen lus naar mijn rioolklus. Maar wel lezen hoor. Ze is broodschrijver. En is leuk.
En geloof het of niet..... Mijn apparasie ging, zomaar spontaan, na drie dagen in een bak Pakistaanse basmatirijst, aan!
en weer uit...en weer aan
'Stel datum en tijd opnieuw in' meldde de display.
Laat ik dat maar doen. Resetten heet dat geloof ik. Doe ik met mijn Mac ook wel 's. Als mijn kinderen teveel troep downloaden. Zoals het nummer 'Blow my whistle'.
Hè, blow my whistle? Dat zal toch niet?, dacht ik nog. Wel dus.
Hier* luistert mijn zoon van elf dus naar:
Girl I'm gonna show you how to do it
And we start real slow
You just put your lips together
And you come real close
Maar ìk hou het voortaan kuis hoor.
Ikke wel.
De vraag is alleen voor wie.
-----------------------------
*De link mag je zelf opzoeken, ik maak geen gratis reclame voor die gast. Het nummer schalt al door elke supermarkt. Lees dan liever Luna. Daar steek je meer van op.
Dat was dus inderdaad gelijk een toepassing van braaf blijven bloggen :-) En de link naar dat andere... tja. Euh........
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp het bentenge, jij bent één van die zeldzame exemplaren die het liever alleen bij voorspel houdt.;-)
BeantwoordenVerwijderenik heb meteen een boodschappenlijstje opgesteld. Dankzij je link.
BeantwoordenVerwijderenEn vraag me af of ook België een professionele tester nodig heeft voor dat volwassenenspeelgoed ;-)
Je camerMaatje in de snelkookrijst?
BeantwoordenVerwijderenOngekookt? Hoe moet ik het me voorstellen, ben niet zo fantasierijk.
Ohnee, ik zie het Basmatirijst, niets snelkokend.
Als je het niet erg vindt ga ik die kinkies niet lezen.
heb niet zoveel met dat gespuit.
Ik hou meer van kuis, dus voor mij mag je dat wel doen.
@ Olive, boodschappenlijstje? volwassenenspeelgoed?.... O ja,
BeantwoordenVerwijderenda's waar ook, de link naar Luna! Ach weet je, de tester in kwestie heeft nu heel wat anders aan haar hoofd, kookt dagelijks het lievelingskostje voor haar plotseling doodzieke moeder die in het ziekenhuis ligt. We zijn en blijven allemaal gewoon mensen. Hou je haaks vulkaan, de tuin wieden is vast erg zen...;-)
Dag appelvrouw, leuk dat je langskomt. En vrees niet hoor, ik schrijf over het algemeen heel netjes. Die rijst. Ja, inderdaad ongekookt en vooral zonder water. Briljant in zijn eenvoud en niet mijn idee. Je kent vast wel de korrels rijst in het zoutvaatje, tegen het klonteren. Zelfde principe, rijst trekt vocht uit camera en voilà. Maar het heeft helaas toch niet mogen baten. Het zij zo.
BeantwoordenVerwijderenIk heb me toch laten verleiden op die link te klikken van die vrouw die over pornofilm schrijft.
BeantwoordenVerwijderenHet verhaal valt me reuze mee!
Sterker nog: ik ben het er helemaal mee eens. Stoppen voor het te laat is...
Luna is geloof ik ook gewoon een leuk mens, appelvrouw. Die op een gewone mensen manier schrijft over zaken die over het algemeen taboe zijn. Dat zouden meer mensen moeten doen, -ik dus niet meer- dat oververhitte pornogedoe ontzenuwen. Want ik ben echt niet puriteins, maar wat er op het gebied van seks te koop is, staat lichtjaren af van de werkelijkheid. Ze verdient dan ook gewoon meer lezers, vind ik. Dus erg leuk dat je je hebt laten verleiden en nog leuker dat je het met haar eens bent. :-)
BeantwoordenVerwijderenik was al blij dat het niet over poepseks ging.. (mooi verhaal, jammer van het canon.)
BeantwoordenVerwijderenLeestekens zijn soms zo fijn, (hoewel ik er meestal ruzie mee heb) maar een misverstand is gauw geboren. En dank je dick.
BeantwoordenVerwijderenIk ga op vakantie de camera van mijn kinderen maar gebruiken denk ik.
Er zijn in Italie meer gehuchten die Ospedaletto heten, maar mijn broer woont in één daarvan... (SanVenanzo)
BeantwoordenVerwijderen'De krenten uit de pap des levens', of, minder poëtisch, 'de wereld is klein'. Ik ben er al twintig jaar weg, maar ken vrijwel alle import, zeker Nederlandse, die toen rond de Monte Peglia woonde. Lees mijn bijdrage 'dansende besjes' eens. Niet zo vrolijk, maar de enige kroeg van Ospedaletto figureert er in. Hang (daar) maar niet aan de grote klok. Ik zit niet op FB maar je kunt me mailen via mijn blog. Lehti is niet mijn echte naam.
BeantwoordenVerwijderen