Italianen wantrouwden de banken altijd al en blijven dus, net als voorheen, hun euro's in een oude sok stoppen of ze schuiven het onder een tafel door. Nee, niet een enkeling, maar 'cosí fan tutti', iedereen doet het zo. Een soort van 'belegging' in wederdiensten.
Portugezen daarentegen laten hun banken opkopen door Angola en vinden zelf emplooi in hun voormalige koloniën. Over de zogenaamde braindrain aldaar wijdde ik in februari al een logje. En de Grieken? Ach, als je leest wat die arme Grieken de afgelopen eeuwen hebben moeten doorstaan dan verbaast het je dat het land er überhaupt nog is. Republiek, dictatuur, monarchie. Zorg vooral voor vandaag, morgen kan alles weer anders zijn.
De EEG, zoals we dat economisch samenwerkingsverband noemden toen ik nog op de lagere school zat, moet koste wat kost gered worden. Maar Europa viel eigenlijk al veel eerder, toen ze als Fenicische prinses ontvoerd werd door Zeus himself. Die zich voor de gelegenheid had vermomd als stier. List en bedrog is wat telt. Volgens geschiedschrijver Herodotus kon deze mythe, omdat het een Fenicische prinses betrof, niet de oorsprong van de naam van het continent Europa zijn.
Arme Europa, verleid door een stier.
Maar ik wilde het hebben over dat àndere warme vakantieland, Spanje. Want wat moet je nu als je èn geen geld in een sok, èn geen baan, èn geen recente onafhankelijk geworden koloniën hebt? Dan rest je niks anders dan je blik naar binnen te richten. De redding, denken veel Spanjaarden, ligt in de terugkeer naar de eenvoud. Het dorpsleven, een moestuin en een paar koeien (..) meer dan 40.000 Spanjaarden hebben afgelopen jaar het roer al omgegooid en bijna veertig procent van de bevolking heeft er wel eens aan gedacht'. las ik in Het Dagblad van het Noorden van vrijdag 12 oktober. 'Advocaten en economen plukken druiven in Galicië' Een baan in loondienst lijkt onbereikbaar. 'Om koffie rond te mogen brengen worden al exorbitante eisen gesteld: liefst drietalig en universitair afgestudeerd in communicatie-wetenschappen. En wat blijkt: ze worden met open armen ontvangen in de vergrijsde dorpen. Om de lagere school open te houden, de laatste bakker te behouden, de buslijn rendabel te maken. Boven het artikel prijkt een grote foto van het zonovergoten Moratella. Alleen al vanwege de naam zou je er willen wonen.
En toen, toen sloeg mijn fantasie op hol. Want wat wàs ik mijn tijd vooruit zeg, toen ik in 1987 meende oud en wijs genoeg te zijn voor een pioniersleven in de Italiaanse bergen. Van het geld dat mijn ouders spaarden voor mijn studie, kocht ik honderd geiten en bekwaamde me in het melken van die beesten. Het was een stuk minder romantisch dan het lijkt. (hoewel zo'n maf verhaal het natuurlijk prima doet bij een borrel). Na zes jaar keerde ik terug naar Nederland. Ik kon kaas maken, kippen en konijnen slachten en sprak vloeiend Italiaans, maar kwam er al snel achter dat men op die kennis in Nederland niet zat te wachten. Niet getreurd, ik ging, je raadt het al, koffie schenken, in een broodjeshuis in de Amsterdamse Scheldestraat.
Misschien moet ik me eens aanmelden voor de Spaanse 'Campesino busca mujer'. Of wacht, ze hebben daar al een soort van 'Boer zoekt vrouw' Alleen komt Yvonne Jaspers daar niet met een busje brieven, maar stappen de dames allemaal tegelijk zelf in.
Dunque, entonces, dus....
Ik blijf toch maar lekker hier, en bezorg die arme Spanjaard via een omweg een beetje inkomsten. Ze produceren daar namelijk buigbare trapleuningen. Nooit van gehoord? Ik ook niet. Klik hier voor het montagefimpje (met muziek die doet denken aan Bruce Springsteens Philadelphia). En en masse bestellen, hè. Ja, niet die film van bijna twintig jaar oud, maar die Torneados Munoz. Volgende week, als ik weer beter ben, ga ik mijn eerste exemplaar monteren in Amsterdam.
Adios cabrones!
Bij het zoeken naar een bijpassend plaatje, vond ik veel geitenkuddes en zelfs een gelakte trapleuning. Maar ik koos deze twee: met een beetje fantasie zie je hier een Perzisch en een Fenicisch boerenmeisje. De eerste foto is gemaakt in 2008 te Kandovan, in Iran. Het land dat nu een inflatie kent van 23.5%. Dan kan je die oude sok wel vergeten. Hopelijk heeft dit meisje nog amandelen, die ze toen stuksloeg op het dak van haar huis. Het andere meisje ben ik zelf in 1978, in een vijgenboom op de pindaplantage van Hassan op de Westelijke Jordaanoever in Israël. 
en zeggen dat ik, vertrekkend vanuit een andere invalshoek, dezelfde bedenking maakte. Zelfvoorzien(en)dheid. Of hoe je dat ook moge noemen.
BeantwoordenVerwijderenIn tijden als deze lijkt het steeds aantrekkelijker te worden.
Oh wat een heerlijk avontuurlijk stukje tijd moet dat geweest zijn. Ik hou van mensen die dat gewoon doen. Schrijf je daar nog een keer over?
BeantwoordenVerwijderenDank je, Door. Avontuurlijk was het zeker en een stukje van mijn hart ligt daar nog steeds maar het was niet altijd even leuk. Niks om jaloers op te zijn. Als ik met zoekterm "Italië' mijn blog doorzoek, kom ik op twintig hits, maar over die tijd schreef ik hier: http://lehti-paul.blogspot.nl/2011/09/dansende-besjes.html
BeantwoordenVerwijderenHoop dat jij weer een beetje op de been bent. Sterkte. En ben jij niet degene die richting Spanje zou? of ben ik nu in de war?
y grappige verhalen ;-)
BeantwoordenVerwijdereny mucha gracias Ariana hilo ;-)
BeantwoordenVerwijderenHoe komt het toch dat ik dit prachtig stukje nu pas lees.
BeantwoordenVerwijderenEn je hebt precies wel wat parate kennis. Of doe je opzoekwerk alvorens te schrijven?
Het is een combinatie, bentenge. Ik heb wat (zinloze) parate kennis, veel hiaten en soms wat klokken horen luiden (Hoe zat dat ook al weer met Zeus als stier?, wat was er in Griekenland ná de Turkse overheersing/vóór de junta?) en zie daar ons onvolprezen internet. De grillige wereldgeschiedenis boeit me en zo leer ik zelf ook nog wat bij.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk is nu wel uit de wereld dat de logjes in een paar minuten op het web zijn gezet. Niets is minder waar. Dat verklaard ook mijn huidige stilzwijgen. Schrijven is nu eenmaal veel (opzoek-) werk. :-)
Een schitterend verhaal over je geitenhouderij. Als ik geld had gekregen van mijn ouders, had ik zoiets beslist ook gedaan.
BeantwoordenVerwijderenMijn broer, die al jong zelf een kapitaaltje had opgebouwd, begon begin jaren '80 ook een geitenhouderij, erg leuk dat kaas maken en zo, maar na acht jaar verkocht hij het bloeiende bedrijf omdat hij er zich de klere moest werken, en waarom zou je dat doen als je geld genoeg hebt. Nu woont hij al jaren ontspannen in een sinaasappelboomgaard in Spanje, met een moestuin die door een Spanjaard onderhouden wordt. Heel verstandig. Net als die Spanjaarden van 'retour à la nature'. Want op de natuur kun je, ondanks droogtes of noodweer, altijd meer vertrouwen dan op de liegende omkoopbare overheden.
Verder, wat Herodotus betreft, hij was hier en daar een leuke fantast, dus als geschiedschrijver dient hij met veel plezier en wantrouwen gelezen te worden.
Natuurlijk heet ons continent wèl naar de Phoenicische prinses, al was het alleen al omdat de oorden waar mythen en sagen zich afspeelden mythisch en sagisch waren en zich voor de toehoorders lieten begrijpen als 'Verweggistan'.
Voorts waren de Phoeniciërs belangrijke cultuurdragers voor ons werelddeel, omdat zij misschien niet de uitvinders maar toch de verspreiders van ons alfabet zijn, waar de Europese beschaving geheel op gebouwd is. En er kwam nog veel meer cultuur dank zij hen naar ons werelddeel dan alleen een prinses(sennaam) en letters.
Dank je, Selma. Voor de les. Maar ook voor het kijkje achter de schermen bij jouw broer. De herkenning zit 'm in het keihard werken. Melken (met de hand), kaas maken, pascolare (weiden heet dat geloof ik in goed Nederlands) en, vooral in het begin, de boer op langs alle fiere (-jaar- markten) om de kaas aan de man te brengen. Zeven dagen per week. Nooit vrij. Ik moet toegeven dat ik nadien nooit meer zulke lekkere kaas (en vlees en groente enz.) heb gegeten. Hard werken en goed eten.
BeantwoordenVerwijderenMijn opa vond de vooruitgang al achteruitgang en hij deed niet aan de supermarkt, hij had een groentetuin en wekten samen met mijn oma. Kwam in opstand toen het loon uit het zakje en in de hand, via de bank moest, maar het was vechten tegen de bierkaai.
BeantwoordenVerwijderenMijn andere opa dronk water uit zijn eigen put en reed op een brommer tot bijna zijn dood haast honderd jaar.
Zelf begon ik als kind in de jaren 70 me zorgen te maken over de natuur.
Wat ik kan doen, doe ik en nu ik alles zie veranderen, probeer ik mijn leven te veranderen, we gaan samen met een groepje mensen een lapje grond huren, daar gaan we zelf groeten en fruit kweken en we proberen gebruik te maken van de kennis van elkaar, want vakmensen zijn duur en de beurs krimp en krimp.
Mijn opa's hadden het denk ik wel goed gezien, net als jij.
In de jaren 90 was ik voor het laatst in Spanje, maar dan onder de gewone mensen, er was toen al veel werkloosheid, maar door hun vindingrijkheid wisten ze te overleven.
Hoi Zilvertje, wat leuk dat je hier komt lezen! En dank voor je uitgebreide reactie. Veel succes met je groentetuin. :-)
BeantwoordenVerwijderen