Kinder op de weg

Vrijdag zag ik haar voor het eerst, deze dame met enorme derrière, één kindje op haar ene arm, ander kindje half hangend aan haar andere. Blote vrouw met blote kindjes. Alle drie met gouden haren. Verder zijn ze groen, groot en van brons. Het staande kindje wijst, de blik van de moeder staat op oneindig.

'Mooi', dacht ik. Mooie plek ook. Op de hoek zit een verloskundigenpraktijk, verderop de kinderopvang en -grappig toeval- mijn eigen moeder woonde ooit op deze kruising, waar toen nog geen rotonde was. Als zeventienjarige studente. Ze vond dat haar kamer aan de rand van de stad lag. Dat lag hij toen waarschijnlijk ook. In 1958. Nu niet meer. 

Ook dacht ik: 'Wat vreemd dat dit beeld me niet eerder is opgevallen. Hoe lang zou het er al staan?' Kort, zo bleek gister, toen ik, in een poging het weinig vrolijke weekend van me af te fietsen met een tochtje naar de pizzeria waar mijn grote zoon werkt, strandde bij 'Het Paleis'. Het voormalig scheikundig laboratorium. Alwaar open huis was. Fantastische plek. Nieuw ingevuld, met vooral ateliers. Maar ook met woningen en er schijnt zelfs een heus hotel in te zijn! Nooit eerder geweest. Ik hoorde Klezmermuziek, zang, er waren workshops ....... en, om twaalf uur dus, de Onthulling van Kinder. Die ik miste.

Vanmorgen reed ik er opnieuw langs, op weg naar mijn werk. En zag dat een fietser moest uitwijken voor een vrachtwagen met oplegger. Het ging nèt goed. Al snel verzamelden zich nog meer fietsers, die boos van alles naar de truckchauffeur riepen. Maar dat hoorde ik niet.
Toen ik er even later wéér langskwam, met mijn auto vol hout, stond er een Jumbo-vrachtwagen stil op de rotonde. Vast weer een ongeluk. Een motoragente hield de wacht. Ze liep mijn kant op.
Shit.
'Ja, ik weet het mevrouw, ik mag zo niet rijden, maar ik heb mijn imperiaal niet mee, en het hout was te lang om achterin de doen, dus ik dacht, voor zo'n klein stukje, ik moet dáár om de hoek zijn.' Als ik er 'Ik zal het nooit meer doen', bij had gezegd, was ik vast alsnog op de bon geslingerd. Maar ik zweeg op tijd en mocht doorrijden.  

En toen ik deze maandag voor de derde keer over de rotonde moest, op weg naar de garage, zag ik twee weggebruikers met elkaar in gesprek over de schade. De fietser toonde de inhoud van zijn rugzak; een statief en camera, de automobiliste tuurde ernaar, staand naast haar auto, die midden op de weg stond. Zou hij een foto van het nieuwe beeld hebben willen maken?

Drie ongelukken....op één dag! Verderop, aan de kop van de Korreweg, schijnt de gevaarlijkste kruising van Nederland te zijn met veertien ongelukken (met gewonden) in drie jaar. Maar misschien mag deze rotonde binnenkort met de eer gaan strijken. Zeker nu er Kinder op straat staan.

Ik dropte mijn auto bij de garage, overhandigde de sleutel met een blik van, 'laat me deze reparatie niet al te veel kosten alsjeblieft' aan de monteur en voldeed aan mijn sociale verplichtingen door een babbeltje met hem te houden over... het verkeer natuurlijk. Hij hield een pleidooi om auto's helemaal maar te weren uit de Groningse binnenstad. Het leek me een vooruitstrevend plan. Zeker voor een automonteur. Want, laten we wel wezen, die ongelukken komen natuurlijk niet door Kinder op de weg, maar door auto's. Misschien moet ik mijn klusbus eens wat vaker thuislaten.

De reparatie duurde langer dan gedacht. Dus liep ik na mijn werk de hele Korreweg af. Bij wijze van avondmaal at ik een shoarmabroodje, deed boodschappen en, wat hoorde ik toen? Toen ik zojuist veilig het zebrapad bij de met verkeer dichtgeslibte rotonde was overgestoken?
Geen vloekende fietsers,
geen schurend blik,
maar kinderstemmen!
In de bosjes.
Waar kinderen speelden.
Die ik niet zag.
  
Morgen rij ik weer langs Kinder. Mette Bus.