Mam, als ik mijn eigen moeder was geweest....

"Eigenlijk vind ik dat een kind van acht er best zelf aan kan denken dat hij zijn gymtas mee uit school neemt." Zo zei ik tegen mijn jongste toen ik hem tegen vijven met de auto ophaalde van een vriendje om vanaf daar door te rijden naar zijn training, waar hij zijn spullen niet voor bij zich bleek te hebben. Maar meneer bijdehand ("Ja, klopt, mam, ik heb twee handen") diende zijn moeder van repliek: "Eigenlijk hè, eigenlijk ben jij best heel dom, want," zo zei hij, "als ik mijn eigen moeder was geweest, had ik op school even aan mijn zoontje (let op het verkleinwoord :-) gevraagd of hij zijn gymtas wel had meegenomen!"

Maar dat had ik dus niet gevraagd. Of ik had het wel gevraagd maar geen antwoord gekregen. En een béétje aardige moeder grist dat ding dan natuurlijk zelf even van de kapstok. Gevolg was in ieder geval dat ik nu -gezellig- in de spits door de stad naar training reed met een kind dat zei niet van plan te zijn om in DÍE broek te gaan trainen (die inderdaad twee centimeter korter was dan dat het een ijdele basketballer betaamt maar die ik in de haast toch maar van huis had meegegrist. Inconsequent zijn is ook een gave). Verder was er ook van alles mis met de schoenen, zijn team, de trainer en, last but not least, met mij. Op school ook al, waar hij zijn papa had verwacht en ook woensdag, -de wisseldag- toen ik hem 's ochtends bij het wegbrengen vrolijk meldde dat het die dag 'papadag' was, en hij droogjes antwoordde: "Ik zie je anders nog steeds." 

Een troost is dat niet alleen ik het op zijn mindere momenten moet ontgelden, maar ook zijn broer, vader, soms zijn vrienden, een enkele keer de juf en soms zelfs de makers van 'Het Klokhuis'. Die het vrijdag hadden over aangespoelde potvissen die ontleed werden. Waar de darmen van te zien waren en de huid aan stukjes werd gesneden. Zoonlief vond het maar niks, hield zijn handen voor zijn ogen en zei: "Dat ze dat laten zíen, dat ze niet eens wéten dat hier ook kinderen naar kijken".

En soms, hè, maar minder soms dan me lief is, dan knapt er iets. Zoals vanavond, toen we bij thuiskomst over de laatste verkeersdrempel reden, de kleine betweter uiteraard in slaap viel vóór we thuis waren, en hij me toebeet: "Ja, lekker ook nog exprés hard over de drempel gaan, hè!" Ontploffen zou niet moeten, zeker niet als je al zo lang moeder bent, dan hoor je te weten wanneer het tijd is om te negeren en wanneer een dosis humor het devies is. Maar de werkelijkheid is weerbarstig: "Ga weer liggen" siste ik. Wat hij braaf deed en ik reed nogmaals, uberlangzaam, over die klotedrempel. Om je dood te schamen, dat wel. Maar ik deed het. En die goede raad uit de titel, zo zei hij in tranen, dat was alleen maar bedoeld om mij advies te geven. De schat.

Wie beweert dat jongste kinderen het makkelijk hebben, weet niet waar ie over praat.
Anderzijds, ik ben ook groot geworden.