Prei, een motor, een handkar en zes mannen

'Hoe smaken zee-egels' 'Hoe bidden Afghanen' 'Leven er postduiven in de woestijn' Altijd weer vermakelijk om te zien met welke zoektermen de lezer hier terecht komt. 'Preiplanten fatsoeneren' vond ik ook apart. Ik bedoel, ik schrijf graag over plantjes, hoor. Ook wel over hoe je ze in bedwang kunt houden (mijn tuin is inmiddels al aardig overwoekerd met komkommers en pompoen), maar wat valt er nu te fatsoeneren aan een preiplant? Dat is toch geen heg? Je kunt prei naar mijn smaak ook nauwelijks een 'plant' noemen.  De laatste tijd hou ik me overigens noch ledig met mijn tuin, noch met schrijven. Niet over prei en niet over Afghaanse spinazie, zoals ik eens toezegde. Zelfs niet over de mooie zoektocht van mijn zus naar het spoor van onze oom die in 1932  te voet van Leeuwarden naar Nice liep. Dat doen misschien wel meer mensen, pelgrimstochten schijnen erg in te zijn, maar niet in 1931. En zeker niet met een handkar. Maar daarover later meer. Misschien. Weinig tuinieren, weinig schrijven. Wel fietsen in Groningen, wandelen door Berlijn en achterop de motor rond het IJsselmeer. En werken, dat ook. In andermans huis en tuin. Toen het zo heet was werkte ik binnen en toen het ging regenen, ging ik buiten aan de slag. Zo gaan die dingen. Wat wel handig was, was dat mijn kinders hielpen om het hout op het dak te binden. Maar die zijn er nu niet. Want ze vieren vakantie met hun vader in Tsjechië. Althans twee van hen. De oudste gaat straks mee om zijn broertjes op te halen. En weet je, ik ga zelf ook lekker weg. Neem ik niet alleen die grote zoon mee, maar gelijk mijn hele bonusgezin. Op naar het Oosten! Met zes mannen! Ben benieuwd hoe dat zal zijn. En welke lezers dit berichtje krijgt.

Beste Sheila Sistalking,

Je column lees ik niet vaak. Waarom? Simpelweg omdat ik geen abonnement op de Volkskrant heb, nog niet ben omgeschakeld naar online lezen en ook nog niet vaak vertoef aan de leestafel van de Coffee Company. Dus moet ik het doen met Ephimenco, Rob de Wijk en Wim Boevink. Je zou gaan denken dat Trouw een mannenkrant is en dat VK staat voor 'Vrouwenkrant'. Toch eens een overstap overwegen.

Die mannen bevallen verder prima hoor, maar als mijn ouders met vakantie gaan, en ze het een zekere vorm van verspilling vinden om hun krant ongelezen te laten (of omdat mijn moeder het flauwekul vindt dat mijn vader na thuiskomst de oude kranten doorspit) en natuurlijk omdat ze hun dochter graag een plezier doen, sturen ze hun krant door en mag ik even genieten van de geneugten die de VK te bieden heeft. Zodat ik helemaal niet meer aan werken toe kom.

Tot mijn schaamte moet ik toegeven dat ik je boek 'De kiezer heeft altijd gelijk' pas tot de helft las. Goed boek. Maar nu, hoezee, op de tweede pagina, prijk jij in hapklare brok in de krant! Ik ga er eens goed voor zitten.

Je column heet vandaag 'Te doen' en bevat dertien taken die je deze zomer op zou willen pakken. Langzaam proef ik de woorden, die je, eerlijk is eerlijk, wel eens scherper gekozen hebt. Met de onderwerpen die de revue passeren is niks mis. Of komt dat omdat ze me bekend voorkomen en ik onlangs dezelfde issues besprak? Gister nog.

Dat is op zich niet vreemd. Want wat er in de wereld speelt, lees je terug in columns en in blogs. Zo gaat dat. Het zal ook nog wel even duren voordat de moestuin van Jetta Kleinsma is uitgemolken. Arme politica, achtervolgd door haar eigen AOW-uitspraak. Makkelijk scoren. Ook voor mij.

Maar toch verbaast het me enigszins als kort nadat jouw collega Sylvia Witteman me op twitter aanspoort om koolrabi als ontbijt te eten (en ik niet weet hoe je dat klaarmaakt), jij dezelfde, niet erg gangbare groente aanhaalt bij één van je zomerse taken: 'opzoeken hoe je koolrabi moet eten.' (4)

En als je andere collega Harriet Duurvoort mijn blog met 'Een originele, alle andere overbodig makende mening over Zwarte Piet (...) retweet, en jij noemt het formuleren van zo'n mening als zomerse bezigheid (8), stijgt mijn verbazing.

Koolrabi, als ontbijt?

Komkommers kweken, of zijn dit zure bommen? Jetta?

Dat wordt zelfs een soort onbehagen als je bij taak 7 gewag maakt van 'het maken van eigen aardbeienjam'. Tien kilo aardbeien verwerkte ik vorige week tot jam! Kan me niet heugen dit ergens wereldkundig te hebben gemaakt. Waarom zou ik? Het maken van aardbeienjam is geen unicum. Er over schrijven ook niet. Maar in combinatie met koolrabi, Zwarte Piet, Jetta die je in je tuin uitnodigt, het veelvuldig gebruik van komkommers (taak 12 en 13) en tot slot twee Groningers (taak 11) wordt het dat wel. Dacht ik. Vandaar mijn weinig verheffende titel met je verhaspelde naam.


Desalniettemin
zal ik je
als mijn ouders straks terug zijn van vakantie
gaan missen.


liefs, Lehti Paul







PS. Wikipedia meldt dat je vorig jaar de Jérôme Heldring prijs ontving voor "haar degelijke feitenkennis, humorvolle benadering en de afwezigheid van enig cynisme." Maar ik proefde vandaag  toch enig cynisme in je column.

Nog even over die moestuin van Jetta

Die heb ik al. Hoewel ik nog lang niet AOW-gerechtigd ben. Als ik dat al word.

Maar die moestuin, die is volgens mij vooral een leuk, educatief bijverschijnsel voor je kroost. En die zijn, als het goed is, bij AOW-ers al een tijdje uit huis. Aan die kinderen valt dus niks meer te leren over bloemen en bijtjes en kolen en boontjes. Zo'n tuin is trouwens ook niet lucratief.

Om te beginnen is er het zaaien. Altijd slimmer dan kant-en-klare plantjes. Want als je al één komkommerstekje van slakken weet te redden, kost zo'n opgepompt plantje ongeveer vijf keer meer dan een komkommer in komkommertijd. En die kun je beter ook niet met kerst willen eten, want dan betaal je een vermogen aan stookkosten. Kijk maar naar al die mooie witte pluimpjes uit de glazen kassen als je met je Boeing over het Westland vliegt. Een komkommer kost ongeveer tachtig cent. Om de aanschaf van zo'n 'klare' stek te laten lonen, moeten er dus wel erg veel -mini- komkommertjes aan zo'n plant rijpen. Zelf zaaien is slimmer.

Die zakjes zaad koop je bij de plaatselijke bouwmarkt. Hoewel je misschien ook wat zaad van je buurman kunt krijgen. Hij had per slot zijn hele leven al een volkstuin, maar de vraag is of je daar wat aan hebt. Mister Monsanto heeft er namelijk vakkundig voor gezorgd dat er uit eigen zaad (of dat van de buurman) niet zo veel moois meer groeit. Iets met kiemkracht, resistentie tegen ziektes en het patent op planten of zo.

Daarmee heeft de tuin dus ook al afgedaan als pedagogisch voorlichtingsmateriaal. Sta je met je (klein) kinderen (of bij het werkbezoek van Jetta), trots je eerste voze, aangevreten komkommers aan te snijden, vind je geeneens zaadjes! Je kunt kinderen ook niks meer wijsmaken in dit genetisch gemanipuleerde tijdperk! Misschien alleen nog iets over reageerbuiskomkommers!

Godallemachtig, waar wil ik in vredesnaam naar toe met dit betoog? O ja, Jetta Klijnsma vertellen dat ik haar idee niet verkeerd vind, maar dat het geld dat we in Nederland aan eten uitgeven, en dus zouden kunnen besparen met zo'n tuin (hoewel ik nog wel meer op het menu wil dan wortel, kool en courgette) slechts een fractie is van het gehele familiebudget.

Daarover schrijf ik dan later wel.
Maar misschien ook wel over Afghaanse spinazie.

Ja zeker, 'Spi-na-zie'.
Die hebben ze daar namelijk ook.
In Afghanistan.

Maar nu moet ik nodig bonen opbinden, tomaten dieven en komkommers bevruchten (of zouden de bijen dat doen?)