Prei, een motor, een handkar en zes mannen

'Hoe smaken zee-egels' 'Hoe bidden Afghanen' 'Leven er postduiven in de woestijn' Altijd weer vermakelijk om te zien met welke zoektermen de lezer hier terecht komt. 'Preiplanten fatsoeneren' vond ik ook apart. Ik bedoel, ik schrijf graag over plantjes, hoor. Ook wel over hoe je ze in bedwang kunt houden (mijn tuin is inmiddels al aardig overwoekerd met komkommers en pompoen), maar wat valt er nu te fatsoeneren aan een preiplant? Dat is toch geen heg? Je kunt prei naar mijn smaak ook nauwelijks een 'plant' noemen.  De laatste tijd hou ik me overigens noch ledig met mijn tuin, noch met schrijven. Niet over prei en niet over Afghaanse spinazie, zoals ik eens toezegde. Zelfs niet over de mooie zoektocht van mijn zus naar het spoor van onze oom die in 1932  te voet van Leeuwarden naar Nice liep. Dat doen misschien wel meer mensen, pelgrimstochten schijnen erg in te zijn, maar niet in 1931. En zeker niet met een handkar. Maar daarover later meer. Misschien. Weinig tuinieren, weinig schrijven. Wel fietsen in Groningen, wandelen door Berlijn en achterop de motor rond het IJsselmeer. En werken, dat ook. In andermans huis en tuin. Toen het zo heet was werkte ik binnen en toen het ging regenen, ging ik buiten aan de slag. Zo gaan die dingen. Wat wel handig was, was dat mijn kinders hielpen om het hout op het dak te binden. Maar die zijn er nu niet. Want ze vieren vakantie met hun vader in Tsjechië. Althans twee van hen. De oudste gaat straks mee om zijn broertjes op te halen. En weet je, ik ga zelf ook lekker weg. Neem ik niet alleen die grote zoon mee, maar gelijk mijn hele bonusgezin. Op naar het Oosten! Met zes mannen! Ben benieuwd hoe dat zal zijn. En welke lezers dit berichtje krijgt.