De Koninklijke Belgische boete

Het is donker. Met pijn in mijn onderarmen flikker ik oud tapijt en stukken laminaat in mijn bus. Helaas is het houden van orde nooit mijn sterkste punt geweest. De metalen profielen, waarmee ik nog even langs een volgende klant zou rijden, liggen nu bedolven onder de zooi die ik morgen naar de stort moet brengen. 'Kom op Lehti', spreek ik mezelf toe, 'niet piepen, want dit is gewoon je werk. Dat je graag wilde, dus het hoort erbij.' Ik heb geen zin meer om me om te kleden.

Met een tasje kleren en mijn goede schoenen in de hand, sjok ik thuis de trap op. Voor- en tevens nadeel van goede werkkleding is dat ze veel zakken hebben. Hoe de huissleutel het presteert om, net nu ik mijn réchterhand vrij heb, in mijn derde línkerbroekzak te belanden, is me een raadsel. Zoals gezegd, orde is niet echt mijn ding, en sleutels maken van zo'n gave natuurlijk gelijk misbruik. Die wisselen zomaar stiekem van broekzak. Maar ik kan naar binnen. En daar ging het om.

Zakken kunnen helaas ook stuk. Vooral als er wel eens een priem of beitel in wordt gehangen. Zodat ik gister, alweer met volle handen, ineens 'plop' op straat hoorde. Niks te zien. Wat zou er zijn gevallen? Thuis, bij het overhevelen van de sleutelzooi van werk- naar thuisbroek, kwam ik tot de ontdekking dat die 'plop' vast mijn fietssleutel was. Ik vond het wat ver gaan om de klant te bellen en haar te vragen om, met zaklamp, haar stoep af te struinen. Terugrijden dan? Nee, de kinderen zijn dan alleen thuis. We zouden morgen wel verder zien. Zonder fiets is het dan wel weer lastig om kinderen naar school te brengen (kan ook per auto, maar ben er geen fan om me 's ochtends voor de schooldeur tussen al die moederfietsen heen te wurmen met mijn dikke bak). Maar, wonder boven wonder, er was een reservesleutel te vinden! Zou het dan toch nog goed komen met mij?

Vanmorgen bij het werk was er het tweede mirakel. Daar lag, bij daglicht, een fietssleutel op de stoep! Naast een lantaarnpaal. Beste brave sleutel. Maar zo leer ik dat chaotische gedoe natuurlijk nóóit af. Want ook mijn volle portemonnee, verloren op de Grote markt, belandt weer keurig terug bij mij. En zelfs tijdens een afgeladen Noorderzonfestival verloor ik eens mijn mobiel. Ik meende pretoogjes te zien bij de vinders. Ze hadden zeker langs wat schunnige sms-jes gescrolld. Zij ook weer blij. Ik ook natuurlijk.

Een maal binnen, laat ik ter plekke alles uit mijn handen vallen. Ik zet theewater op en zijg neer op een stoel in de keuken. Eerst maar 's post openen. 'Politie', staat er op een envelop. Ik lees de brief van boven naar beneden en opnieuw en nog maar een keertje.

"De aspirant inspecteur hebben (hoezo hebben? het is er toch maar één) vastgesteld dat een onbemand automatisch toestel......."
Dat is vast iets van 'klik klik' geweest.
Dan volgt betrokkene, ik dus,
met juiste geboortedatum,
woonplaats is ook al correct.
En dan komt, na plaats en datum van de feiten, eindelijk het delict:

KB (da's vast Koninklijk Besluit?) 001-12-1975 Art.11.2.1º - a) + 5 + 68.3 - C43

Dat betekent: U reed te hard. 98 waar 90 mocht. Bij Gent. Richting Frankrijk.

Maar wat kost dat? Te hard rijden bij de zuiderburen? Of zouden ze in België, bij chronisch gebrek aan een regering, zijn gestopt met het innen van verkeersboetes?
Ah, ik zie het al, het staat er boven: 'Aanvankelijk Proces Verbaal'.
Moet ik nu voor de rechter? Waar? Kan ik bezwaar maken? Waartegen? En bij wie?

Er zit een bijlage bij. Waarin ik de kans krijg om de schuld in iemand anders schoenen te schuiven: 'Indien U (met hoofdletter) de bestuurder niet was van het voertuig op het moment van de feiten, dan bent U wettelijk weerhouden deze documenten door te zenden aan de bestuurder van het voertuig op het moment van de feiten.'

Ik leg de brief op de stapel vreemde rekeningen. Samen met de factuur van de creditcard a €272, - 'Dank voor uw bestelling' stond daar boven. Nooit zo'n kaartje gehad. Kan ik alleen maar kwijtraken.

Wat ik heb geleerd? Dat C43 een verkeersbord is dat aangeeft dat je niet harder dan 90 kilometer per uur mag rijden. En dat de weggebruiker verkeerslichten, verkeersborden, en wegmarkeringen in acht moeten nemen wanneer deze regelmatig zijn naar vorm, voldoende zichtbaar en overeenkomstig de voorschriften van (...) het algemeen reglement (op de politie van het wegverkeer en van het gebruik van de openbare weg) zijn aangebracht. enz. enz.

Vorm? Zichtbaar? Ik zeg gewoon dat het bord dat ik niet kon zien omdat het donker was ovaal was. Of ik schrijf een brief 'Bedankt voor uw bestelling', gericht aan de koning. Die hebben ze in België nog wel. En het was ten slotte ook zíjn besluit.