Raadspelletje

Zondagavond half negen. Bedtijd. Ik kruip naast Leo (10) in bed.
Hij wil niet worden voorgelezen.
'Ik ga op reis en ik neem mee?'
'Nee, ik wil een ánder spelletje. Wie is wie'
'Ok, ik begin, raad maar.'

'Is het een vrouw?'
'Nee'
'Is het een jongen?'
'Ja'
'Begint het met een A?'
'Nee'
'Een B?'
'Nee'
enz.
'Begint het met een S?'
'Ja'
'Is de tweede letter een....'
'Nee, zo vind ik er niks aan, bedenk maar wat andere vragen.'
'Is ie groen, blauw, rood? enz... '
'Is ie geel?'
'Ja'
-stilte-
'Ken ik hem?'
'Ja, maar hij jou niet.'
Woont ie in Nederland?'
'Nee'
'In Europa?'
'Op de maan'
'Nee'
'Woont ie in een land?'
'Nee..... hij woont niet op het land'
'Huh, woont ie dan op de zee???'
'Bíjna goed'
'Je kan toch niet in de zéé wonen?!'
'Ja ja, nú is het goed, wat je nu nèt zei'
'Op de maan?'
'Nee'
'Nee, dat láátste wat je zei.'
'Op de zee?'
'Ja maar dan anders'
'ìn de zee?'
'Ja, precies, heel goed, ìn de zee'
'Huh, het is geel en het woont in de zee?'
'Is het een vis?'
'Nee'
'Is het een dier?
'Nee'
'Is het een kussen'
'Nee, het is geen kussen, maar je kan het er misschien wel voor gebruiken.'
'Kan het praten?'
'Ja, het kan wel praten'

Het ja-nee spelletje blijkt moeilijk. Het wordt laat.
Dan geef ik een hint. Die ik zelf eerder niet zag:
'Het is héél dichtbij. Je kunt het vanaf hier zien.'
Leo's ogen dwalen vragend rond in zijn kamer.
Dan ziet hij zijn gele kussensloop.
'SPONGEBOB!'
'JAAAA, dat is goed!'
En hij woont in een ananas.

Nu is het Leo's beurt.
'Is het een man/vrouw/kind/ouder dan tien/twintig/woont ie in de straat/ken ik 'm van tv/van een tekenfilm/kan het praten/heeft het een bril/snor/poten/benen?...enz. Ik vraag me een ongeluk en het is al bijna half tien. Ik geef het op. Morgen verder.

Maandag zijn we vroeg op school. De stoel naast Leo is nog leeg. Ik ga naast hem zitten en bekijk tekeningen, klets wat met de juf. Leo piekert. Hij mag vandaag alleen naar huis fietsen, maar hij kan zijn mobiel niet vinden. Hoe moet dat nou als hij me wil bellen als hij bij iemand wil spelen? Dan zegt ie opeens: 'Verder raden.'
Ik vraag een klasgenoot om me te helpen er achter te komen wat dat gele wezen op twee benen toch kan zijn. Maar dat vindt Leo niet goed. Niemand mag me helpen. De school begint. Ik ga aan het werk.

's Middags probeer ik het opnieuw.
En als ik 's avonds eindelijk,
na een potje stoeien,
24 uur nadat we het spel begonnen,
opnieuw naast hem in bed lig, zegt hij, terwijl hij neerploft op zijn Spongebob-kussen:
'Nu moet je Simpson raden.'
Arme Leo.
Hij heeft zijn mond voorbij gepraat.
'Wat ben ik dom!' zegt hij lachend hardop tegen zichzelf.
'Ach,' zeg ik 'ik had het in geen jaar kunnen raden.'
Maar misschien is dat geen troost.

Welterusten Spongebob squarepants
Welterusten Homer Simpson
Welterusten lieve Leo.
Slaap lekker.