De opening van mijn hol met een romantische dame

Duimstok, tandenstoker, leesbril, fietslamp, oplader, nagelschaar, werkschoenen, zaklamp, kinderkunst, broodtrommel, wasknijper, nieuwsbrief, haarspeld, stuiterbal, notenkraker, oorbel,  theekopje, biebpas. Dergelijke dingen hebben bij jullie natuurlijk een vaste plek in huis. Bij mij ook...... in principe.

Maar een collega zei me ooit dat 'in principe' eigenlijk een eufemisme is voor 'niet'.

Het gevolg is dat alleen het aanrecht één van de weinige horizontale vlakken in dit huis is, die af en toe zichtbaar is. Elders liggen bovengenoemde voorwerpen gedrapeerd. Op de trap, tafel, stoel, vloer, vensterbank èn in mijn broekzak. Lades bieden voor dergelijke zooi natuurlijk uitkomst, maar ik heb helaas geen lades.

Dat is ook nog geen punt, want ik vis die schaar, pen of krant van gister wel weer ergens onder vandaan. Maar tot overmaat van ramp, begon ik vijf jaar terug een klusbedrijf (mijn eerste lustrum ging ongemerkt aan me voorbij. Maar niet aan de overheid: die verlaagde de btw op bouwwerkzaamheden naar zes procent! Dank je wel Sint Rutte!). De goederenstroom die dat genereert is, in combinatie met een verhuizing naar een bovenwoning twee jaar geleden, wèl een probleem. Samen met een chronische -en erfelijke- bewaarziekte levert dat een tamelijk vol huis op.

Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en ging op jacht naar een opslagplaats. Nog dezelfde dag kon ik de sleutels ophalen van een leegstaande garage en na een telefonisch jawoord, lag het huurcontract binnen een dag op mijn deurmat.

Hoe eenvoudig kan iets zijn! Heerlijk. Zelfs na drie keer rijden met mijn volgestouwde bolide, was niet te zien dat er iets in mijn garage stond. Wèl was te zien dat er thuis weer lucht was. Glaslatten, regenpijpen, waterleiding. Ik stond versteld dat er blijkbaar steeds plek voor was in mijn huis.

Zielsblij was ik met mijn eigen plek, mijn eigen holletje. Ik kon het niet nalaten de boel een beetje in te richten: schragen uitklappen, schoenen netjes langs de kant en ook de reclamedame die tot voor kort mijn portiek opleukte, kreeg haar eigen plek. Met de bouwradio binnen handbereik.

Het voelde bijna jammer dat ik niet meer rookte, anders had ik er, samen met de dame van het NNO zeker één opgestoken.