woensdag 24 april 2013

De opening van mijn hol met een romantische dame

Duimstok, tandenstoker, leesbril, fietslamp, oplader, nagelschaar, werkschoenen, zaklamp, kinderkunst, broodtrommel, wasknijper, nieuwsbrief, haarspeld, stuiterbal, notenkraker, oorbel,  theekopje, biebpas. Dergelijke dingen hebben bij jullie natuurlijk een vaste plek in huis. Bij mij ook...... in principe.

Maar een collega zei me ooit dat 'in principe' eigenlijk een eufemisme is voor 'niet'.

Het gevolg is dat alleen het aanrecht één van de weinige horizontale vlakken in dit huis is, die af en toe zichtbaar is. Elders liggen bovengenoemde voorwerpen gedrapeerd. Op de trap, tafel, stoel, vloer, vensterbank èn in mijn broekzak. Lades bieden voor dergelijke zooi natuurlijk uitkomst, maar ik heb helaas geen lades.

Dat is ook nog geen punt, want ik vis die schaar, pen of krant van gister wel weer ergens onder vandaan. Maar tot overmaat van ramp, begon ik vijf jaar terug een klusbedrijf (mijn eerste lustrum ging ongemerkt aan me voorbij. Maar niet aan de overheid: die verlaagde de btw op bouwwerkzaamheden naar zes procent! Dank je wel Sint Rutte!). De goederenstroom die dat genereert is, in combinatie met een verhuizing naar een bovenwoning twee jaar geleden, wèl een probleem. Samen met een chronische -en erfelijke- bewaarziekte levert dat een tamelijk vol huis op.

Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en ging op jacht naar een opslagplaats. Nog dezelfde dag kon ik de sleutels ophalen van een leegstaande garage en na een telefonisch jawoord, lag het huurcontract binnen een dag op mijn deurmat.


Hoe eenvoudig kan iets zijn! Heerlijk. Zelfs na drie keer rijden met mijn volgestouwde bolide, was niet te zien dat er iets in mijn garage stond. Wèl was te zien dat er thuis weer lucht was. Glaslatten, regenpijpen, waterleiding. Ik stond versteld dat er blijkbaar steeds plek voor was in mijn huis.

Zielsblij was ik met mijn eigen plek, mijn eigen holletje. Ik kon het niet nalaten de boel een beetje in te richten: schragen uitklappen, schoenen netjes langs de kant en ook de reclamedame die tot voor kort mijn portiek opleukte, kreeg haar eigen plek. Met de bouwradio binnen handbereik.

Het voelde bijna jammer dat ik niet meer rookte, anders had ik er, samen met de dame van het NNO zeker één opgestoken.

6 opmerkingen:

  1. Ik heb twee linkerhanden maar kan wel goed weggooien. Te goed soms..

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sint Rutte :-)
    Straks word je nog lyrisch over overheidsondersteuning...
    Zolang wij kasten en een zolder hebben verzamelen wij ook. Of dat zinvol is daar twijfel ik aan, maar het kan soms zo leuk zijn daar eens doorheen te banjeren en herinneringen op te halen.
    Succes met je geromantiseerde hol.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @ bentenge. Overheidsbemoeienis...om eerlijk te zijn: het maakt qua werk weinig uit. En misschien is kasten timmeren in dat geromantiseerde hol wel een goed plan. Kan ik nog meer zooi kwijt.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Kop in een krant deze week: Belgische markt wordt overspoeld door bouwvakkers uit Nederland. Jullie schijnen maar een derde te vragen van wat een Belg kost. Waardoor de term "gastarbeider" meteen weer een heel nieuwe klank krijgt.

    maar los daarvan: proficiat met de gajage. En wees blij dat die sigaret er niet meer bij is.
    ...
    hoewel ook ik af en toe - bij afronding van een werkje - een stap achteruit zet en denk "had ik nu maar een siggietje om het te vieren"
    Ik begrijp :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Je hebt in die garagebox nu een eigen stekje gevonden zie ik.
    Aan dat roken heb je inmiddels ook wat gedaan is me opgevallen :-)

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je hier komt lezen! Nog leuker als je laat horen wat je er van vindt.