Niet te geloven. Hij zei het. Echt.

Schoorvoetend gaf ik gehoor aan zijn oproep: 'Durf te vragen'. Dat viel niet mee. Sterker nog. Het was verrekte moeilijk. Vierenzestig woorden had ik er voor nodig. Per sms. Zonder touchscreen. Dus dan ben je even bezig. Tja, de één durft niet te dansen, een tweede komt nooit klaar en voor mij is het vragen van hulp nu eenmaal lastig. Komt in de beste families voor. Er zijn zelfs bijeenkomsten voor. Hoef ik me in elk geval nergens voor te schamen.

Zelden liep een zondag zo gesmeerd. Wetende dat hij in gedachten meehielp bij het keurig afwerken van mijn lijst. Want meer had ik niet nodig. Als zelfstandige dame zonder enige vorm van discipline vroeg ik hem slechts om me aan de door mijzelf gestelde grenzen te houden. Ter voorkoming van het beruchte 'binnenkant-van-de-keukenkastjes'-effect. Je weet wel, júist als de boekhouding gedaan moet worden (kwartaal is om), zijn die kastjes opeens zo smerig dat het onmiddellijk schoonmaken ervan een halszaak is. Een veeg teken als die blinkend schoon zijn. Mijn probleem: ik heb geen keukenkastjes.

Maar ik had nu wel een controleur. Doodeng. Straks ging hij nog controleren ook! Dat ik er zelf om vroeg doet niet ter zake. Zo'n lichte paniek moet men zien als 'puberaal protest'. Had ik tijdens de paasdagen ook last van: 's Avonds: 'Mám, je doet het hélemaal verkeerd. Je moet gewoon naast mijn bed blijven staan en zeggen dat je pas weggaat als ik opsta!'. The morning after: 'Rot op. Ik heb je héus wel gehoord, ik wil best mee wandelen, maar níet al om elf uur 's ochtends!'.
Familie heet dat.

Maar ik vroeg. En ik kreeg. En begon met het afwerken van mijn waslijst. Neem dat vrij letterlijk want van zo'n zonnige zondag moest natuurlijk misbruik worden gemaakt. Alle lakens van alle bedden wapperden vrolijk in de wind. Lakens zijn mijn keukenkastjes.
 
Het opnieuw inladen van mijn klusbus, die vorige week tijdelijk als vakantieauto fungeerde, stond daarentegen wèl op mijn lijst. Begon ik tegen een uurtje of vier mee (waarom gelijk doen wat ook later nog kan, nietwaar).  En toen.....toen gebeurde het.

Hij kwam langs. Nee, niet de controleur. Die zat braaf op verjaarsvisite aan de taart. Zoals dat hoort op zondag. De man die langskwam was de werkloze leraar Duits (of Frans, gaat om de beeldvorming) uit de wijk. Je weet wel, zo'n vriendelijke, leeftijdloze man die zich met de buurt bemoeit en waarvan je soms hoopt hem niet tegen te komen want dan sta je zo een half uur op de stoep te lullen over zwerfvuil en hangjeugd. Of, nog erger, je nodigt hem uit -slip of the tongue- voor de koffie. Bij jou binnen. Dag middag. Wel weet je na afloop alles van de wijk waar je woont.

Maar meneer de leraar liep langs -sommige mensen zijn altijd onderweg, net als de zwervers hier ter stede, het lijkt alsof er van elk exemplaar een paar klonen zijn, je komt ze overal tegen- en hij zéi.... dat wat nog nooit iemand serieus tegen me heeft gezegd,
ik kon wel janken,
kon hem wel zoenen: 

'Zó, ben je de boel vast voor morgen aan het klaarmaken? Vooruitziende blik'

Echt. Dat zei hij. Bijna had ik gevraagd of ie het wilde herhalen. In het Frans. Of Duits. Hij zei nog meer moois als 'rust in je hoofd' en 'goed voorbereid' maar ik vrees dat ik hem, met de plamuurmessen die ik juist aan het schoonmaken was nog in mijn hand, alleen maar glazig bleef aanstaren.
  
Zou het dan toch nog goedkomen met mij? Of was het de verdienste van de controleur die mij zijn vibes en soms een (korte) sms toezond? Of omdat ik durfde te vragen? Hoe het ook zij. Het schrijven van dit verhaal stond níet op mijn lijst. Sterker nog. Ik had mezelf een blogverbod opgelegd.

Misschien moest ik nog eens iets vragen. Iets anders, iets concreters. Of iemand nog om een columnist verlegen zit of zo. Wie weet waait Philippe Remarque hier per ongeluk langs. Je weet wel, de man die de Volkskrant er weer bovenop hielp. Zegt ie:  'Zo, je bent je vast aan het voorbereiden voor morgen. Je schrijft vast een stukje. Vooruitziende blik.'

Weinig kans. Niet alleen ontbreekt Remarque. Ook de klant waar ik vanmorgen heen zou, belde op het laatste moment af. Zat nog in Amsterdam. Belt later terug.
Stom Amsterdam
Stomme klant.