Tot mijn verbazing heeft de vrouw die me na het afrekenen achterna loopt lege handen.
Een door mij vergeten pakje boter was dus niet de reden om mijn aandacht te willen.
'Meende u dat? Wat u daarnet zei?'
Verward probeer ik terug te halen wat ik er even te voren, wachtend in de rij, uitflapte. Het thuis vergeten boodschappenlijstje zoemt meer door mijn hoofd. En of het droog zal blijven bij de BBQ en of ik de container van de buurvrouw al buiten zette en of ik genoeg stokbrood heb. . . .
'O, dát! Ja, natuurlijk! U kunt 'm zo van me krijgen. Anders gaat ie toch weg. Ik wacht wel even totdat u klaar bent met afrekenen. Of ik vraag aan mijn kinderen om 'm even bij u in de bus te doen.'
'Nee, dat is niet nodig. Ik heb verder niks nodig. Ik loop wel even met u mee. Als u dat tenminste niet eng vindt.'
Wachtend in de rij bij de super, had ik vanuit mijn ooghoek haar beteuterde gezicht bij de lege krantenbakken gezien. Impulsief bood ik haar mijn krant aan. Ze had schaapachtig teruggekeken met een blik van: 'Wat mot dat mens?' Schuchter had ik mijn boodschappen gepind en het was het voorval acuut vergeten. Maar zij niet.
Zodra we mijn tuin binnenstappen steekt Leo (14) haar met een stralende lach zijn uitgestoken hand toe. Kees (11) blijft verdiept in zijn boek en het ronddartelende vriendje helpt me met de boodschappen. Met het stokbrood nog onder mijn arm vis ik de Trouw van de bank. Dankbaar en vol ongeloof loopt ze met haar krant in haar hand richting huis.
Vier uur later zijn de gasten naar huis, de jongens in bed en is de barbecue gedoofd. De kat komt thuis met een muis. Terwijl ik in het schemerduister de broccoli en sla van het oprukkende slakkenleger red. Dat zich bijna onhoorbaar tegoed doet aan mijn verse groente. Ik denk aan wat ze zei. Toen we, zij lopend en ik met de fiets aan de hand, naar mijn huis wandelden. Haar ouders lazen altijd twee kranten. Konden zich dat veroorloven. Ook zelf leest ze hem graag. Vooral in het weekend. Soms krijgt ze er eentje cadeau in de stad. Zegt dan altijd eerlijk naar die jongelui, dat ze echt geen abonnement neemt, hoe graag ze het ook zou willen. En ze twijfelt of ze dan ook de echte reden moet noemen:Dat het niet mag.
Van haar bewindvoerder.
Griekenland op wijkniveau.
Op dit soort momenten, wanneer ik dit soort berichten lees, voel ik mij nog rijker dan anders.
BeantwoordenVerwijderenGriekenland is nooit ver weg.
BeantwoordenVerwijderenStel je voor dat het Griekenrijk zou heten.
BeantwoordenVerwijderenOf nou ja, ze hebben het zelf over 'Hellas'
Dat klinkt als 'Health'. De Griekse, of, nog preciezer, de Kretenzer keuken zou de gezondste zijn van Europa. Hoor je nooit wat over.
Zullen we haar een jaarabbonnementje cadeau doen? Geef een nummer en wij storten een beetje. Ik heb er wel 25,- voor over. Als je het verhaal naar Trouw stuurt, krijg je het ook nog voor de helft.... X
BeantwoordenVerwijderenIk stuurde al een verhaal naar Trouw. Maar dan over iets anders, iets breders. Over de voorstellen tot huurverhoging van Stef Blok en de neveneffecten van het toeslagenbeleid op de verstopte sociale huurmarkt. Die ook verband houdt met de huurexplosies bij verhuizing. Met hierin verweven mijn eigen impasse op financieel gebied. Dat me er o.m. toe aanzette om mijn krantenabonnement te reduceren tot die op zaterdag. Een ander dan de krant cadeau doen, voelt dan wat maf. Maar ik heb haar adres, dus ze krijgt mijn weekendkrantje wel.
BeantwoordenVerwijderenWel mooi idee, Dick.
De bewindvoerder zal die regel niet voor niets hebben gesteld. Als je onder curatele staat heb je weinig geld, moeten er keuzes gemaakt worden.
BeantwoordenVerwijderenIk vind ook dat een krant delen een goed idee is. Scheelt een hoop papier en geld.
Je zou trouwens geen geld op de rekening van die mevrouw kunnen storten want die rekening wordt door de bewindvoerder beheerd. Een jaar abonnement voor haar afsluiten zou de enige optie zijn.
Er zijn duizenden van dit soort schrijnende gevallen.
Gelukkig kun je de krant ook in de bibliotheek lezen.
Wat mijn persoonlijke mening betreft: krant lezen is geen eerste levensbehoefte.
En er zijn echt mensen die weten hoe ze iets van je kunnen krijgen.
Sommige mensen met weinig geld schamen zich daarvoor en die zie je niet, die lopen bescheiden door.
Je verhaal vind ik prachtig, en droevig tegelijkertijd.