Het kan, het mag, dus doen we het!

Er schuilt hebzucht in ons allemaal. Daar hoef je geen Gunnlaugsson of Porosjenko voor te heten. Gelukkig bestaat er wet- en regelgeving. Om zelfverrijking, wurgcontracten of monopolies (lang leve de EU!) een beetje binnen de perken te houden. Wetten dienen ook een omgekeerd doel. Zo schijnt Seedorf niet betrokken te zijn bij illegale praktijken. Want van 600000 een paar miljoen maken màg. U zou het zelf ook doen. Sterker nog, naast Seedorf zijn het vooral 'de Kleine Luyden'  uit het midden- en kleinbedrijf die om uiteenlopende redenen hun geld elders parkeren. Niks geen belastingontduiking aan. Het mag volgens de wet.

Dat referendum van vandaag is ook zo'n ding. Is dat niet vooral bedacht omdat het kàn? Omdat het màg. Toen ik er voor het eerst over hoorde, dacht ik dat het een grap was. Die met het gemekker over te weinig stembureaus alleen maar slechter werd. En hoewel ik graag gebruik maak van mijn stemrecht, proeft het woord 'recht' hier als misplaatst.

Via Panama en de Oekraïne, loop ik ook nog even met u mee naar binnen bij de failliete V&D. Waarvan sommigen zeggen dat hun formule achterhaald was. Terwijl anderen juist beweren dat klantgedrag zo'n concern niet om zeep kàn helpen, dat het Sun-Capitals is die het boetekleed moet aantrekken. Maar het was legaal. Het mocht, het kon. Men mag geld in belastingparadijzen stallen. Men mag een referendum organiseren voor een al aangenomen wet en ook een bedrijf leegzuigen, tackelen en vervolgens het laatste bloed uit al die prachtige paspoppen persen is legaal.

Maar ik schaam me toch een beetje. Dat ik er vorige week was. En niet alleen vanwege mijn werkbroek vol verfspatten. Ik kocht er zelfs boxershorts. Met het V&D logo. Soort van collectersitem. Toen ik later las dat Sun Capitals vóór in de rij bij de schuldeisers stond, voelde het geld voor de onderbroeken aan als bloedgeld. Lehti de lijkenpikker.

Hoe heerlijk was het om dit schuldgevoel vandaag te kunnen sussen. Niet bij de stembus, maar door een nieuwe werkbroek te kopen in een zaak waar de tijd nog langer had stilgestaan dan bij V&D. Maar waar wel klanten waren. En personeel. En kleding met 'made in Germany' en 'France' in plaats van China en Bangladesh. Waar het niet naar wegwerpplastic stonk. Hier werd niet geïnvesteerd in eigentijdse logo's of slimme marketing. Hier verkocht men kleding. Voor verpleegkundigen, paardenfokkers of obese stratenmakers. Maar ook waxjassen en stevige stretchbroeken. En ze waren er drieëndertig jaar eerder dan de V&D!

Misschien sluit het Vakkledinghuis straks een handelscontract met Oekraïne. Of parkeren ze zelf (of via Porosjenko) geld in Panama. Ik weet niet wat er allemaal kan en mag. Daar hebben we gelukkig gekozen politici voor. En geen referenda voor nodig.

Er past een duimstok, bouwpotlood en smartphone in mijn broek. Ik vroeg wat ik wilde en kreeg wat ik vroeg. Bij het afrekenen geen zegels, airmiles, gebedel om een mailadres of bonusgelul. Heerlijk! Na nog een rondje door de winkel zeg ik tegen de winkeljuffrouw: "Fijn, nu weet ik wat jullie allemaal te koop hebben."

Ze antwoordt lachend: "Zegt het voort, zegt het voort!"

Bij deze.