Over lekkende kranen en gammele muziek

Geen punt als mensen hun lekkende kraan zelf niet kunnen of willen repareren. Dat geeft mij weer wat brood (-kruimels) op de plank. Klein klusje. Zo gepiept.

Maar ja, zo'n kraan is natuurlijk merkloos. Bijpassende rubbers zijn dus lastig te vinden. En om klanten nou gelijk op kosten te jagen door ze een nieuwe kraan aan te smeren, da's niet mijn stijl. Even verder zoeken.

Heb ik eindelijk drie nieuwe rubbers (de laatste, logisch), volgt er een nieuwe uitdaging: waar zal ik die ielige ringetjes, op de weg tussen aankoop en het huis van de klant, zolang bewaren? Beter niet in één van mijn tien broekzakken of portemonnee en al helemáál niet op de autostoel. Dan maar gewoon in het zicht, op het dashboard, vóór de kilometerteller.

Je raadt het natuurlijk al, ik leg ze daar neer en FLOEP, weg zijn ze!
Verschwunden! Desaparecido! Scomparsi! Kutringetjes. Moet ik potjandorie mijn auto slopen om een lekkende kraan te kunnen repareren! 't Wordt hier al gekker. Zie je ze liggen?

Waarom ik ze niet gewoon voor de bijrijdersstoel legde? Logisch toch, daar lag het al vol met andere zooi. Vind ik ze helemáál nooit meer terug tussen steeksleutels, afgekloven appels, legoblokjes en cd's.

Cd's, ook zoiets. Geef mij maar zo'n Universeel-Seriëel-Bus-stokje. Beter bekend als USB-stick. Want zo'n rond zilveren plaatje, daar komen maar krassen op. Dat merk ik dan pas als ik na gedane arbeid terug naar huis rij. En deze natte grijze dinsdag wil opvrolijken met muziek. Met een cd die een mooie jongeling drie jaar geleden voor mij brandde in een hypermodern winkelcentrum in Tabriz. Muziek waar ik op danste met Perzische dames in zijden jurken en losse haren. Van hun buikdansen mocht ik geen foto's maken. Laat staan een filmpje. Geen nood. Het is de herinnering die telt. De muziek zal mij weer laten stralen en deze grijze dag laten verbleken.

Maar helaas, alleen de vioolsolo (bij sec.0.20) lijkt mijn ruige behandeling te hebben overleefd. De rest van de cd is gereduceerd tot een zenuwslopende overslaande plaat met een nòg onnavolgbaarder ritme dan gewoonlijk. 'Gammele gammele', noemen mijn kinderen dit soort Oosterse muziek. Een toepasselijker titel voor dit nummer bestaat niet. Hoor maar. In het eerste filmpje, als ik rij, valt het nog wel mee, je hoort in elk geval hoe het hóórt te klinken. Maar als ik voor het stoplicht wacht, is het om te huilen zo erg. En ik kan het niet opnieuw ergens opzoeken, want ik weet niet wie het zingt en zie ook geen titel op het display.

Zucht. Voor mij blijft Groningen grijs vandaag.