Amstelpark, Blijburg en Schellingwoude

"Kijk, een reuzenrat," zei Leo, toen hij een rondhopsende albino kangoeroe zag. Kees vroeg hoe dat beest met die rare nek heette. Een zwarte zwaan. Mijn moeder praatte me bij over plantjes. Natuurles in de buitenlucht. Maar omdat die in de grote stad plaatshad, was er natuurlijk ook de nodige kunst. De parkingangen waren al bijzonder, maar deze gekleurde dame mocht er ook zijn. Het was mooi weer, er waren een opa en een oma en gesmeerde broodjes. De zondag kon niet meer stuk. Maar, wie bij lezing nu denkt dat het moederschap over rozen gaat, en bestaat uit een gelukzalige aaneenschakeling van (pret-)park en museabezoeken, die zal ik bij deze even uit de droom helpen.

Er was ruzie, er werd geduwd. Ik werd geschopt tegen mijn schoen en koffer. Ik werd gehaat en onder meer voor sukkel, idioot en dombo uitgemaakt. De één zei dat ie gek werd van het gejengel van de ander. Er moest getroost vanwege een vergehéhéten taháhás in de treiheín. En passant was ik ook nog even de stomste moeder die er bestond. Herstel, ik was geloof ik überhaupt geen moeder. En net toen ik bedacht dat de grens van het toelaatbare was overschreden (hoe fijn toch, die medemoeders die hun krijsende, wild om zich heen slaande kleuter tot bedaren proberen te brengen met een: "Mama vindt het niet zo fijn dat mijn liefje dat doet, dat doet mama 'au'" ..... Arggh!) Goed, net toen ik dreigde te ontploffen, kreeg ik als klap op de vuurpijl te horen dat moeders daar voor zíjn. Om tegen aan te trappen dus. Dan weet je dat vast. Bezint eer ge begint.

Maar, geloof het of niet, het weekend was geslaagd. Vanmorgen wandelden we tussen de mooi uitgedoste Japanse expats die hun schattige koters uitlieten in het Amstelpark. We hoorden Pools, Frans en niet nader te omschrijven talen om ons heen. En gister vertoefden we op een nog exotischer oord. Aan de 'Costa del Soul'. De ge- en verbodsborden en vele fietsenstallingen verrieden dat het er bij warm weer lekker druk moet zijn, daar bij Blijburg. Dat al bestond voordat er ook maar een huis was, laat staan een mens rondliep in dat hele grote, nieuwe Ijburg. De strandkeet was er al voordat ze kwamen, zeg maar. Wat bij mij dan weer de associatie oproept met dit boek uit mijn jeugd. Over een harige hond, die er al zat, voordat de bewoners in hun huis trokken. Maar hier was geen hond.

Wel een dansende Ganesh, die uitkeek over het water van Durgerdam tot Pampus.
Er was een bar van lege flessen, een rijtje boeddha's met restanten vuurwerk op de plek waar sommige van hen handen misten. We aten de broodjes en zaten op pallets. Het warme haardvuur dat binnen brandde, heb ik bewaard voor als ik hier eens terugkom. Opa vond een schep en Kees tekende in het zand.

Naast natuur, kunst en een zonovergoten lunch kon een beetje techniek in een historisch jasje natuurlijk ook niet ontbreken. We togen naar de oranjesluizen.

Waar we al slalommend boten bewonderden, wachtten voor stoplichten, filmpjes maakten van oude en moderne technieken. In de verte blikkerden rookpluimen, het centraal station en een windjammer in de zon. Even, heel even, speelde ik met het idee om hier te gaan wonen. En dat witte huis op de foto, daar onder die klok, bleek te koop te staan. Wonen aan het water, met een woonoppervlakte van maar liefst 200 m2. Op de dijk in Schellingwoude, onder de rook van ons onvolprezen Amsterdam.
Niet gek, toch?
Vraagprijs?
Ruim anderhalf miljoen.......


Tijd om naar huis te gaan. Morgen is de vakantie voorbij. Jammer. Als Leo en Kees vannacht naast me in bed kruipen, dromen we over een Poolse buddha, witte kangoeroes, zwarte zwanen en een huisje aan het water.