Café opening in 2021

Zondagochtend waren er muisjes. Of eigenlijk waren die er niet. Niet héél en niet gestampt. Maar Kees begon erover. Terwijl we met zijn zevenen een soort doorlopend buffet hadden. Met uitgeperste mandarijnen, pap met stroop en pepernoten op brood. Er logeerden een vriendje, een zus en twee nichtjes. En er kleefden veel hageltjes en rijst van gister onder onze sokken. Gelukkig geen ossenworst, waar bij het ontbijt bijna om werd gevochten door het Berlijnse bezoek.

Het vriendje werd opgehaald. Hij moest de 4 mijl van Groningen lopen.
De stakker. Het regende pijpenstelen.

Grote zoon Frans dreigde te laat te komen voor zijn werk. Ik bracht hem met Leo en de nichtjes naar zijn werk. Hij was nog nooit zo vroeg geweest. We leerden van hem, onder het genot van een kupje soup, hoe je lekker pizzadeeg maakt.

Toen brachten we de nichtjes naar de trein. Sleepten loodzware koffers de trap op en af. Leo en Kees renden mee over het perron. Terug lekker stampen in de plassen. We kregen koude natte voeten. Net als een week geleden. Maar dat voelde toch anders, daar aan het strand bij Petten.

 Vanavond waren we weer met zijn drietjes. En aten we restjes in de vorm van nasi. Toen de kroepoek op was, schepten Leo en Kees cracottes vol met rijst. Ook knapperig. Leo wilde wel afwassen. Kees zette intussen liedjes op zijn USB stick. Toen ik ging afdrogen, zag ik Leo zweten op een pannetje.
"Kan je dat ook slopen?", vraagt hij. "Ach," zeg ik, "het kàn misschien wel, maar ik zou het niet doen, dan springt er nog meer glazuur af. Dat is een soort glas, best gevaarlijk. Net als bij bekers, daar zit ook een laagje glazuur op en van binnen is het van steen."
Leo: "Net als bij je tanden."

Als Keesje bij Pluk in slaap is gevallen (en gelukkig nog net hoort dat Zaza de kakkerlak gered wordt), ga ik 'verzamelingen aanleggen' met Leo. Dat is een ander woord voor 'opruimen'. Want wie van alles terugvindt, heeft al gauw een verzameling. Aldus mijn tienjarige zoon, die sinds kort een ster is in het positief benoemen van de mindere zaken van het leven. Hij vindt het leuk om, samen met mij, zijn kamer op te ruimen. Vooral als het bedtijd is.

En toen was het opeens maandag en klaagde Kees dat de dag, de week en het jaar, ja je hele leven zo snel ging. Drie minuutjes dit, drie minuutjes dat en de dag is al om.

Ik liet me niet meeslepen in deze melancholie en zei me te verheugen op twee grote kerels aan tafel. Kees stond vrolijk op en zei me hoe groot de tafel dan wel moest zijn die ik dan moest maken. Leo trok zijn knieën op de kruk. Kees had het (zoals wel vaker het geval is) over geld. Hij kwam met het idee om een cafeetje te openen. En zo fantaseerden we verder aan tafel.

Wie weet. Over tien jaar. Frans (30) bakt de pizza's, Leo (20) wast af en ruimt op, Kees (17) doet de boekhouding en zorgt voor de muziek. Ik (51) bouw het café en mijn zus (54) zorgt voor de extra's. De nichtjes (23 en 20) maken samen met opa en oma (81 en 83) lifemuziek op piano en viool.

Noteer maar alvast in je agenda. 10-10-2021. Locatie wordt later bekendgemaakt.