Het
weekend begon met het wegtuffen van negenhonderd kilometer door de
nacht. Na wat dutjes de dag erna, volgde het uitzwaaien van de vier
kinderen die me de afgelopen twee weken gezelschap hielden. Om af te
kicken keek ik de rest van de dag kinder-tv: Shrek 2 en
I-Carly. En dankzij het jeugdjournaal weet ik weer hoe verschillend de
levens van kinderen in Nederland zijn. Er zijn er die jarenlang wachten
in AZC's, boerenkinderen die in de pas moeten leren lopen op een
kalverenkeuring en sommigen gaan 's zomers met hun ouders naar het
truckerfeest om er caravans achter een vrachtauto over de kop te zien
vliegen. Hoe divers.
En
toen dacht ik, misschien wordt tegenwoordig niet elke
slagerszoon meer slager, maar je bagage hangt toch nog steeds vooral af
van je thuis, of van het gebrek hieraan. Over slagers gesproken, of, op
z'n Vlaams, beenhouwers,
'Een slagerszoon met een brilletje' is een mooi boek
van Tom Lanoye. Voor wie het nog niet las. Doen! Of
'Kartonnen dozen'. Vermakelijk. Onderwerp? Hoe kan het ook anders:
De liefde.
Na Schrek zag ik
Australia.
Ik vond Nicole Kidman niet erg mooi toen ze de man zoende onder een boom
waarin een kind zat. Dat ze het hare wil maken. Later herontdekte ik zelf hoe anders een minnespel kan zijn met het besef dat er elders in huis
een kind slaapt. Ook al is het niet je eigen. Wat best vreemd is. Als
moeder
zijnde. Volgende week een
half leven lang. Want dan word ik tweeënveertig. En mijn oudste zoon
wordt een week later de helft daarvan.
De volgende
morgen maakte ik een fietstocht met hem wiens moeder veertien was toen
ze hem kreeg, en met het kind dat bang was voor regen en zijn verwekker
niet kent. Net als in 'Blight flight'. Filmster Waldemar Torensma (de
macho man die ook in
Australia niet zou misstaan) zei: '
Ik vond het leuk om te spelen dat ik een zoon had..... zonder dat ik het wist'. (
bij min. 2.00). De ondertitel van de film luidt 'Sommige geheimen zijn voor het leven'.
Na
de kunst, het fietsen en de natte stad bereidde ik een éénpersoonsmaal
en deed ik een uitvoerige blogsurfsessie. Zodat ik nu een wijzer mens
ben. En weer weet dat de zonen van Abraham, Isaac en Ismael, tevens de
voorvaderen zijn van twee wereldgodsdiensten. Zodat de naam Isaac blijft
horen bij de Joodse gemeenschap en veel Moslimjongetjes Ismael worden
genoemd. En zo is het kringetje weer rond. Ook naar het boek dat ik deze
vakantie las, '
De geschiedenis van de liefde'.
Dat ik meegriste van het met leer beklede bureau van mijn moeder. Een
'dwarsligger', met van die lekkere aaibare pagina's. Net als in een
spoorboekje. Fictie en werkelijkheid lopen mooi door elkaar. Niet
verfilmen, zo'n boek. Eén van de hoofdpersonen draagt dezelfde naam als
de uit Polen afkomstige schrijver waar mijn vader fan van is: Isaac
(Bashevis) Singer. Toeval?* Dáár gaat het boek ook over. Over toeval.
Over zoeken. Over geschiedenissen. Van mensen. Met geheimen.
Aan mijn vakantie hield ik behalve een bruin velletje ook krakelé
nagellak op mijn teennagels over. Ik vertoefde met Olijf in
Park Spoor Noord,
bedwong de burcht van Carcassonne en keek 's nachts door het tentdoek
hoe de volle maan drie boven elkaar bungelende hangmatjes bescheen. Ik
genoot van de voetmassage die ik van zoon Leo kreeg en rolde ronde
hooibalen met wederom (pleeg-, stief- en eigen) kinderen -en een hond-
erop van een heuvel bij Tournus. Ik luisde kinderkoppies en at sappige
perziken. De route die ik aflegde met Leo en Kees en die zij nu vervolgen met hun vader, wild ik hier visualiseren. Maar er ging iets mis
bij het bewerken. Misschien ook wel zo spannend. Het leven als
een gatenkaas. Verbeelding aan de macht. Zes landen gaan ze doorkruisen.
Ik wilde vanavond
Zomergasten
zien. De Vlaming Jan Leyers had Jolande Withuis te gast. Die veel
boeiends zei over gesprekken met overlevenden van Dachau en Natzweiler
en de parallellen die ze zag tussen Juliana en Diana. En over publieke
rouw. Maar ze zweette als een otter en ondanks veelvuldig deppen en
zwaaien met een waaier, moest de live uitzending worden gestaakt. Ik had
het met haar te doen. Maar door haar migraineaanval werd de door haar
gekozen film '
Cria cuervos', wel éérder uitgezonden. Een film gemaakt in 1976, vlak na de dood van dictator Franco.
In
datzelfde jaar zocht ik met mijn zus iets uit de spullen van onze
overleden Franse oudtante. Het landhuis in Arras, waar vijf kinderen
opgroeiden, ligt nu verstopt achter een drukke weg en een
benzinestation. De appelboomgaard schijnt er nog te zijn. Evenals de
Esperantovereniging ter plaatse. Vernoemd naar mijn oom die zich in
hetzelfde huis verhing. En eerder Europa rondtrok om er de nieuwe
wereldtaal te prediken. Zo mailde mijn vader. Over de familie van mijn
moeder. Het lijkt '
De geschiedenis van de liefde' wel. Of '
Cria Cuervos'. Vol met lusjes en kinderen. Eigen. En van anderen. Met vreemde ongeschreven wetten om bij leven te zwijgen en bij dood
niks meer te kunnen zeggen.
Amai, wat een melancholie! Komt vast
door de film. Waarin kinderen dansen op het nummer
¿Por qué te vas?. Wat op de Engelse wikipedia wordt vertaald als
'Because you're leaving'. Maar in de Franse versie als
'Pourquoi pars-tu'. Ik ben meer van de Franse slag. Dus hier komt ie:
'Waarom ga je?' Dat gepiep aan het begin komt van een cavia.
'Tengo un monton de cosas de hacer'.
Spaans blijft prachtig. Volgende vakantie gaat naar Madrid. Maar
morgen eerst maar 's aan het werk. En nu naar bed. Welterusten.
*
Nu
schijnt Isaac Singer ook de beroemde naaimachineman te zijn, die een
eeuw eerder leefde, maar het feit dat I.B. Singer in 1940 met een zekere Alma trouwt, -uiteraard- met achterlating van een kind, lijkt me niet louter toeval. Ook figureren andere bestaande
personages, zoals Philip Roth in het boek (wiens minder bekende boekje 'De borst', over een man die op een dag ontwaakt als vrouwenborst, best bizar is). Ik ga me er nog in verdiepen. Of eens navraag doen bij Novy, Misschien weet zij er meer van.
