Amsterdam ligt in de achtertuin....

....van Groningen dus, hè.
Wat? Dat wisten jullie niet?
Nou, toch is het zo. Echt en echtig, zouden ze in Vlaanderen zeggen.
Alhoewel. Die bekende vlieger, dat Groningen-Amsterdam korter zou zijn dan Amsterdam-Groningen, ging ook nu weer op (of kan een vlieger alleen níet opgaan?).

De intercity miste ik. Uiteraard. Daarvoor heet ik Lehti. Hoorde het fluitsignaal terwijl ik een kaartje kocht. Maar door dat gemis, kon ik mijn ov-chipkaart in orde maken. Eindelijk. Zo gepiept. De trein later was geen directe verbinding, had onderweg last van een storende overweg en dus boemelden we naar Zwolle. Maar die lieve conducteur aldaar wachtte ons op (en kreeg daarvoor op zijn donder: "Waarom ben je vier minuten te laat!?") met die gloednieuwe Hanzelijn. Over de mooie rode brug bij Hattem, door de hypermoderne Drontermeertunnel en toen dwars door de polder. Best jammer dat het donker was, en ik alleen door de druk op mijn oren begreep dat we in een tunnel moesten zijn. Maar zo zat ik dan toch, zoals ik hoopte, twee uur na mijn vertrek, in Amsterdam!

Maar terug, hè. Dat was me wat. Ik was op tijd. Maar het was meteen al mis. A4tjes op dienstregelingen geplakt, borden die + 10 minuten aangaven. "bovenleiding storing", "Er worden bussen ingezet" en tegenstrijdige adviezen: kon men nu beter over Almere of via Amersfoort reizen? Het werd het laatste. Alwaar een druk zwaaiende conducteur al die blind overstappende reizigers maande om vooral níet in te stappen: "Ja, we zijn te laat, maar dit is de trein naar Eindhoven, níet naar Groningen, die komt hierná, deze gaat naar EINDHOVEN!"

Ruim een uur later dan gepland was ik weer thuis. Nou ja, het was alweer donker, dus dit keer miste ik geen polder maar de Veluwe. Ik had het kunnen weten. Want Gróningen, zo zeggen ze in de randstad, "Kom jij hélemaal uit Gróningen?", dat is echt vréselijk ver van huis. 

Wat ik daar deed? In die achtertuin? Toch zeker geen dienstregeling uittesten?

Ik was daar voor het tornear van pasamanos. Trapleunigen dus. Uit Spanje. Van pvc. Die, door ze te verwarmen, van klei werden. Soort van dan. Samen met mijn vader boog ik die in de gewenste boog en hoek. Langs de lambrisering. Maf spul. Maar wel mooi.
 
En morgen? Morgen ga ik misschien nog meer hindernissen wegnemen ten behoeve van lastige heupen. Voor een andere beweeglijke moeder.
Hé wacht, dat bekt beter dan 'leuningbuiger' of 'wc-brilverhoger'. Opeens weet ik het: Ik word gewoon 'drempelverlager'!

 

Zaterdagmiddag update: En dat deed ik dus. Bij Novy's moeder. Onder het toeziend oog van de drie kleinkinderen. Wàt zeg ik, veel méér dan ogen, ze boden zes helpende handen! Die lijntjes aftekenden waar ik moest zagen, schroeven zochten en keurden of de lijm wel goed was verwijderd. En chocolademelk dronken. Ook voor koffie werd gezorgd, door de vader van het drietal. En Novy zelf? Ik zat haar lekker in de weg. Ze stapte bij elke drempel over mij heen, ze vergat haar boodschappenlijstje en stuurde me net de foto hiernaast. Dank!

Klussen met ouders of met kinderen, zulk werk gun je iedereen.