Baltsritueel bij de mens

Het mannetje wordt zowel in de stad als in het wild gesignaleerd. Maar ook op het hellend vlak tussen natuur en cultuur, zoals op deze Groningse brug genaamd 'pypke'.

Vanwege de op schapenvacht gelijkende beharing van de hoofdhuid menen de op de dijk grazende ooien soms aanspraak te kunnen maken op dit bijzondere exemplaar. Echter, het vrouwtje dat hem hier bejaagt kent een geheel eigen baltsritueel. Zij gaat, na het besnuffelen van zijn nek, op twee achterpoten staan en veinst dan desinteresse gelijk een katachtige door met een zwart hulpmiddel genaamd 'Lumix' om haar prooi heen te draaien. Het geluid dat zij voortbrengt kan het best getypeerd worden als 'klikken'. Hoewel 'afdrukken' of 'schieten' als benaming hiervan bij eerdere generaties ook in zwang is. Zodra de zon de horizon nadert en oranje kleurt, wordt de intensiteit van het 'klikken/afdrukken' verhoogd. Soms slaakt zij hierbij kleine kreetjes. Lange uithalen ten teken van bewondering ('mooooi') komen ook voor.


Het mannetje weet haar feromonen te waarderen en na wat ondefinieerbaar gefrunnik, nemen zij plaats op een stalen ros. In dit stadium worden de vier ledematen van een extra lederen laag voorzien. Ook op de koppen van zowel het blonde wijfje als het gekrulde mannetje wordt een zwarte, glimmende bal met een uitgeholde binnenkant geplaatst. Deze harde bal maakt enige vorm van lichamelijke intimiteit met de bek onmogelijk. Waarschijnlijk dient dit attribuut om al het bloed dat het koppel naar de kop stijgt enigszins te temperen. Zij plaatsen dan, met gebogen knieën, hun achterste poten op de stijgbeugels. In tegenstelling tot vergelijkbare zoogdieren neemt het wijfje hierbij altijd de achterste positie in. Mogelijkerwijs is dit in situaties waarbij zij zich onbespied wanen ook wel eens omgekeerd. Hebben zij eenmaal hun positie ingenomen, dan gaat het paartje er met een oorverdovend lawaai vandoor en verdwijnt uit beeld. Hierdoor is het vervolg van deze paringsdans, mede voor het koppel zelf, lastig in kaart te brengen.