Een eigen vakantiehuis in maart

Zaterdag 1 maart. "Verhuizen" stond er in mijn agenda. Dat had ik daar zo'n twee maanden eerder in geschreven. In een poging enige houvast en richting te geven in mijn zo chaotische, volle leven. De weken ervoor stond er, tussen de sportwedstrijden van de kinderen en klussen voor klanten in, allerlei zaken die aan dit 'verhuizen' vooraf hadden moeten gaan. Niet alleen 'vloer leggen', 'gordijnen hangen' en 'hoogslaper timmeren ' maar ook  'muurtje metselen', 'deur afhangen' en natuurlijk de nodige regelzaken.

Van die klussen kon nog lang niet alles worden weggestreept, maar, zoals gezegd, het opschrijven was bedoeld als richtlijn. Ik ben er de persoon ook niet naar om slaafs alles na te leven wat er in mijn agenda staat, en er was verder ook niets of niemand die mij dwong om dat 'verhuizen' als harde deadline te zien. Maar het stond er wel. Dus deed ik het maar.

Ook al was de CV lek, had ik nog geen koelkast of fornuis en kon elke voorbijganger dwars door mijn huis heen kijken wegens gebrek aan enige vorm van stoffering.

Het was krokusvakantie. Door het extreem mooie februariweer hingen de meeste krokussen al weer slap en uitgebloeid met hun kopjes naar beneden, maar daar trokken de scholen zich niks van aan. Die bleven gewoon dicht. Naast 'verhuizen' stond er ook met grote letters 'mamaweek' in mijn agenda. En er is geen moeilijke formule voor nodig om te weten dat waar 'mamaweek' en 'vakantie' elkaar kruisen, er van enige serieuze vorm van werken weinig terecht komt.

In combinatie met zorgtaken is verhuizen ook niet echt handig, maar het komt wel tegemoet aan mijn obsessieve gedachte dat zo'n verhuizing toch vooral pedagogisch verantwoord moet zijn. Kinderen moeten het proces vooral 'meemaken'  'meebeleven' en de kans krijgen om zich het nieuwe huis 'eigen te maken. ' (Ja, Lehti, daar lul je je weer mooi uit. Bij gebrek aan een serieuze vorm van planning, doe je nu net alsof er een wijs doordachte filosofie achter zit. Is die agogische opleiding toch nog ergens goed voor.) 

Met grote zoon Frans waren de gemoederen weer eens hoog opgelopen zodat elkaar (nog) minder zien geen slecht plan was (een geïnteresseerde poging tot het tonen van interesse hoe het met zijn eigen zoektocht naar een huurhuis stond, werd vanuit zijn bed beantwoord met een gepikeerd "Je kunt toch ook gewoon 'Hallo' zeggen"). Zoon Leo vertoefde een week in Barcelona met zijn team (Vóór het uitzwaaien had ik een bedroefd, geblesseerd kind aan mijn rokken hangen dat tot overmaat van ramp zijn trainingsspullen vergat in te pakken zodat zijn vrienden bij de verzamelplek verbaasd vroegen: "Huh, heb je maar één tas bij je?". Het was goed geweest als anderen zijn voorbeeld van 'compact pakken' hadden gevolgd, want de zestig mensen, met gemiddeld drie koffers per persoon, pasten niet in de bus. Wat er met die bagage gebeurde weet ik niet, net zo min als ik wist of en hoe laat zoonlief in Spanje aankwam en of zijn tranen waren gedroogd. Toen ik na drie dagen van onbeantwoorde smsjes toch maar eens een medemoeder belde, kromp ik schuldbewust ineen: "Heb jij nog helemaal níets van Leo gehoord???! Ik skype élke dag met mijn zoon. Andere ouders klagen zelfs dat er te weinig foto's op facebook verschijnen".

Ai, nu stond nu vast te boek als ontaarde moeder. Er drong zich een beeld op van een groep pubers die elk half uur hun moeders een update gaven van hun exotische maaltijden, terwijl Leo stilletjes in een hoekje wachtte tot zijn moeder zich ook eens zou melden. Maar ja, zijn oplader had hij natuurlijk thuis laten liggen*)  

Hoe het ook zij, de twee grote zoons waren even uit beeld. (met 13 jaar valt de middelste toch lastig meer onder 'de kleintjes' te rekenen) dus zat ik met de verhuizing en de zorg voor kleine Kees (9) wel een beetje lastig. Te meer omdat er niet alleen geen meubels of gordijnen waren, ook de verwarming deed het vaker niet dan wel en zat ik ook nog zonder tv, internet en dergelijke eerste levensbehoeften. 

En nu wordt ik gebeld door een klant wiens huurder zit opgesloten in haar eigen huis.
Of ik ook tijd heb om de huurster te bevrijden.

Het staat niet in mijn agenda.
Laat ik dat dan maar even gaan doen.

Wordt vervolgd.