Lieve Joris

'Ze ontmoet Afrikanen die dankzij hun handeltjes in hun thuisland huizen en winkels kunnen bouwen, en Chinezen die hun liefde voor Afrika angstvallig geheim houden uit vrees dat hun landgenoten het continent zullen overspoelen.' Aldus valt te lezen op literatuurplein over het boek dat Lieve Joris schreef en daar afgelopen zaterdag de Bob den Uyl prijs voor kreeg.

Ik heb haar boek, 'Op de vleugels van de draak' nog niet gelezen, maar word hier wel blij van: 'Lieve Joris reist in het kielzog van Afrikaanse handelaars via Dubai naar China, waar ze ziet hoe zich buiten ons westerse blikveld een kleine revolutie voltrekt'.  

Lieve lezers van kranten en nieuwsites, laat je niet meeslepen door angstvoedende berichten over een tsunami aan vluchtelingen. Of de onheilstijding dat Italië onder de voet zou worden gelopen door mensen uit Libië terwijl politici bekvechtend over straat rollen over hoe het tij te keren.
Een Europese aanpak! Een quotum! Grenzen dicht!
Maar van wat, beste mensen? Waarvoor? Tegen wie?

Het mag een wonder heten dat er sowieso nog mensen zijn die op gammele bootjes de Middellandse Zee willen oversteken. Terwijl hier, in tegenstelling tot sommige landen waar ze vandaan komen, geen olie en bauxiet in de grond zit. Europa vergrijst. Jonge mensen die straks nog kunnen werken, studeren en consumeren komen uit Afrika!

In 2007 kreeg Maxima op haar flikker toen ze aan 'de' Nederlandse identiteit twijfelde.
In 2008 schreef ik over de enorme schuld die Obama erfde in een aan China verkochte VS.
In 2009 was Obama op bezoek bij de universiteit van Caïro (gek hè, een universiteit in Afrika) en zei: 'Wij zijn allen maar korte tijd op aarde. De vraag is of we die tijd gebruiken om verdeeldheid te brengen of om een gemeenschappelijke grond te vinden voor een toekomst voor onze kinderen.' 
In 2010 schreef ik hoe Aziaten aan een erectie van drie miljard bouwden in islamitisch Dubai.
En in 2012 schreef ik over werkloze Spaanse kantoorklerken die terugkeren naar hun dorpen en over  Portugal die haar hoogopgeleiden naar Angola en Brazilië ziet vertrekken. Naar waar werk is. Terwijl de baas van Angola intussen aandelen koopt in banken en telecombedrijven in Portugal. In Europa.

En nu schrijf ik het weer. Als roeper in de woestijn. Want onze eigen xenofobe partij sleepte vier zetels binnen op het door hen zo gewraakte Europese pluche. Ook in Frankrijk zijn de stemmen geteld. Het Front National heeft intussen net zo veel zetels als de gehele Nederlandse afvaardiging bij elkaar.

Ze zullen daar in Brussel ook wel een soort verplichte inburgering kennen. Uiteraard staat Lieve Joris' bekroonde boek dan op de leeslijst. Als nationale held. Ben benieuwd wat de Franse en Nederlandse nationalisten er van bakken. Misschien gaan ze na lezing hun partijprogramma wel herschrijven. Maar het is ook mogelijk dat Wilders en le Pen alvast een loft kopen in Luanda, Dubai of Tunis.

Heb ik ook eindelijk een goede reden om in Europa te blijven.

Lage opkomst bij verkiezings?

Daar hadden wij in Grunn nou helemoal geen last van!
Bereikten na lang wachten het stemlokaal achter dranghekken.
De democratie leeft hier nog net als vrouger en werd zelfs met bloemen gevierd.
Kunn' ze doar in Europa nog wat van leer'n, ja. 

P & W en de ontwrichting van het groene gras

Christine Otten heeft een boek geschreven over Winny, Nizar en hun liefdesbaby Rafael maar vooral over hun moeilijke weg om samen te kunnen zijn. En zo zagen we bij Pauw en Witteman het gezicht achter de onheilstijding van Opstelten. Die het had over een enorme toename van vreemdelingen.

Er werd geopperd om het boek aan alle Tweede Kamerleden cadeau te doen. Een nobel streven, maar ik heb niet de illusie dat er enig kruid is gewassen tegen termen als 'ontwrichting van de maatschappij' die Frans Timmermans bezigde. 'Iedereen wil wel een van negen tot vijf baan' voegde hij er aan toe. Ik kon de zestien miljoen onderbuiken bijna horen. Zelfs Otten kon niet op tegen dergelijke retoriek en gaf de minister in een onbewaakt moment gelijk: 'Ja, dat is natuurlijk zo, maar...'

Aan tafel bij Pauw en Witteman wilde Timmermans zich ook niet van zijn slechtste kant tonen (hij heeft vast meer mediatraining gehad dan Otten). Hij beaamde op zijn beurt dat er achter de cijfers, afzonderlijke verhalen van mensen schuilgaan. Het was dan ook niet zijn bedoeling om de arme vluchtelingen, maar juist de slechteriken aan te pakken, de mensensmokkelaars. Kijk, daar kunnen we wat mee: een onderverdeling maken tussen de good en de bad guy. Arme vluchtelingen versus op geld beluste gemenerds. Hoeft de kijker tenminste niet met zijn geweten in de knoei te komen.

Maar het echte nieuws kwam van de Brabanste kapster Winny zelf. Ze vertelde over haar Tunesische schoonmoeder. Die kwam op familiebezoek in Nederland en hoewel ze een toeristenvisum voor drie maanden had, was ze na een maand alweer liever naar huis gegaan.

Ik ken veel schoonmoeders als die van Winny. Wie zelf ervaart hoe het leven hier is, ziet het groene gras al gauw verdorren. Maar als je tienduizend dollar hebt betaald, waar de rest van de familie wellicht ook nog krom voor heeft gelegen, keer je iets minder makkelijk op je schreden terug. Al was het alleen maar om je gezicht te redden.  

Mijn Iraanse vriendin G. probeerde vorig jaar haar zwager ervan te weerhouden naar Europa te komen. Hij had er jaren voor gewerkt en gespaard. Zijn tocht naar het beloofde land was een obsessie. G. had gepraat als Brugman, niet alleen om hem de gevaarlijke tocht te besparen, maar vooral omdat ze wist wat hem hier te wachten stond. Maar ze snapten het niet, werden zelf een beetje boos, want waarom bleef zij zelf dan eigenlijk in Nederland? Wilde zij soms, als enige familielid dat Europa in mocht, al die rijkdom voor zichzelf houden?

De smeekbede van G. hielp niet. Maar haar zus en zwager veranderden wel van gedachten na een vakantieweekend in Istanbul. Het was er vreselijk, nog erger dan in Iran. Bij thuiskomst besloten ze hun tienduizend dollar anders te investeren.

Voor velen die buiten 'fort Europa' wonen is het onbegrijpelijk dat er hier geen goud uit de kraan stroomt. Hoe groter de slotgracht, hoe begerenswaardiger het fort. Maar andersom gaat die vlieger ook op. Politici als Timmermans en Teeven werken er zelf hard aan mee. Landen waar vluchtelingen vandaan komen zijn onderontwikkeld en arm. Rechts hanteert het beeld van gelukszoeker, links houdt het meer op arme stakkerds. Van Marokko tot Egypte. Van Syrie tot India.

Daarom was ik zo blij dat er uit Syrië eindelijk ook weer eens beelden van een school, een markt, dansende jongeren en een kinderklerenkast te zien waren. Jazeker, de mortieren in de verte kon je horen, maar intussen vonden de olijven op de markt gretig aftrek. Net zo min als hier goud uit de kraan komt, woont daar iedereen in een tent.

Het voordeel van Rafael is dat hij straks het Tunesische en het Nederlandse gras kent.
Kan hij zelf ruiken aan zowel de jasmijn als de tulp (je weet wel, die bloem uit Perzië)

Spring in Grunn

Met de auto naar Oldenzijl,
Op de fiets langs het water naar Bedum
Naar de scheepswerf bij Foxhol op de motor. 
Lopend naar de dodenherdenking in Noorddijk.
In een kano bij Paterswolde (en er weer uit)

De kerk in Garmerwolde in de renovatie.
'Recreëren' in Kardinge. Of op de motor in de wei bij Zuidlaren.
  
Maar je kunt de lente natuurlijk ook vieren op een caféstoel in een aanhanger achter een driewieler terwijl je op een doedelzak speelt.

Volgende springaflevering is in de stad.    

De sociale belastingdienst

Sinds mijn verhuizing regent het hier blauwe enveloppen. Ik ben er dol op. Want de fiscus zorgt voor scholen, het openbaar vervoer en het stadsgroen. So far so good. Maar de belastingdienst levert ook een grote bijdrage aan de werkgelegenheid. Laat ik hier eens wat cijfertjes bij zoeken.

Het CBS zegt: 'In het vierde kwartaal van 2013 behoorde twee derde van de bevolking van 15 tot 65 jaar tot de werkzame beroepsbevolking. Dit komt overeen met bijna 7,3 miljoen personen.'

Wikipedia zegt : 'Bij het ministerie van Financiën te Den Haag werken circa 1400 mensen. Er is echter ook een aantal decentrale onderdelen: De 35.000 medewerkers van de Belastingdienst werken in regiokantoren in het hele land.'

Vijfendertigduizend? Dat is één op de tweehonderd! Nee, méér. Want: 'In het vierde kwartaal van 2013 behoorden 648 duizend personen tot de werkloze beroepsbevolking.' Van elke 190 werkenden werkt er dus één bij de belastingdienst. En dan heb ik alle Vutters, Wajongers en anderen die uit de staatskas betaald moeten worden, er nog niet eens afgetrokken. Maar er is dan ook genoeg te doen.

• Ze moeten mijn te laat betaalde motorrijtuigenbelasting verrekenen met de teruggaaf omzetbelasting, 
• De overgebleven teruggave op een andere dan mijn gebruikelijke bedrijfsrekening storten (had iets te maken een minister die misstanden wilde aanpakken) 
• Daarna met een boete en naheffing komen omdat ik mijn motorrijtuigenbelasting weer te laat betaal. 
• Volhouden dat mijn zorgtoeslag alleen op de gezamenlijke rekening met mijn ex kan worden gestort. 
• Diezelfde toeslag - zonder nader bericht- in verband met mijn verhuizing stopzetten.
• Dit onmogelijk weer kunnen opstarten.
• Want dan willen ze opnieuw weten hoeveel ik verdien 
• Maar die informatie staat op mijn IB-60 formulier, 
• Dat ik zojuist had aangevraagd bij dezelfde belastingdienst. 
• En om die informatie weer te kunnen teruggeven aan de belastingdienst
• Heb ik mijn Digi-D code nodig. Die ik natuurlijk kwijt ben.

Maar het kan ook bij een commercieel bedrijf. Voor slechts 29,50 vragen die het voor me aan. Zonder inlog- of Digi-D code. En stel nu dat van alle mensen die zorgtoeslag aanvraagt, tien procent zijn digi-D niet vindt en geen nieuwe aanvraagt. Maar wel zorgtoeslag aanvraagt via zo'n 'codeloze', commerciële site. Dan verdienen zij daar dik dertien miljoen mee. En als je daar dan ook nog tien procent van de huurslagers bij optelt, wordt dit zelfs zestien miljoen. Kun je een prachtig, gelikte site mee maken. Overzichtelijker dan die van de belastingdienst. Daar hoeven vast geen 35 duizend mensen aan te bouwen. En als ik mijn boekhouder moet geloven, zijn er mensen die al eenenveertig hun Digi-D code kwijtraakten. Wat een gedoe. Zo'n site voldoet kennelijk in een behoefte.

Maar ik vond ik toch niet helemaal kloppen. Dus vroeg ik de slimme-site-mensen per telefoon om mijn aanvraag te annuleren. Daar zit ik dan met mijn principes.

Gelukkig werken er niet alleen veel, maar ook fijne mensen bij de fiscus. Blijk ik mijn aanvraag toch gewoon per telefoon te mogen doen. Gratis. Na het heen en weer sturen van een paar mooie blauwe enveloppen is het geregeld.

Werken bij de fiscus verschilt niet zo veel van aspergesteken of aardbeien plukken. 'In de aangiftetijd loopt het aantal gesprekken op tot meer dan 100.000 gesprekken per dag. Jaarlijks gaat het om zo’n 14 miljoen vragen van belastingplichtigen.' De belastingdienst als seizoensgebonden werkverschaffing.

Ben ik als ondernemer toch nog sociaal bezig.

Meksi, Elmo en de EHBO

Meksi en Elmo.
Zo heette haar muis en haar vis.
Dat zei ze me.
Althans, ze zei het wel, maar niet tegen mij.
Ze wist ook niet dat ik haar hoorde. Op mijn voicemail.
Tegen wie ze het wèl zei weet ik niet.
Ik hoorde alleen wat instemmend gemurmel op de achtergrond.
Dat leek voor de Elmo en Meksi-mevrouw reden genoeg om schaterend te lachen.
Om de muis.
Die in het vorige gebouw zat, midden in de grote hal, elke morrege sat ie daar, in de belruimte. 
En het hoofd van de afdeling voerde Meksi kaas.
HA HA HA.
Welk hoofd van welke afdeling van welk bedrijf in welk vorig gebouw, dat weet ik niet, want op mijn display stond 'privé'.
Gek genoeg zijn negen van de tien 'privé' telefoontjes juist niet prive, maar zakelijk.
Misschien was het dezelfde dame die later opnieuw belde.

'Is dit klussenbedrijf Paul?'.
'Ja daar spreekt u mee, met mevrouw Paul.'

Dit keer hoorde ze me wel, maar wat ze hoorde kwam niet overeeen met wat ze verwachtte.
'O, wat dom van me.'
Ze scheen op slag te zijn vergeten waarom ze belde.
'Och, maar natuurlijk, och wat dom van me', zei ze nogmaals, voordat ze de moed had om mij haar EHBO artikelen aan te prijzen.
Die ik niet hoefde.
Ook al ben ik dan een vrouw.

Volgende keer als ik 'privé'  wordt gebeld, zeg ik:
'Met mevrouw Meksi, verkoopt u ook kaas?'