Meksi, Elmo en de EHBO

Meksi en Elmo.
Zo heette haar muis en haar vis.
Dat zei ze me.
Althans, ze zei het wel, maar niet tegen mij.
Ze wist ook niet dat ik haar hoorde. Op mijn voicemail.
Tegen wie ze het wèl zei weet ik niet.
Ik hoorde alleen wat instemmend gemurmel op de achtergrond.
Dat leek voor de Elmo en Meksi-mevrouw reden genoeg om schaterend te lachen.
Om de muis.
Die in het vorige gebouw zat, midden in de grote hal, elke morrege sat ie daar, in de belruimte. 
En het hoofd van de afdeling voerde Meksi kaas.
HA HA HA.
Welk hoofd van welke afdeling van welk bedrijf in welk vorig gebouw, dat weet ik niet, want op mijn display stond 'privé'.
Gek genoeg zijn negen van de tien 'privé' telefoontjes juist niet prive, maar zakelijk.
Misschien was het dezelfde dame die later opnieuw belde.

'Is dit klussenbedrijf Paul?'.
'Ja daar spreekt u mee, met mevrouw Paul.'

Dit keer hoorde ze me wel, maar wat ze hoorde kwam niet overeeen met wat ze verwachtte.
'O, wat dom van me.'
Ze scheen op slag te zijn vergeten waarom ze belde.
'Och, maar natuurlijk, och wat dom van me', zei ze nogmaals, voordat ze de moed had om mij haar EHBO artikelen aan te prijzen.
Die ik niet hoefde.
Ook al ben ik dan een vrouw.

Volgende keer als ik 'privé'  wordt gebeld, zeg ik:
'Met mevrouw Meksi, verkoopt u ook kaas?'

Prut

(Lees de volgende zin met een zeer zoetgevooisd stemmetje) 'Nou, courgette enne... aubergine enne toma....' Kees (8) liet me niet uitpraten en vatte het antwoord op zijn vraag wat we zouden eten samen met , 'O, prút dus'. En hij wás al zo gefrustreerd omdat het tekenen van tags ('Eminem' en '50-cent'), niet liep zoals hij wilde. De dop van de stift was zoek en hij schoot uit. Er klonk gesmoord gemor uit de kamer en af en toe werd de pedaalemmer opengerukt om er iets in de smijten. De suspoging van broer Leo (12): 'Waarom téken je dan?', werkte als olie op het vuur.

Als mijn jongste zich iets in zijn hoofd haalt, dan zàl het gebeuren. Op zíjn manier. De hele tafel werd er door in beslag genomen, zodat Leo het tafeltje in de keuken maar dekte. De grote tafel ('buréau!' volgens Kees) was trouwens tòch van hem, ìk had hem ingepikt! 'En', zo zei hij van achter zijn bord, 'ik heb geen honger en ik lus géén couscous en óók geen prut en al helemáál niet als ik er van jou geen zout op mag!!'

Nog voordat mijn eigen bord leeg was, kwam -met een allerschattigst lachje- de vraag: 'Mag ik nog méér?' Ook broerlief zat te smullen, likte na zijn bord de samballepel af, en nu het potje toch bijna leeg was, ging hij dat ook maar te lijf. Zo had hij al gauw een mooie rode peperkring van zijn neus tot aan zijn kin.

Er welde een plotselinge opvoeddrang in mij op. Na de juiste greep voor de vork en waar hun ellebogen hoorden ("Dat weet ik héus wel!'), kwamen ook de reine en onreine hand aan bod.

Huh, onrein? Nee, mensen, vrees niet, ik heb me nergens toe bekeerd. Maar, ik dacht zo, als de kroonprins van Marokko verjaart en die nodigt mijn zoon uit op zijn feestje, misschien is het dan slim om hem te leren dat het in sommige landen niet wordt geapprecieerd dat je eerst het snot uit je neus haalt, met dezelfde linkerhand je eten op je vork schuift en dan de resten sambal door je haar smeert. Maar met je rechterhand mag dat vrees ik ook niet. 

'O ja, mám, jij was toch in Iran geweest? Daar eten ze toch van de grond.' Nog voor ik er erg in had, oefenden mijn twee jongens het zitten aan de sofre, in kleermakerszit, op de keukenvloer.  'Ik zou dat zó doen', zei Kees, en hij trok zijn bord met prut op schoot.

Monologue exterieur

"Ik kon geen spreekbeurt houden
ik ga morgen aan de juf vragen
wat voor dag is het vandaag?
(....)
dan had het vandaag moeten zijn
dan heeft de juf zich vergist

ik dacht, ze zegt het niet dus mag ik 'm ook niet doen
ik dacht, misschien mag het tijdens het eten
maar dan hebben we al een verjaardag
ik had er wel tijd voor maar die werd verspild door andere dingen
ik ga vragen of ik 'm morgen mag doen
misschien is er dan een ander kindje.


Het lijkt helemaal niet laat
Het wordt steeds later licht
dan gaat het langzaam weg
pas als het helemaal donker is
dan is pas alle licht weg.

Ik weet waarom het hele hal zo heet
aan een hal zit een gebouw vast
een gebouw staat op de grond
en de grond zit aan de lucht vast
en in de lucht zitten planeten."

Eikel

Laat ik er van uitgaan dat het een vent is. Want hoewel mannen beter bedreven zijn in het zich slachtoffer voelen, -dan de ander sekse- vind ik 'man' toch te veel eer voor de afzender van de mail ik onlangs kreeg.
Hoewel?
Vent?...
Wees een vent?.......
dat impliceert toch dat er sprake is van een man met ballen? Maar iemand die 'stenen vanuit het donker gooit' zoals mijn minnaar het treffend omschreef, is toch, in eerste instantie, meer een klootloos mannetje.

Watskeburt?

Wel, ik trof in mijn mailbox de volgende vraag aan:
of ik 'nog wel es (!) mannen gebruik terwijl ik stiekem een relatie heb?'
Ondergetekende: Slachtoffer.
Aanhef: Slehti

Even ontleden:
1. Ik gebruik wel eens mannen. (Waarvoor? Waar? Wanneer of Hoe?)
2. Ik heb een relatie. (Met wie? Sinds wanneer? Als die stiekem is, hoe weet Slachtoffer dit?)
3. Ik heet Slet

Aan een taalkundige, grammaticale of andersoortige ontleding waag ik me maar even niet (meeste taalfouten haalde ik er voor het gemak maar even uit).

Ik was geneigd om het mailtje te beantwoorden -mysteries zijn er ten slotte om te ontrafelen- maar heb de verleiding kunnen weerstaan. Beter een blogje. Want wat verder te doen met dit sujet. Dat wellicht zelfs vrouw is. Ja, een getrouwde vrouw! Die me uit mijn tentje naar haar tentje wil lokken! GTST!

Volgende keer dat ik me in het uitgaansleven stort, neem ik een benzinestift mee. Niet om de één of andere toiletdeur te voorzien van een grote lul. Ook niet om bij mezelf een stip op mijn voorhoofd te tekenen zodat ik me niet langer geroepen voel om een geïnteresseerde mannenblik ogenblikkelijk te beantwoorden met 'verspil geen moeite, ik ben niet op zoek'. Nee, met die stift zal ik degene versieren die rood aanloopt als ik hem/haar aanspreek met "Hé slachtoffer, alles goed?". Door met grote letters 'malaka' op zijn/haar hoofd te schrijven. Wat rukker betekent in het Grieks. En, omdat een blogje uitsluitend voor dit balloze, stenen gooiende slachtoffer me toch iets te veel van het goede is, sluit ik af met een liedje over een malaka, een rukker dus. Van Lucio Dalla. Het gaat Over Bologna, Berlijn, een linkse hoer en een onderbroek. De melodie is niet erg verheffend. Toch benieuwd naar hoe dat klinkt? zo dus. Wie de taal van deze cantautore machtig is, kan hier de tekst lezen Disperato Erotico Stomp. Grappig genoeg staat er accappella waar eigenlijk 'capella' moet staan. Wat dàt nu weer betekent?

Eikel.