Bart en Murat

Moe van kinderfeestje, basketbalwedstrijd en verkeerd ingeschatte kilometers die ik op de fiets afgelegde  -allemachtig wat is Groningen groot- zit ik eindelijk in de trein. Naar Amsterdam. Helaas ben ik de dikke weekendkrant vergeten.

Als ik wakker word van een diepe dut, waarbij mijn hoofd gelukkig niet is weggezakt op de schouder van de zonderling die naast me zit, rennen er twee peuters door het gangpad. De één is blond, de ander getint. 

Ik denk aan het artikel dat ik gister las, waarbij een lezer zijn beklag deed over het gedrag van zijn kleine mede-passagiers, die niet stil zouden kunnen zitten en over hun ouders, die hier niks aan doen. De inzender, zelf ook vader, zou zijn kinderen nooit mee in de trein nemen. Gemiste kans, zo zei ook de krant. 

De blonde probeert contact te maken:

"Kijk dit is een deur, 

Daar kan je door", 

"Ga's opzij", 

"Ben jij een meisje?"

De donkere vindt het prachtig maar verstaat hem denk ik niet. Hij steekt zijn tong uit, wijst wat. Misschien is hij het gewend om niet te worden verstaan en houdt hij daarom zijn mond. Ze rennen vrolijk achter elkaar aan. 

Een paar coupe's verder klinken wat aanzetten tot vermaningen naar de peuters. 

Bart zet een fles aan zijn mond. Murat kijkt aandachtig toe. "Wil je ook?" vraagt Bart. 

Murat knikt. Bart houdt hem de fles voor. Murat lurkt er aan. Een sliert slijm komt er achteraan. 

In Amersfoort stap ik over. Murat zwaait. 

In Duivendrecht zwaait ook Bart me uit.  

Ik heb de krant geen seconde gemist.