De penis van google

Natuurlijk weet ik dat het inchecken, boarden, scannen van mijn Oysterkaart en pinnen van Chinese souvenirs in Oxfordstreet allemaal kostbare informatie oplevert. Waar ik ben, mijn koopgedrag en, aan de hand daarvan waarschijnlijk ook mijn hormooncyclus, is overal in digitopolis bekend. Nergens hangen zoveel camera’s als in de hoofdstad van Groot-Brittannië en mijn smartphone wordt ongevraagd geüpdate. Het is een gegeven waar ik me als gebruiker bij neerleg.

Toch was ik verbaasd om vanmorgen in mijn mailbox de melding te vinden dat ‘het verhaal van Lehti Paul’ klaar was en kon worden bekeken. En dat betrof niet het logje van gister. Het idee dat ik zelf tenminste nog de hand heb in hetgeen ik produceer; een gesprek, een tekening of een verhaal, is kennelijk een illusie.

Toegegeven, het was wat ouderwets om gisteren een serie foto's per mail naar mijn tweede account te sturen, te downloaden en op het blog zetten. Dat kon vast stukken efficiënter. Maar het is mij een raadsel waarom google hier vervolgens een eigen verhaal van maakt met achtergrond, indeling en zelfs de locatie er voor het gemak aan toevoegt? Die ik zelf geen enkele keer noemde, zelfs niet in de titel van de mails! Ook een header van de 'Tower bridge by night' ontbreekt niet. Het leek google vast attent om deze foto, die ik niet zelf maakte, er bij te doen. Zonder mijn toestemming iets in elkaar fietsen van mijn eigen foto’s en dan een uitnodiging sturen om het te lezen. Amazing.

Tot nog toe hield ik me verre van facebook, maar googleplus heeft me rechts ingehaald. Dat heb je soms zo in Engeland. Het zijn gek genoeg vooral foto’s die het logje gister niet haalden. Google moet kennelijk nog wat 'finetunen' in het doorgronden van mijn grillige smaak.

Maar er is hoop. Cameron mag dan geen kaas hebben gegeten van de digitale wereld en haar (on) mogelijkheden. Binnenkort wordt het bij Android mogelijk om bij elke app aan te geven of je toegang geeft tot de rest van de info op je telefoon. Iets wat nu, met het aanvaarden van de algemene voorwaarden, nog automatisch gaat.

Ach, het is allemaal zo logisch. In ruil voor gratis gebruik van allerlei speeltjes om eindeloos mee op het scherm te vingeren, zetten wij de deuren naar onze denkwijze, dagboeken en privé foto's wijd open. Voor niets gaat de zon op.

Maar er is meer. Ik ging zojuist langs bij een klant voor een nieuwe klus (ik kan de onwetende lezer hier nog van alles wijsmaken, Google weet inmiddels al lang of ik gister ook stoute speeltjes bestelde). En daar stond, pal voor de deur, een wel erg grote, ingepakte fallus.

Handig hoor. Binnenkort wordt ik, mijn bus, gereedschap en de nieuwe schutting die ik maandag ga plaatsen, allemaal online gezet. Hoef ik straks alleen nog maar naar streetview te verwijzen voor een portfolio van mijn werk.