Erkenning

Skisokken tot mijn knieën, drie broeken en een wollen hemd tot over mijn billen. Ik zag er gister een stuk minder appetijtelijk uit dan bij het Groninger bal. Voor ik vertrok moest er ook nog ijs van de klusbus worden gekrabd.

Toch was gister de winter voorbij. Zo zag ik in mijn mailbox. Waarin stond dat ik de shortlist van de schrijfwedstrijd van Taglibro niet had gehaald. Pech gehad. Volgende keer beter. De offertes die ik stuurde voor het opknappen van twee badkamers kregen wel groen licht. Dus niet getreurd, lunchpakketje smeren een aan de slag Lehti! Naar buiten!

Enige troost boden woorden als: 'De kwaliteit was hoog. Zeer hoog. Élke inzending was serieus en bij vrijwel elk verhaal spatte het schrijfplezier van het papier.' (...) tegen ALLE deelnemers zeggen wij: ga door met schrijven!  (u leest nu de opvolging van dit advies).

De zon scheen maar we werkten in de schaduw. Massa's algen verdwenen onder hoge druk van het glad geworden terras. Het spuitwater bevroor. Ik kreeg linzen met liefde, lekkere soep en geld. Bij thuiskomst checkte ik nogmaals mijn mail. En op wat ik toen las kan ik de rest van de week teren. Waarschijnlijk langer. Ik ben euforisch. Eu-fo-risch. Eindelijk erkenning!
 
Niet voor mijn badkamers. Niet voor een schoon terras of vervangen slot. Niet voor kippensoep of spruitjescurry. Niet voor het gaan schaatsen met zeven kinderen op zondagmorgen. Niet voor het mooiste meisje van de klas of het dansen met Marokkanen. Niet voor mijn massages of stoute blikken, niet voor mijn excuses of felle woorden. Niet voor mijn fijne kinderen of reislust. Niet voor mijn minnespel, mijn aardbeien, groene vingers of geduld. Maar voor mijn geploeter met letters, voor mijn verhaal, voor mijn geschrijf.



Beste schrijver,

Uit de ruim 1300 verhalen die ingezonden zijn voor de Boekenweek Verhalenwedstrijd zijn door de redactie 50 verhalen genomineerd die doorgaan naar de volgende ronde.

Gefeliciteerd, jouw verhaal behoort tot die 50.

Nieuwsgierig geworden? Dit is 'm: Een nieuw leven.
Leeswaarschuwing: Het is weliswaar een kort, maar geen fijn verhaal.
Toch is twee keer lezen aanbevolen.

Hier is het tijd voor thee. En voor het lezen van de 49 andere genomineerden. 22 februari worden de vijf winnaars bekend gemaakt.
Voor nu huil ik heerlijke tranen van geluk. 

Betaalde liefde

Het lijkt verdorie wel lente. Zelfs Rita Verdonk gaat op de koffie bij een asielzoeker en predikt samen met weggepeste oud-minister Ella Vogelaar voor een herwaardering van de inburgering. En Rogier van Boxtel denkt dat alles goed komt als nieuwkomers maar genoeg onder de mensen komen.

Het is ook voorjaar in de liefde. Het is weliswaar koud, maar ook zonnig. Op de afsluitdijk stripte vandaag een dame voor een stel verbouwereerde Italiaanse toeristen. Eindelijk weer echte mensen in plaats van liefderobots. De Italianen applaudisseerden in hun dikke winterjassen. En zo kwam een bus vol vrolijke sekswerkers op prime-time onze huiskamers binnen.

Dat werd tijd. Om de boel eens van een andere kant te bekijken. Een gevluchte Bosniër die via werk bij een kippenboer nu kunstwerken voor vijftienduizend euro aan de man brengt (Tegen Rita: "Er zitten wel zevenhonderd uur in!") en hoeren die de-dag-van-de-betaalde-liefde vieren. Werk waar maar weinigen vrijwillig toe in staat zijn maar dat wereldwijd in een enorme behoefte voorziet. Voor hen die nooit enige vorm van seksuele aanraking kenden. Maar vast ook voor mannen die klem zitten in een uitzichtloze relatie. Of, om met de woorden van ex-prostituee Xaviera Hollander te spreken: 'Ik had klanten die binnenkwamen met "My wife is so cold." Die kropen boven op me en waren in twee tellen klaar. Hoe durf je! Dus ik zei: of ik leer je de lessen, of je hoeft niet meer terug te komen'. Meestal zag ik ze terug. Dan had ik ze in een maand veel bijgebracht over orale seks en voorspel en dan was het: "Nou gaat het goed met mijn vrouw, ik hoef eigenlijk niet meer te komen." Ha ha, had ik mijn eigen glazen ingegooid". *

Weet je wat Xaviera ook zei: 'Ik zocht vooral meisjes met humor, die wat tekst hadden, en bijvoorbeeld twee talen spraken.'

Ik wil maar zeggen. Het komt vast wel goed met die inburgering. Lang leve de lente!

 *De rest van het interview staat in Trouw


De foto's maakte ik op de Amsterdamse Wallen. Bij 'Ons-lieve-heer-op-Solder'. Eerst kon ik het niet vinden en er was niet één inheemse hoerenloper om het aan te vragen. Toen een agent het uitlegde, vroeg hij of ik wist waar 'Moscou' was. Want daar moest je rechts. Volgende keer klop ik wel op een rood raam om de weg naar deze prachtige schuilkerk te vragen.