Het was verkiezingsdag! Joechei! Ik ben er de persoon niet naar om mijn stembiljet te reduceren tot een kunstwerkje. Integendeel. Dus ter voorbereiding op het uitbrengen van mijn stem, nam ik na thuiskomst plaats achter de buis. Alwaar ik, met een bordje linzendrab en tzaziki op schoot, genoot van de hilarische bijdrage van Arjen Lubach en Giel Beelen aan het verkiezingsgekte. Een tweet van Joris Luyendijk had de aanzet gegeven voor het zoeken van een passende band voor elke partij.
Queen matchte met de SP, Fleedwood Mac was de PvdA, Lady Gaga leek op het CDA en U2 paste goed bij de VVD (Giel: "Ze hebben ontzettend mooie woorden voor de wereld, maar uiteindelijk steken ze het geld gewoon in hun eigen zak), The Kelly family bij de SGP en Coldplay werd gekoppeld aan D66 (en toen wist ik zeker dat Novy er goed aan had gedaan thuis te blijven)
Eten op, mannen op tv uitgeluld en hopla, op de fiets naar de stembus. In zo'n multifunctioneel gebouw. Waar ik een paar uur eerder in de file voor had gestaan. Omdat er straten waren afgesloten, en er tevens drie auto's op elkaar waren gebotst. Al het spitsverkeer propte zich door een tweebaansweg langs het winkelcentrum. Het stoplicht sprong meerdere keren van rood naar groen en weer terug, maar de auto's reden niet. Er stroomde alleen nog meer verkeer in de fuik, zodat ook kruisingen volraakten en niemand nog een kant uit kon. Ik had eenvoudig even uit kunnen stappen om mijn stem uit te brengen. Maar ik deed het fijn op het laatste moment. Je moet van zo'n democratisch recht toch wel iets máken, nietwaar? Het is voorbij voor je er erg in hebt.
Dus parkeerde ik die avond keurig mijn fiets in de daarvoor bestemde rekken en ik liep, samen met die andere last-minutes, die daar waren met hetzelfde doel (dat schept een band, er werd gegroet), de deur door, een gang in, linksaf, nog een keer links, rechtsaf, wéér linksaf. En daar zaten ze dan. Zes mensen achter drie tafels. In die grote gymzaal met prachtige parketvloer. Waar een klein hoekje bij de deur was afgeplakt met rood zeil. Er werd gebladerd in de papieren, mijn paspoort werd gekeurd. En ja hoor, je raadt het al, ik stond op de gastenlijst! Ik mocht door!
Met het enorme witte tafellaken met al die honderden kandidaten, betrad ik het houten hokje. Een soort van kleine afwerkplek. Ik las nog even de instructie over wat te doen als ik blanco wilde stemmen, zocht de kandidaat van mijn keuze, -een zekere Huri-, kleurde het vakje rood, keurig binnen de lijntjes en deponeerde het tafellaken toen in de, jawel, vuilcontainer.
Want dat is dus waarin de stemmen werden gedeponeerd. In zo'n grote grijze rolcontainer.
Da's toch mooi? Dat we in het tijdperk waarin we alle bankzaken en sociale contacten op het net regelen. Waarin we krant en boeken op een beeldscherm lezen. Waarin veel mensen hun vrije tijd doorbrengen met het kweken van virtuele tomaten of het fokken van pixelkippen. Waarin ook politici twitteren alsof hun leven er van afhangt en we appjes kunnen krijgen voor om het even welke toepassing dan ook. Dat we in dàt digitale tijdperk:
een papieren stembiljet ontvangen
van een levende postbode
waarmee we dan eigenhandig naar een bestaand gebouw fietsen
daar met een heus potlood onze stem uitbrengen
en die dan in een grijze afvalbak gooien.
en dat aan het eind van de dag, al die miljoenen papieren, met de hand worden geteld (toch?).
Daar geniet ik gewoon van.
