Tast weg

Tast of tastzin. Het voelen, het vermogen om te voelen. Ik heb dat dichtgeplamuurd. Nee, vrees niet, ik lijd niet aan één of ander vage depressie, maar gewoon, letterlijk, ik heb het dichtgeplamuurd. En waar voel je zoal mee? Precies, met je handen.

Ik merkte het gister als eerste bij het douchen. Ik wil mijn haar niet dagelijks wassen. Maar toen ik mijn handen door mijn natte haren streek, leek het toch alsof er iets van shampoo in zat. Zeker zeep, die per ongeluk op mijn hoofd terecht was gekomen. Maar wat ik ook probeerde, de shampoo-ervaring bleef. Vreemd.

Later op de avond deed ik de afwas. De plastic bakjes leken vet, erg vet. Niks bijzonders. Daar hebben plastic bakjes namelijk een handje van, van vettig aanvoelen. Maar ik kreeg het er, ook na nog meer afwasmiddel, niet af. Er was iets anders aan de hand.

Drie weken beitelen, dremelen, plamuren in een villa met veel houtwerk en achterstallig onderhoud heeft op mij zijn sporen nagelaten. Ik weet wel dat het beter is om in dergelijke gevallen handschoenen aan te trekken. Maar hoe consequent ik die dingen elke morgen ook aandoe, aan het eind van de dag liggen ze altijd slap naast mijn gereedschap in een emmertje. Ook al zijn schildershandschoenen van katoen, met die dingen voel ik niks. Je kan vers gekitte naden er niet mooi mee gladstrijken.

Maar nu is er -aan beide handen- geen spoor meer over van mijn vingerafdruk. En ik voel dus niet meer goed. Op het toetsenbord (grappig, heet in het Italiaans tastiera) waarop ik nu typ, vallen de gevolgen nog wel mee, maar het voelt vreemd, het voelt 'niet'. Ik was nog niet op de hoogte van deze 'bedrijfsziekte'.

Vanavond las ik voor uit 'De wraak van de meesterdief", -over een jongen die de boel bedondert en zijn pinken er per ongeluk afsnijdt bij het bereiden van pudding- en Leo peuterde ondertussen geduldig en gedachteloos de dikste stukken plamuur van mijn handen. Het leek alsof ze werden geharst. Maar ik vrees dat het nog een paar dagen duurt voordat ik weer kan voelen met mijn vingers. Nooit geweten dat een paar van die groeven op je vingertoppen van zo'n grote invloed zijn. Als ik een blinde was die braille kon, was ik nu even compleet leesblind. Denk ik.