Nog meer rare vogels

Dol op boeken is ze. In de meest letterlijke betekenis. Dat wist ik. Dus besloot ik haar alleen nog maar vrij te laten, op momenten dat ik haar in de gaten kon houden. En zij mij. In verband met mijn werk betekende dit, dat ze vooral 's avonds uit haar kooi kon. Om me gezelschap te houden bij mijn bezigheden. Maar een parkiet -of wat het ook is- wil dus vooral aandacht, véél aandacht. En dan ook mijn vollédige aandacht. Een kind is er niks bij.

Als ik facturen uittyp, gaat ze mijn muis, toetsenbord, of -en dat is niet leuk-, de snoertjes te lijf. Als blijkt dat dit niet mag, probeert ze mijn vingers te veroveren: "Hallo, hallo, speel je ook even met mij, lieve Lehti?!"

Als ik aan het bellen ben, posteert ze zich parmantig op mijn schouder en gaat dan oorverdovend zitten piepen, of eigenlijk is het meer krijsen. Een soort van zingen kan ze ook wel, maar doet dat in zo'n geval niet. En ach, ik zit ook maar wat te kwetteren in mijn mobiel en geef niet gauw telefonisch een aria ten gehore. Het is per slot van rekening ook een soort papegaai, toch?

Administratie, ook zoiets. Ik was natuurlijk gewaarschuwd door een paar afgekloven boeken. Maar ik ging, tegen beter weten in, bonnen plakken. Geen succes. Kijk maar.

Om te voorkomen dat ze de btw er had afgepeuzeld voordat ik daarvan iets kon terugvragen aan de belastingdienst, gebood ik haar rond te gaan fladderen. Precies, je raadt het al; de zorgvuldig geordende papieren wapperden alle kanten uit, door de wind van haar, ó zo sierlijke, vleugelslag.

Koken dan. Een rustgevende bezigheid die niet te veel denkwerk vraagt. Ik zette me aan het bereiden van een simpele, maar heerlijke maaltijd van verse pasta, tomaat, basilicum en Parmiggiano. Maar ook nu bleef ze niet rustig op mijn schouder toekijken. Zou ze van knoflook houden? Of van het mes? Dat werd me niet geheel duidelijk. Handig is anders. Het resultaat was trouwens erg lekker.

De vorige eigenaar verloor eens, in een vergelijkbare situatie, zijn zelfbeheersing. Naderhand belde hij me op. Behoorlijk overstuur. Hij zou de vogel hebben dóódgeslagen. Bleek mee te vallen. Maar vleugellam was ze wel. Even. En bij hem zat de schrik er goed in. Hij had uitgehaald naar de vogel, -wat bezielde hem toch?, vroeg hij zich hardop af- om haar ervoor te behoeden dat ze in een pan met hete olie en kebab belandde. Kamikazeparkiet? Ze herstelde zich en kwam bij mij. Hij was haar zat. Ook tijdens mijn vakantie wilde hij niet op haar passen. 'Doe haar van mijn part in de pan', had hij gezegd. Rare vogel.

Gisteravond kwam hij hier op bezoek. We zouden samen gaan dansen. Hij kwam me ophalen. Hij zag dat zijn vogel er erg goed uitzag (ik ook trouwens) en vroeg of hij haar terug mocht. Maar mijn jongens, die nu met hun vader op vakantie zijn, zijn dol op het beestje. Dus helaas voor hem, ze blijft gezellig bij mij. Ook hij bleef plakken. We gingen niet dansen.

Toen buiten de vogels wakker werden ging ik slapen. Hij fietste, tussen twee buien door, terug naar zijn eigen huis. Zonder vogel.

Nu is het zondag. Ik ben vrij. Buiten regent het pijpenstelen. Ik laat de vogel maar vrij.