Hoe hij zijn maffe moeder vond

Vandaag vier ik twintig jaar moederschap.
Is het lang? Is het veel? Ja vast, want dat zeggen anderen. Maar voor mij voelt het niet lang. Ook niet kort. Want Frans was er altijd al. Althans, het vorige leven, dat ik bijna net zo lang achter me liet als dat hij er is, voelt ver weg. En in dìt leven, was hij er inderdaad al. Niet dat het makkelijk was (ik hoop dat zijn broertjes niet zo heftig en lang gaan puberen als hij) maar hij wàs er wel.

Ik heb het idee er altijd al één te zijn geweest. Een moeder dus. Wat natuurlijk niet kan. Dat is hetzelfde als beweren dat je nooit kind bent geweest. Zoals die buurman uit het boek van Guus Kuijer deed. Dat boek dat veel minder bekend en geliefd is dan zijn Madeliefboeken en véél gekker. Misschien was het daarom wel mijn favoriet. En toen ik als kind de toneelbewerking ervan bezocht en daar de schrijver trof, kon het helemaal niet meer stuk. Het gaat over auto's die kindertjes eten, over psychopillen uitspugen, en over een Turk die in een kiepenhok woont (geen typfout). "Hoe Mieke Mom haar maffe moeder vindt". Miekes ouders wonen in een doodskist in de tuin en ze klagen veel. Als het meisje een lieve vrouw ontmoet, verklaren ze elkaar tot moeder en dochter. Ik geloof zelfs met getuige en al.

Vandaag kocht ik friet en slagroomtaart voor mijn grote zoon. We hingen slingers op. Hij kreeg een (tweedehands) fiets en een fotoboek. Met plaatjes van hemzelf. Hij zat er lang in te bladeren, tuurde naar de foto's, ook naar die uit dat vorige leven. Hij wist niet dat er zoveel foto's van hem waren, met zo veel vrienden en vriendinnetjes ("Het lijkt wel alsof ik op elke bladzij een andere meisje heb"). Er was sprake van een hoog 'O-ja-gehalte' en hij vroeg zich hardop af welke haardracht (1 of 5 mm) hem beter stond. Het viel in de smaak. Hij glom. En ik glom mee. We maakten nieuwe foto's en aten snoep en wasten af. Ik bood aan om de berg vuilniszakken van het balkon te verwijderen, voordat het feest voor zijn vrienden (en vriendinnen) los ging. Maar, zo zei Frans, dat kon hij mij niet aandoen (Het ligt er vol met maden). "Hoewel", voegde hij er aan toe, "jij hebt met mij wel voor heter vuren gestaan." We zwegen en lachten want, zo wisten we beide, dat was best waar. De vuilnis bleef staan.

De friet en frikandellen (die ik was gaan halen op Frans' fiets) waren op, broertje Kees viel om van de slaap en we maakten aanstalten om afscheid te nemen. Frans ging verder met de voorbereidingen voor het echte feest (zelfs op het toilet stonden waxinelichtjes). Toen we elkaar gedag zoenden, zei hij, half beteuterd, dat we nog niet voor hem hadden gezongen.

En dat deden we toen, uit volle borst, in de regen, onder zijn raam. En hij glom opnieuw. We hadden elkaar weer gevonden. En dat voelde goed.