Het park en de binnenpicknick

Dit is wat er van over was.
Van de enorme reus.
En die voeten,
dat zijn echt geen kindervoetjes.
Echt niet.




En de zon scheen. En Leo en Kees speelden met vriendjes. Die ook waren teruggekeerd van vakantie. Ze renden en klommen en vertelden elkaar over Franse campings. En het gras was moeras. Wat het voetballen bemoeilijkte. En mijn gympen doorweekte. Maar de steigerbouwers van Noorderzon hadden her en der vlonders gestrooid, waar groepjes jongeren en ouders met baby's in hippe driewielkinderwagens neerstreken om net te doen alsof de zomer mooi was geweest en warm en uitbundig. En er klom een groep jongeren in de klimtouwen. Die giebelden over dat zigeunermeisje en die steen en later zongen over een duizendpoot die schoenen lapte (nee, póetsen, dat zongen ze). En één van de jongens beweerde dat vrouwen beter zonder man kunnen dan andersom. En ik vermoedde dat hij dat zei vanwege zijn levensvroegwijsheid. Maar het had met het grootbrengen van kinderen te maken. Zo legde hij uit.

En ik dacht ook. Als ik een paar dagen later jarig was geweest, dan had ik mijn verjaardag wèl in dit park kunnen vieren. Zoals mijn plan was geweest. Ook als het had geregend. Fantastisch, zo'n privépartytent. Of een mooi designzeil en dan er onder barbecueën en dansen in de regen. Gezellig. Maar ik vierde het binnen. Op Kees zijn kinderkamer. Die er niet bij was. En het eten was lekker en de verhalen divers. Heel divers. Joodse, Islamistische, Hollandse en half Chinese mensen. Van hun geloof gevallen. Maar dit nooit zeiden, dat gaf maar gezeik. Maar nu wel. Mannen en vrouwen, vrienden en familie. Couscous met anjovis, ham met meloen, preitaart en lamsgehakt, hete pepers, tzaziki en cucuk. Geen leverworst en blokjes kaasfeestje waar men snel weg wilde. En ik was jarig. Heel jarig.