Nitrocelibaat

Het is geloof ik herfst.

Bentenge heeft het over het Terugvinden van evenwicht.

Olijf schrijft: Vandaag, de laatste tijd - zoals u al merkte - draaien een paar dingetjes vierkant en heb ik de grootste moeite om de weg van onschuldig positivisme te bewandelen.

Sanneke zegt: Ik ben een puzzel. Een kapotte puzzel, waarvan het knap lastig is de stukjes weer in elkaar te zetten. Tot nog toe is het niemand nog gelukt in elk geval, dus zal ik wel heel moeilijk zijn.

De verhalen van deze bloggers zijn echt. Over het verlies van werk, hun lief, een vriendin of gedoe met gezondheid. In het hier en nu kampen ze met twijfel en onzekerheid over wat gaat komen. Daarom hier een hopelijk opbeurend boekenlogje. Tevens in het kader van de kinderboekweek. Verhalen op papier, verzonnen of waargebeurd, om te lezen, voor te lezen, te geven, krijgen of te verslinden.

Want lezen is leuk. Voorlezen ook. Laura en Iris lazen eens voor in de trein, uit Winnie the Pooh. Jammer dat ze niet zo'n succes hadden. Ik lees zelf weinig, maar lees wel voor. Guus Kuijer, Thea Beckman, Roald Dahl en natuurlijk alles van Annie M.G Schmidt. Alles? Nou ja, je weet wel, Pluk en Otje en zo. Maar toen ik onlangs het laatste deel van Mees Kees uit had (moet je lezen!) en er geen biebboeken meer in huis waren, zag ik toch iets van haar hand in de kast dat ik nog niet kende (ja, dat kan ècht, bij wie ooit in de kringloop werkte kàn dat: boeken in je bezit hebben die je niet kent), nog nooit van gehoord zelfs. Zou het niet goed zijn? Of komt het door die vreselijke titel?

Al voorlezend leek het boek een reactie op de kritiek die Annie M.G.Schmidt kreeg (Jip en Janneke zijn dood), vanwege te braaf en te rolbevestigend. Nee, neem dan Jorrie en Snorrie (ja, dat is ècht de titel). De ministers in het verhaal zijn vrouw, er is een bom, er wordt gedemonstreerd en met tomaten gegooid (zou de SP toen al zijn gesticht):

Woedend waren ze. Ze waren van plan de jubeltrein te bekogelen met tomaten en komkommers. Maar waarom dan? Wel, er werd beweerd dat hun tomaten niet deugden. De gezondheidsraad had ontdekt dat er nitrocelibaat in hun tomaten zat. En nu moesten ze alle tomaten vernietigen. terwijl het puike tomaten waren zonder een spoor van nitrocelibaat. Schande. Protest!

Kijk, ik hou van dit soort knipogen. Ik ken weinig boeken die voor kinderen èn volwassenen geschikt zijn. Dat merkt ook Novy in 'Voorleesseizoen'. Ze krijgt het intussen misschien wat heet met het voorlezen over haar holenbeer. Sanneke nodigt in 'Voorleesvirus' uit om te bloggen over mooie voorleesboeken. Bij deze. Mijn favoriete (kinder) (voor) leesboek is nog steeds "De verdwenen prinsessen of Milo's fantastische reis door het land van letters en cijfers", (ook hier per ongeluk als tweedehands beland). Leo wil zelden worden voorgelezen, maar dit boek las ik hem meer dan één keer voor. Ook leuk voor volwassenen:

'Wel, wel, wel, wel, wel, welkom, welkom, welkom in het Land der Verwachtingen, in het Land der Verwachtingen. Er komen tegenwoordig niet veel reizigers meer. Wat kan ik voor je doen? Ik ben de weergod.' 
'Is dit de goede weg naar Dictionopolis?' vroeg Milo een beetje beduusd door de uitbundige begroeting.
'Kijk eens aan, kijk eens aan, kijk eens aan,' begon hij weer, 'ik ken geen verkeerde weg naar Dictionopolis, dus als deze weg, wie weet, naar Dictionopolis gaat, moet het de goede weg wel zijn en als die weg er niet naar toe gaat moet het de goede weg ergens anders naar toe zijn, omdat er geen verkeerde wegen naar iets bestaan. Denk je dat het gaat regenen?'
'Ik dacht dat u het weermannetjes was, 'zei Milo knap in de war.
'Weermannetje', zei het mannetje, 'ik ben de weergod, want het is per slot belangrijker te weten of er weer weer komt, dan te weten wat we voor weer zullen krijgen.' En daarna liet hij een dozijn balonnen los die wegzweefden naar de blauwe lucht. Eens kijken van welke kant de wind weer komt.' zei hij grinnikend over zijn grapje en hij keek hoe ze in allerlei richtingen verdwenen. 
'Wat is dat eigenlijk voor iets, dat land der Verwachtingen?' vroeg Milo die de man niet grappig vond en behoorlijk aan diens verstand twijfelde.
'goeie vraag, goeie vraag, ' riep hij uit. 'je gaat altijd eerst door het land der verwachtingen voor je aankomt waar je heen wilt.'

En zo zou ik nog bladzijdes lang kunnen voltypen, ware het niet dat het al laat is, ik morgen moet werken en ik nog steeds niet blind kan typen.

Laat ik afsluiten met een gedicht van Jos van Venrooij, schrijver en tevens huisvader. Hij post tijdens de kinderboekenweek elke dag een gedicht van eigen hand. Ik zou het hier graag plaatsen, maar  volsta met link naar: 'Er zit een feest in mij'. Bij deze virtueel voorgelezen aan iedereen die het deze herfst moeilijk heeft. Dat een ieder genoeg gezondheid, liefde en werk mag krijgen om lekker te kunnen leven. Santé!

Ik breng een toast uit met een heerlijk glaasje nitrocelibaat. Best lekker op zijn tijd.