Koopt kaas tegen de crisis!

De commentaarstem heeft het over 'een alternatief plan onder de arm'. En warempel, uit het van een afstand gefilmde vliegtuigje dat op Zaventem landt, met allemaal Cypriotische bobo's aan boord, meen ik een man met iets onder zijn arm te zien. Een Nederlandse staatssecretaris ter plaatse slaat klare taal uit. Dat mensen op Cyprus (althans, het Griekse deel er van, over Turken wordt niet gerept. Dat ligt vast nòg gevoeliger) twintig procent belasting over hun spaargeld moeten afdragen is veel, maar onontkoombaar om het land van een bankroet te redden.

In een volgend shot laat men een geitenhoeder aan het woord. Hij zegt dat er tot drie jaar geleden met geld werd gesmeten op Cyprus. Met zijn haarband (type: ik keek al drie weken niet in de spiegel) op zijn hoofd en met grazende geiten op de achtergrond, verkondigt hij zijn waarheid. Aan de hangende oren van de beesten die door het beeld lopen, herken ik het Malteser ras en ik zie ook het naar rossig neigende, beige van de Toggenburg.

Gedurende de rest van het nieuws meen ik de geur van vers gemolken geitenmelk te ruiken. Ik mijmer over de bijna erotisch aandoende substantie van 'tomini', en de smaak van deze onweerstaanbaar lekkere, handgedraaide verse kaasjes. Als zulke kaas smelt op je tong, kan je alle Boursin, Paturain en Philadelphia wel vergeten. Melk verwarmen in een koperen ketel. Stremsel van de maag van een zuiglam er in en dan de wrongel een nacht lang laten uitlekken in katoenen kaasdoeken. Wat eigenlijk luierdoeken waren die ik zelf als baby droeg. Ook het geluid van de druppelende wei kan ik dromen.

Vijfentwintig jaar geleden kochten we twintig geiten. Daarna honderd. De beesten wierpen twee a drie geitjes per keer en zo waren het er al gauw honderden. Naast twee maal daags melken en kaas maken, verkochten we ook bokjes rond deze tijd. Met Pasen was de prijs per kilo levend gewicht aan de haak gauw zo'n negenduizend lire per kilo. Het geld waarmee ik de geiten kocht was eigenlijk bestemd om een studie mee te beginnen. Maar ik was niet zo van de studie.

Ik leerde wel hoe je een geit in barensnood verlost, hoe je mastitis op natuurlijke wijze kunt bestrijden en ook hoe je zo'n vlammende uierontsteking met medicijnen geneest. Hoe je een melkbus van veertig liter eenvoudig met twee man verplaatst zonder rugklachten te krijgen of je evenwicht te verliezen en inderdaad ook hoe je de beste geitenkaas van de wereld aan de man brengt in één van de weinige streken van Italië waar dat geen traditie is.

De kaas die mislukte kreeg Maria Rosa in haar trog. En de ham die dat opleverde was ook niet te versmaden. Hoe vaak zou een varken worden vetgemest op biologische geitenkaas, tamme kastanjes en wilde truffel die het zelf onder een eik mag opgraven?

Wat de man op Zaventem onder zijn arm had, weet ik niet. Wel weet ik dat je met tien miljard euro flink wat geiten kunt kopen. Cypriotische geitenkaas is vast ook heerlijk. Mist er alleen nog een knappe kop die daar slimme verpakkingen bij wil verzinnen. Want de 'iezi toe open' die ik bij de Appie kocht, was een ramp.

Ter verhoging van de melancholie en romantiek (die vaak ver was te zoeken) maar ook een beetje op verzoek van Door, plaats ik nog wat plaatjes van weleer. Wie goed kijkt kan de seizoenen in het gras en de bomen herkennen. Mijn gebruinde hand (naast die van mijn zus) is echter rond Pasen gekiekt. Het is dezelfde kleur van het hoofd van de hoeder op Cyprus. Buitenkleur.

 

Reuring in de Pijp (en een beetje Berlage)

Reuring:
'beroering, drukte, gedoe, leven, opschudding', wordt hier gezegd.
Ook wel: 'Amsterdams woord voor gezellig druk'.

Beide benaderen de werkelijkheid aardig.

Als klap op de vuurpijl gingen we er zelfs eten. Daar bij Reuring.
Waar wilde wortel en paard prima smaakten. En het gezelschap ook.

Ik zie dat AT5 er drie dagen eerder ook al aandacht aan besteedde. 
Reclame is niet nodig, want het zit er toch altijd vol.

Weet je wat ook leuk is?
Kaas en kleren kopen op de Albert Cuyp.
Tussen de toeristen door laveren op de Berenstraat.
Op een bankje in hartje stad een broodje mozzarella eten onder het genot van live vioolmuziek.
En vooral naar boven kijken, heel veel naar boven kijken.
In de Kalverstraat
of al fietsend door plan Zuid.
Verveelt nooit.

 

Grillig Groningen en de Harlem shake

Hoewel hij in hartje winter werd geboren, viel zijn feestje in de lente. Althans, dat leek zo. Dat liep zo. Want ik had geen tijd of geen zin in dat gedoe. Ook het prikken van een dag was lastig want vriendjes gingen om beurten met vakantie.

Het moest weliswaar een verrassing zijn en hij wilde er niks van weten maar hij was nu alweer een paar weken geleden jarig geweest en herinnerde mams af en toch maar met klem aan haar belofte: 'Ik hoop dat de speurtocht heel leuk wordt'.

Op vijf maart was de hele school een dag vrij, het was toevallig zomaar vijftien graden en zo verreden acht jongens die dag de beloofde speurtocht dwars door Groningen. Ze maakten knotsgekke 'Harlem Shake' filmpjes die ik niet online mag zetten en bakten als afsluiter pizza in het restaurant bij de grote broer.
 
's Avonds, toen ik hem al basketballend het portiek hoorde naderen, deed ik alvast de deur voor hem open. Hij spreidde zijn armen en zei stralend: "de speurtocht was fantastisch!"

Uitstellen is soms zo slecht nog niet. Maar ben blij dat ik niet langer wachtte, want nu, een week later, ligt er buiten alweer sneeuw. In het zuiden van Nederland zag men geen zon, half Frankrijk zit vast in zijn auto op de weg en er stond dertienhonderd kilometer file in België. Maar niet in Groningen hoor. Daar was het landschap bedekt met een prachtig laagje poedersuiker en verder vooral stil en leeg. Op mij na dan.

 

Mam, als ik mijn eigen moeder was geweest....

"Eigenlijk vind ik dat een kind van acht er best zelf aan kan denken dat hij zijn gymtas mee uit school neemt." Zo zei ik tegen mijn jongste toen ik hem tegen vijven met de auto ophaalde van een vriendje om vanaf daar door te rijden naar zijn training, waar hij zijn spullen niet voor bij zich bleek te hebben. Maar meneer bijdehand ("Ja, klopt, mam, ik heb twee handen") diende zijn moeder van repliek: "Eigenlijk hè, eigenlijk ben jij best heel dom, want," zo zei hij, "als ik mijn eigen moeder was geweest, had ik op school even aan mijn zoontje (let op het verkleinwoord :-) gevraagd of hij zijn gymtas wel had meegenomen!"

Maar dat had ik dus niet gevraagd. Of ik had het wel gevraagd maar geen antwoord gekregen. En een béétje aardige moeder grist dat ding dan natuurlijk zelf even van de kapstok. Gevolg was in ieder geval dat ik nu -gezellig- in de spits door de stad naar training reed met een kind dat zei niet van plan te zijn om in DÍE broek te gaan trainen (die inderdaad twee centimeter korter was dan dat het een ijdele basketballer betaamt maar die ik in de haast toch maar van huis had meegegrist. Inconsequent zijn is ook een gave). Verder was er ook van alles mis met de schoenen, zijn team, de trainer en, last but not least, met mij. Op school ook al, waar hij zijn papa had verwacht en ook woensdag, -de wisseldag- toen ik hem 's ochtends bij het wegbrengen vrolijk meldde dat het die dag 'papadag' was, en hij droogjes antwoordde: "Ik zie je anders nog steeds." 

Een troost is dat niet alleen ik het op zijn mindere momenten moet ontgelden, maar ook zijn broer, vader, soms zijn vrienden, een enkele keer de juf en soms zelfs de makers van 'Het Klokhuis'. Die het vrijdag hadden over aangespoelde potvissen die ontleed werden. Waar de darmen van te zien waren en de huid aan stukjes werd gesneden. Zoonlief vond het maar niks, hield zijn handen voor zijn ogen en zei: "Dat ze dat laten zíen, dat ze niet eens wéten dat hier ook kinderen naar kijken".

En soms, hè, maar minder soms dan me lief is, dan knapt er iets. Zoals vanavond, toen we bij thuiskomst over de laatste verkeersdrempel reden, de kleine betweter uiteraard in slaap viel vóór we thuis waren, en hij me toebeet: "Ja, lekker ook nog exprés hard over de drempel gaan, hè!" Ontploffen zou niet moeten, zeker niet als je al zo lang moeder bent, dan hoor je te weten wanneer het tijd is om te negeren en wanneer een dosis humor het devies is. Maar de werkelijkheid is weerbarstig: "Ga weer liggen" siste ik. Wat hij braaf deed en ik reed nogmaals, uberlangzaam, over die klotedrempel. Om je dood te schamen, dat wel. Maar ik deed het. En die goede raad uit de titel, zo zei hij in tranen, dat was alleen maar bedoeld om mij advies te geven. De schat.

Wie beweert dat jongste kinderen het makkelijk hebben, weet niet waar ie over praat.
Anderzijds, ik ben ook groot geworden.

Snoepjes van het leven

Donderdagochtend. Op weg naar mijn werk. De brug over het Winschoterdiep staat open. Ik zet de motor af en kijk om me heen. Op het achterdek van het voorbijvarende vrachtschip staat een witte auto. Het autootje beweegt zich traag boven het water, alsof het op een loopband staat. Vlak vóór me in de file staat een bestelauto. De achterruit is bijna te vies om doorheen te kijken. Ik gluur door de aangekoekte strooizoutresten en ben getuige van een lief gebaar van een schijnbaar al lang getrouwd stel. Achter het stuur zit een kale man. De vrouw die naast hem zit, wil aan zijn hoofd zitten. Hij trekt zich terug. Even later buigt hij zich toch naar haar en plukt zij een voor mij niet zichtbaar iets van zijn hoofd. Aan hun gebaren zie ik dat ze lachen.